💢 جسارت دانستن! «ندانستن» برای بعضی از ما، به عادت تبدیل شده است. اگر دوست ما در موقعیت سختی قرار گرفته،‌ خود را به ندانستن می‌زنیم؛ یا اگر مبتلا به یک بیماری شدیم به دنبال دانستنِ علت و مداوای آن نیستیم؛ یا اینکه اگر همسایه‌مان در مسائل مالی آسیب دیده، دانستن آن را بر خود حرام می‌کنیم؛‌ یا اگر در محل کار می‌توانیم با جستجوی بیشتر آن را بهتر حل کنیم، دریغ می‌کنیم؛ و این نمونه‌ها می‌تواند تا بی‌نهایت ادامه پیدا کند. می‌گوییم هرچه کمتر بدانیم، ضررش کمتر است. اما چرا؟ به این دلیل که دانایی، مسئولیتی بر دوش ما می‌گذارد. وگرنه ندانستن‌ ما، نتیجه جمله دوم را در پی دارد. حالا خواندن کتاب «روایت تفکر، فرهنگ و تمدن» ندانستن‌های ما در پیشگاه تاریخ را یادآور می‌شود؛ فصل دوره صفویه را که می‌خواندم به این فکر می‌کردم که چه بر سر این مملکت ۲۵۰۰ ساله آمده و اکثریت از آن خبر ندارند و این ندانستن هم به کسی برنمی‌خورد. حتی کسی ‌نمی‌داند که بعد از پادشاهی چند سلطان صفویه، حکومت تشیع در زمان سلطان طهماسب اول به ثبات رسید. محقق کرکی‌ها، علامه مجلسی‌ها و دیگر علمای شیعه در این زمان بود که بُروز علمی پیدا کردند. حتی به خود اجازه نمی‌دهیم تا بدانیم که شاه عباس صفوی اول در زمان خود مقتدرترین حکومت شیعه را داشته است. این ندانستن‌ها به قدری گسترده است که برای همچون منی که فقط سه دهه از عمرش گذشته، بیشتر خود را نمایان می‌کند. حتی اگر عُمری به درازای یک قرن از خالق آسمان‌ها و زمین بگیریم، باز ندانستن‌های ما فراوان است. به فرمان «سیروا فی الارض» که خوب بنگریم، پی به این می‌بریم که خداوند این خصلتِ ندانستن را در وجود انسان‌‌ها به درستی می‌د‌اند. اگر بیشتر بپرسیم و بدانیم، مسئولیت‌مان هم بیشتر می‌شود؛ این حتمی است. اگر از تاریخ بدانیم در تاریخ می‌مانیم و آینده را رقم خواهیم زد. ✍ حسن مرادپور #اختصاصی #شیعه #اربعین © شهاب‌گرافی کپی‌رایت ندارد...🔻 💯📮@SHAHAB_GRAPHY