#پارت_چهل_و_سوم #رمان_خانم_خبرنگار_و_آقای_طلبه محمد با قاشق تا ذره آخر سوپ رو به خوردم داد. احساس خوبی داشتم. فکر میکنم همه دردام تموم شده و الان آرومم خدایا شکر!! محمد: نازگل خانوم کجا سیر میکنی؟! _نازگل کیه؟! محمد: نازگل یعنی فائزه من!! _محمد!! محمد:جان محمد؟؟ بگو فائزه!! _فقط پنج روز دیگه پیشمی؟! محمد با افسوس گفت: هی... فقط یک روز!! _چرا؟؟ مگه قرار نبود یک هفته بمونین تازه دو روزش گذشته که... محمد: چیکار کنم مامان اصرار داره برگردیم قم... مجبورم به جان خودت... ولی ان شالله آخرای مهر میام کرمان دوباره... حالم بد شده بود... ناخودآگاه سرمو با حالت قهر برگردوندم... محمد: الهی من دورت بگردم تورو خدا از دستم ناراحت نشو!! خانووومم... ببینمت... نگاه کن منو... فائزه جان محمد نگام کن...!! قسم جونشو که داد ناخودآگاه نگاهش کردم بغض داشتم. محمد: فائزه به قرآن یه قطره اشک بریزی یه بلایی سر خودم میارم ها!! خودمو کنترل کردم که گریه نکنم. _محمد دلم برات تنگ میشه...!! محمد: الهی قربون اون دلت بشم قول میدم فردا تا شب قبل رفتنمون کنارت باشم... هرچند خیلی کمه...!! _ممنون... محمد من حتی یک ساعت کنارت بودنم با دنیا عوض نمیکنم. محمد: الهی قربون خانم گلم بشم!! محمد تا شب پیشم موند و بهم محبت کرد مطمئنم دیگه اثری از بیماری نمونده توی وجودم!! شب که محمد رفت توی اتاقم نشستم و شروع کردن به نوشتن خاطره این چند روز که کنارم بوده و عکس هایی که با دوربین گرفته بودیم رو نگاه کردم... چقدر دوسش دارم خدایا...!! #ادامه_دارد...