💐#مجید_بربری #قسمت_16 حاج جواد با چشم و ابرو اشاره کرد و آهسته گفت: _صمد فقط بگو! حاج مسعود نزدیک آشپزخانه باز نشسته بود. عطیه آهسته پرسید: _چی شده حاجی؟ حاج مسعود فقط سرش را تکان داد. _داداش تو رو خدا! چشمان برادر پر از اشک شد و با دست،جلوی صورتش را گرفت.صمد منّ و منّی کرد و گفت: _طبق آخرین خبری که به ما رسیده،شهادت مجید مسجّله.به شما تبریک و تسلیت میگیم. صدای گریه مادر و بقیه در خانه پیچید.هیچکس نمی توانست آرام شان کند.فریاد((وای مجیدم))،((داداش مجید))از جمعیت بلند بود.همه ایستاده بودند و عزا گرفته بودند و اشک می ریختند.عطیه با شنیدن تبریک و تسلیت ،مطمئن شد که داداش مجید دیگر نیست.به پهنای صورت اشک می ریخت.چنگ به صورتش زد و زخم و زیلی اش کرد.داد میزد،گریه میکرد و می گفت: _قرار بود مجید سر یه هفته برگرده،پس چرا برنگشت؟ پنج تا دایی ها و خانم ها نمی‌توانستند عطیه را آرام کنند.سر قصه رفتن و برنگشتن مجید،خودش را خیلی اذیت میکرد.برای آرام کردنش ،آن وسط یکی از دایی ها ،سیلی محکمی به عطیه زد و سرش خورد به لبه ی دیواره آشپزخانه و از حال رفت.وقتی به هوش آمد، تا بیست و چهار ساعت ،لام تا کام،نه حرفی زد و نه اشکی ریخت.حاج جواد با چشمانش،دنبال آقا افضل می‌گشت. اما او آرام گوشه ای نشسته بود و تنها به این و آن نگاه می‌کرد، به مریم، به عطیه،برادرهای مریم،خواهر خودش،به همسایه ها،بغض داشت ،اما گریه نمیکرد حاج جواد نگرانش شد .گفت: _آقایون بیایید پایین،خانم ها هم بالا باشند. مردها پایین رفتند.حاج جواد و صمد نفس راحتی کشیدند.از بین خبرهایی که طی این روزها، برای شهادت چندین نفر،به خانواده ها داده بودند،خبر شهادت مجید سخت ترین آنها بود.دم رفتن پارچه نوشته ی شهادتش را نصب کردند.افضل ولی همچنان آرام بود.😔 #داستان_زندگی_حر_مدافعان‌حرم #شهید_مجید_قربانخانی🌷🕊 💥ادامه دارد...