دوﺳﺖ دارم ﻧﮕﺎت ﻛﻨﻢ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﻦ و ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻰ ﻣﻦ ﺗﻮ رو ﺻﺪا ﻛﻨﻢ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﻦ و ﺻﺪا ﻛﻨﻰ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﻔﺎت ﺑﺮم از راه دوری اوﻣﺪم ﺟﺎی دوری ﻧﻤﻴﺮه اﮔﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻰ #مشهد #زیارت @Rezafiroozi_ir

نائب الزیاره حق داران بودم.. #مشهد #زیارت @Rezafiroozi_ir

بی‌قرار توام و در دل تنگم گله‌هاست آه، بی‌تاب شدن عادت کم‌حوصله‌هاست مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب در دلم هستی و بین من و تو فاصله‌هاست بی‌تو هر لحظه مرا، بیم فرو ریختن است مثل شهری که به روی گسل زلزله‌هاست آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد دیدنت آرزوی روز و شب چلچله‌هاست باز می‌پرسم از آن مسئله دوری و عشق و ظهور تو جواب همه مسئله‌هاست #فاصله #عشق #وصال @Rezafiroozi_ir

‍ بشرویه؛ نیازمند نگاهی عمیق یا قانع به نگاه‌های سطحی؟ بشرویه، این شهر تاریخی با سابقه‌ای ریشه‌دار در فرهنگ، دیانت و اصالت، در آستانه یک چالش تمدنی ایستاده است: آیا ما می‌خواهیم آینده‌ای متفاوت بسازیم یا صرفاً به نگه‌داشت گذشته‌ای پرافتخار بسنده کرده‌ایم؟ "اقتصاد؛ فرصت‌های بالقوه، ظرفیت‌های بالفعل نشده" اقتصاد بشرویه گرچه بر پایه‌های کشاورزی، صنایع دستی، دامداری سنتی و ظرفیت بالقوه گردشگری استوار است، اما زنجیره‌ی ارزش این حوزه‌ها هنوز به‌درستی فعال نشده‌اند. سرمایه‌گذاری مؤثر در برندینگ فرهنگی و توسعه گردشگری روستایی و تاریخی، حلقه‌های گمشده‌ای هستند که می‌توانند اقتصاد شهرستان را به‌سوی پویایی ببرند. "فرهنگ و اجتماع؛ مردمی فعال، نخبگانی غایب" یکی از ویژگی‌های مثبت و کم‌نظیر بشرویه، همراهی و پای‌کاری مردم در امور اجتماعی و فرهنگی است. مردم نه‌تنها کنش‌گر هستند، بلکه آمادگی بالایی برای مشارکت، تعامل و حتی مطالبه‌گری دارند. اما خلأ بزرگ در این میان، غیبت پررنگ نخبگان در میدان عمل است. نخبگان فرهنگی، اجتماعی و حتی علمی کمتر وارد عرصه‌های راهبردی و کنش‌گرانه‌ی جامعه می‌شوند؛ و همین باعث می‌شود بسیاری از انرژی‌های مردمی به‌جای شکل‌دهی به تحول پایدار، در سطح باقی بمانند. "حاکمیت محلی؛ محافظه‌کاری به‌جای راهبری" یکی از موانع جدی بر سر راه توسعه بشرویه، محافظه‌کاری مفرط مدیران و مسئولین محلی و مقاومت نهادهای رسمی در برابر نقد، گفت‌وگو و اصلاح ساختار است. این مقاومت اگر ادامه پیدا کند، شکاف اعتماد میان ظرفیت‌های مردمی و نهادهای رسمی را افزایش خواهد داد. "چاره چیست؟ عبور از سطح‌گرایی به عمق‌یابی" اگر قرار است بشرویه به یک الگوی موفق از توسعه‌ی متوازن شهری و بومی تبدیل شود، باید از رویکردهای سطحی، شعاری و مقطعی فاصله بگیرد. ما نیازمند: • بازتعریف نقش نخبگان در فرآیندهای اجتماعی • طراحی مدل بومی توسعه فرهنگی و اقتصادی • سرمایه‌گذاری هدفمند در گردشگری، صنایع دستی و اقتصاد بومی • تربیت نسل جدید کنش‌گران راهبردی با رویکرد تمدنی هستیم. بشرویه نه به خاطر کم‌ظرفیتی، بلکه به دلیل کم‌توجهی به ظرفیت‌های نخبگانی عقب مانده است. آینده روشن از آنِ شهرهایی است که اهل گفت‌وگو، جسارت در اصلاح، و نگاه تمدنی به مسائل خود باشند. در روزگاری که تحلیل‌های عمیق و روایت‌های واقع‌بینانه کم‌یاب شده‌اند، گاهی لازم است با نگاهی متفاوت، از دل همین خاک، افق‌های جدیدی را جست‌وجو کرد؛ اگر هنوز به این باور نرسیده‌ایم که یک شهر می‌تواند متفاوت روایت شود، شاید وقت آن رسیده باشد که بیشتر با صدای درونی‌اش از نقطه عمیق مسئله همراه شویم. #آینده_بشرویه #پیشرفت_پایدار ۱۶ اردیبهشت ۱۴۰۴ @Rezafiroozi_ir

