'حیات همه از آب است و تو حیات بخش آبی ؛ عَـبآسِ مَـن!..'
آدمیان طردم کردند.
لبخند زدم.
ز هر کوی رانده شدم.
لبخند زدم.
از دست دادم و از دست رفتم.
لبخند زدم.
آخرین روزنه ی امیدم تاریک شد.
لبخند زدم.
ناسزا شنیدم و توهین دیدم.
لبخند زدم.
تحقیر شدم،آب شدم،در زمین فرو رفتم.
لبخند زدم.
تو رفتی ، لبخند زدم:)..
او رفت ، لبخند زدم:)..
دخترکِ‌داخلِ‌قابِ‌آینه‌نیزرفت
لبخند زدم.
لبخند زدم چرا که مولایم¹¹⁰ چنین فرموده بودند:
لبخندبزن،حتی‌اگرازقلبت‌خون‌چکه‌می‌کند!
لبخند زدم،
حضرت ارباب نیز با دیدن لبخندِ غم‌زده ام
لبخند زد!
و چنین شد که راهی کربلای حسین شدم؛
آری
من با لبخندِ حسین راهی کربلا شدم!..
در مشایه،
تار و پود خیالم به نخ های علم گره خورد و در دریای عظمت حسین گم شدم...
دریایی که امواجش فریاد می‌زدند:
' حُــب‌اَلـحُسِـیـن‌یَـجــمَـعُــنـآ '
ناگهان بوی بهشت بر مشامم رسید!
بهشتی که دو سو داشت.
سویی
حضرت ماه و سویی
حضرت شاه..!
پاهایم بی اختیار از حرکت واماند.
نمی‌دانستم کدام سو فرار کنم؛
در آغوش گرم حسین پناه بگیرم ؟
یا میان بازوانِ عباس آرام و قرار بگیرم و بگویم که چه بلایی سرم آمده؟
میان دو بهشت مانده بودم!
صدای علمدار می‌آمد که می فرمود ادب آن است که اول به محضر اباعبدالله روانه شوم.
و حضرت عشق می‌گفت هرچه زود تر به آغوش عباس پناه بگیرم از هجوم ظلم و ستم..
تصمیمم را گرفتم.
نمی‌شد از عباس دل کند؛
نمی‌شد دمی از او دور شد..
رو به حرم وتر الموتور زانو زدم و داستان عشق را این چنین آغاز کردم:
"ایها‌الارباب!
آمده‌ام رو به درگاهت سجده ی شکر کنم
برای وجودِ عمودِ خیمه ی هستی‌ات!
برای وجود علمدارت
برای وجود
عباس‌دوست‌داشتنی‌ات:)))"
✍🏼' رِضـوآن¹¹⁸ '
