✡️ صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی روچیلد (٣) 🌐 سال ١٩٨٨: 1️⃣ سه بازوی اصلی #بانک_مرکزی_جهانی یعنی: #بانک_جهانی، #بانک_تسویه_بین‌المللی و #صندوق_بین‌المللی_پول، از طریق بانک تسویه‌ی بین‌المللی، بانکداران جهان را ملزم می‌کنند تا سال ١٩٢٢، سرمایه‌ی خود را افزایش داده، ٨درصد دیون خود را ذخیره نمایند. 2️⃣ #بانکداران جهان برای افزایش سرمایه‌ی خود، مجبور به فروش #سهام هستند که همین مسئله باعث کاهش معاملات #اوراق_بهادار آنان شده و #رکود اقتصادی را در کشورهای وابسته در پی دارد. 3️⃣ به طور مثال، در ژاپن که یکی از کشورهایی است که کم‌ترین سرمایه‌ی ذخیره را در اختیار دارد، در مدت دو سال ارزش #بورس_اوراق_بهادار این کشور تا ۵٠درصد و ارزش املاک و مستغلات تجاری تا ۶٠درصد سقوط می‌کند. 4️⃣ در این طرح، IMF با افزایش ارز بین‌المللی کشورهای درگیر که به«حق برداشت مخصوص» شناخته می‌شود و در عمل پشتیبان ندارد و دادن وام، ذخیره‌ی نقدی این کشورها را به سطح لازم اعلام شده از سوی بانک تسویه‌ی بین‌المللی افزایش می‌دهد. 5️⃣ این کشورها به تدریج تحت کنترل IMF در می‌آیند،چرا که درگیر پرداخت #بهره می‌شوند و به ناچار،وام‌های بیشتر و بیشتری تقاضا می‌کنند. 6️⃣ سپس IMFدر مورد این‌که کدام کشورها قابلیت دریافت وام بیشتری دارند و کدامیک به این وام نیاز خواهند داشت، تصمیم می‌گیرد. 7️⃣ آنان همچنین می‌توانند از این روش به عنوان اهرمی برای تسخیر دارایی‌های دولتی مانند خدمات رفاهی در ازای پرداخت بدهی‌ها استفاده نمایند تا این‌که در نهایت، دولت‌های ملی را نیز از آنِ خود می‌کنند. @jscenter @schoolofeconomics