خلأ گفتگو در فضای عمومی بشرویه؛ چرا حرف نمی‌زنیم؟ در شهری با پیشینه‌ای فرهنگی چون بشرویه، انتظار می‌رود گفتگوهای عمومی، نشست‌های فکری و کرسی های آزادانديشي جزئی از حیات اجتماعی مردم باشد؛ اما واقعیت این است که اغلب موضوعات مهم یا در فضای خصوصی زمزمه می‌شود، یا در هیاهوی شبکه‌های اجتماعی گم. سکوت نخبگان، احتیاط عمومی، و ترس از برچسب خوردن باعث شده حتی در حوزه‌های مهمی مثل عدالت اجتماعی، توسعه متوازن، یا نقد ساختارهای ناکارآمد، گفتگویی واقعی شکل نگیرد. بسیاری از مطالبات شهروندی در مرحله گلایه باقی می‌مانند، چون میدان امنی برای طرح دقیق و عمومی آن‌ها نیست. وقتی گفتگو نباشد، تصمیمات نیز کیفیت ندارند. مشارکت بی‌صدا، عملاً مشارکت نیست. و نخبگانی که نمی‌خواهند یا نمی‌توانند سخن بگویند، به مرور تأثیر اجتماعی خود را از دست می‌دهند. 🔻 راه حل پیش رو: چطور می‌توان «فضای گفتگوی آزاد و هوشمندانه» را در یک شهر سنتی، اما با ظرفیت‌های بزرگ مثل بشرویه ایجاد کرد؟ ایجاد یک «فرهنگ گفت‌وگو» در شهری مانند بشرویه، نه با هیاهو، بلکه با تمرین تدریجی و مداوم آغاز می‌شود. گفتگو، پیش از آنکه به ساختار نیاز داشته باشد، به «اعتماد» نیاز دارد؛ اعتمادی که در سایه امنیت روانی، بی‌طرفی نسبی فضا، و احترام به دیدگاه‌های متفاوت شکل می‌گیرد. 🔰 توصیه هایی کوچک اما کلیدی برای آغاز: • ایجاد فضاهای بی‌طرف و خودمانی برای بیان دغدغه‌ها، نه صرفاً در جلسات رسمی، بلکه در جمع‌های نیمه‌رسمی و پاتوق ها، مجالس خانوادگی یا در فضای مجازی محلی. • راه‌اندازی محتوای رسانه‌ای محلی که دغدغه‌ها را دقیق، بدون شایعه و بدون تخریب و بدون اهداف نامطلوب سیاسی بیان کند تا مخاطب احساس کند صدایش شنیده و حرف هایش دیده می شود. • تقویت زبان تحلیل و پرسش‌گری به‌جای زبان اتهام و هیجان، تا به‌مرور جامعه درک کند که گفتگو، الزاماً به معنی مخالفت یا تقابل نیست، بلکه یک گام برای اصلاح جمعی است. • ارتباط گرفتن با افراد مؤثر ولی خنثی و دعوت از آنان برای ورود تدریجی به بحث‌های اجتماعی، ولو در قالب پیام، یادداشت یا مشارکت در تولید محتوا. • کاهش ترس عمومی از شنیده‌شدن با تقویت مثال‌های مثبت: وقتی کسی حرفی زد و مورد احترام قرار گرفت، این خودش تبدیل به یک الگو می‌شود. ✨️ شروع گفت‌وگو در یک جغرافیا، یک پروژه نیست بلکه مقدمه ی #پیشرفت می باشد‌. گفتگو عمومی یک سبک زندگی و تمدنی است که باید با آن تمرین کنیم تا به بلوغ جمعی برسیم. باید حرف بزنیم... #آینده_بشرویه #پیشرفت_پایدار ۱۷ اردیبهشت ۱۴۰۴ @Rezafiroozi_ir

کهف الشهداء.. #فانوس_راه #شهدا @Rezafiroozi_ir

• کهف را عاشق شوی آخر شهیدت می‌کند • #فانوس_راه #شهدا @Rezafiroozi_ir

هرگاه این برج میلاد را میبینم که چگونه بر فرازی از آسمان خراشیده ناگاه به زبانم می آید صلی الله علیک یا اباعبدالله الحسین علیه‌السلام علتش را حقیقتاً نمیدانم اما خب اعتقادمان این است که بالاتر از عَلَم خیمهٔ اباعبدالله عَلمی نیست.. شاید هم علتش این است.. #تهران #جغرافیای_درون @Rezafiroozi_ir

بر ابر نگاهش افتاد پس ابر پر از باران شد یک قطعه زمین را بخشید تا خانه امنش باشد آن مملکت ایران شد❤️🇮🇷 میلاد با سعادت امام الرئوف حضرت علی ابن موسی الرضا علیه السلام بر همگان مبارک باد.. #امام_رضا علیه السلام @Rezafiroozi_ir

الآن نمایشگاه کتاب.. #کتاب @Rezafiroozi_ir