🌸🌸🌸🌸🌸🌸 برگردنگاه‌کن پارت210 بعد از آن جلسه‌ی رسمی خواستگاری، امیرزاده به همراه مادرش چند بار دیگر به خانه‌ی ما آمدند و با هم صحبت کردیم. او از عشقی حرف میزد که شاید برای من ناشناخته بود ولی وقتی حرف هایش را می‌شنیدم گُر می‌گرفتم، مثل خودش ذوق می‌کردم و برای به دست آوردن آن عشق غریب اشتیاق پیدا می‌کردم. آنچنان مملو از سُرور می شدم که تمام دل و جانم گوش میشد و به حرف های امیرزاده می‌سپردم. رستا و خانواده به تحقیقات خودشان ادامه می‌دادند ولی من انگار در دنیای آنها نبودم. روی کاناپه‌ی پذیرایی نشسته بودم و به روبرو خیره شده بودم. مادر کنارم نشست. بعد از چند دقیقه نادیا دستش را جلوی صورتم تکان داد. نگاهش کردم. خندید. –از رو ابرا بیا پایین آبجی جونم، کجایی؟ مامان داره باهات حرف میزنه. نگاهی به مادر انداختم با چشم‌های گرد شده نگاهم کرد. –خوبی مادر؟ چیزی شده؟ سرم را تکان دادم. –نه، چطور؟! مادر لبخند زد. –هیچی، میگم واسه فردا که می‌خوایم بریم خونشون، بهتره یه شال و مانتو بخری. –کلافه گفتم: –میگم مامان کاش می‌گفتین دوباره اونا بیان، آخه... مادر حرفم را برید. –خوبه که ما هم بریم ببینیم خونه و زندگیشون چطوریه، لازمه دیگه. نادیا گازی به هویجی که در دست داشت زد. –مادر من، خونشون هر جوری باشه از مال ما بهتره، حالا شانس آوردیم تو خونه قبلیه نیستیم. بعد با کف دستش به صورتش زد. –وای تلما اگه اونجا بودیم باد می‌کردی رو دستمونا! عمرا اینا میومدن می‌گرفتنت. از جایم بلند شدم و تابلویی که چند روز رویش کار می‌کردم را از روی مبل تک نفره برداشتم. –اتفاقا امیرزاده اصلا اینجوری نیست. بعدشم مگه می خواد با خونمون ازدواج کنه، اگر اینجوری بود که من اجازه نمی‌دادم بیاد خواستگاری، اونقدر بدم میاد از آدمایی که همش به خونه و زندگی طرف نگاه می کنن. نادیا خندید. –پس ما فردا واسه چی میریم؟ مامان خودش گفت میریم به خونه و زندگیشون نگاه کنیم دیگه. مادر پارچه‌ی گلدوزی شده را از دستم گرفت. –اولا شما کجا خودت رو میندازی‌، شما میمونی خونه پیش برادرت، من و بابا و تلما میریم. دوما منظور من از نظر مالی نبود، کلا باید رفت دید چطوری زندگی می کنن. نادیا رو به من گفت: –عه، حالا که من نمیام، تلما نمی خواد مانتو بخری، می‌تونی یکی از مانتوهای من رو بپوشی، سویی‌شرت صورتیمم میدم بپوش. چشم‌هایم را تا آخر باز کردم. –ول کن نادی، زشته، لباسای تو برایِ من تنگه، می خوام یه تیپ سنگین بزنم. میرم اون مانتو پاییزه‌ی رستا رو می گیرم. –اون سبزه؟ –آره. پارسال خرید، امسالم چون بارداره یکی دوبار بیشتر نپوشید. خودمم یه روسری یشمی دارم. مادر نگاه تحسین آمیزی به پارچه‌ای که چیزی تا قاب کردنش نمانده بود انداخت. –مادر چرا نمی‌خری؟ نادیا دوباره گازی به هویجش زد و با سرو صدا شروع به جویدنش کرد. هویج را از دستش گرفتم. –تو چرا داری هویج می خوری؟ چیزی تو یخچال پیدا نکردی؟ نادیا ابروهایش بالا رفت. –مثل این که تو باغ نیستیا، الان هویج جزء میوه شده، تازه اونم از نوع گرونش. مگه تو یخچال ما از این چیزا پیدا میشه؟ رفتم از بالا آوردم. گازی از هویج زدم. –آهان، پس الان داری با هویجت پُز میدی؟ کنار مادر نشستم و دوباره با دقت به شعر روی پارچه که تلفیقی از گلدوزی، روبان دوزی و نقاشی بود انداختم. –می‌بینی مامان جان وقتی اوضاع هویج اینه، من چطوری برم مانتو بخرم. باید به فکر آینده ام باشم دیگه. مادر نگاهم کرد. –واسه جهیزیه میگی؟ سرم را به علامت مثبت تکان دادم. مادر سوزن را نخ کرد تا حاشیه‌ی کار را بدوزد. –جهیزیه رو با مهریه‌ای که میدن می خریم دیگه. مگه ندیدی چندین بار گفتن ما مهریه رو قبل از عقد میدیم. نادیا روبرویمان روی زمین نشست. –مامان یعنی واقعا اونا همه ی مهریه رو قبل از عروسی میدن؟! –آره، من از مادر پسره پرسیدم واسه عروس دیگتونم این کار رو کردید؟ گفت آره، پسر بزرگم چهارده‌تا سکه به عروسم داد اونم رفت همه رو جهیزیه خرید. سرم را تکان دادم. –آره، خود امیرزاده هم بهم توضیح داد که نمی خواد مثل ازدواج قبلیش دادن مهریه رو به بعد موکول کنه. البته گفت چون مقدار مهریه بیشتر از حد توانش بوده نتونسته بده و موقع طلاق دیگه مجبور شده خرد خرد بده. نادیا پرسید: –آخه با چهارده تا سکه میشه جهیزیه خرید؟! مادر نفسش را بیرون داد. –آره بابا، چون یخچال و لباسشویی رو گفتن خودشون میخرن. خوبیش اینه اینا مشکل مسکن ندارن. لیلافتحی‌پور 🌸🌸🌸🌸🌸🌸

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 برگردنگاه‌کن پارت211 با نگرانی نگاهم را به دست های مادر دادم. –مامان می تونید تا شب حاشیه دوزیش رو تموم کنید؟ چون فردا باید بره برای قاب گرفتن. مادر دستی به روی گل ها و برگ های برجسته‌ی لابه‌لای شعر کشید. –اگه یه سره بشینم پاش ان شاءالله تموم میشه. میگم تلما بد نیست می خوای بهشون تابلوی شعر بدی؟ کاش یه طرح گل و گلدون می‌دوختی. نادیا جلوتر از من جواب داد. –خیلی هم دلشون بخواد، به این باکلاسی، این دیگه هنر در هنره. بیچاره خواهرم سرکار رفتن رو کلا بی‌خیال شده چند روزه همش در حال کار کردن رو اینه، تو عمرش تابلو به این بزرگی ندوخته اونوقت شما میگید... –نه نادی، منظور مامان این نبود، من می‌فهمم مامان چی میگه، بعد رو به مادر گفتم: –آخه خود امیرزاده قبلا غیر مستقیم گفته بود که از یه همچین چیزی خوشش میاد. نادیا پشت چشمی برایم نازک کرد. –از راه می رسید، بعد می گفت از چه مدل تابلویی خوشش میاد. این خواهرای ما همه شوهر ذلیلنا. با حرف نادیا یاد رستا افتادم. –راستی مامان رستا با ما نمیاد؟ مادر مرواریدی برداشت و روی سوزن انداخت. –نه، شوهرش فردا صبح میره ماموریت، اونم میگه من تنها نمیام. پشت در خانه‌شان که ایستادیم. پدر پرسید: –تلما زنگشون کدومه؟ سوال پدر باعث شد یاد آن روزی بیفتم که با ساره به اینجا آمده بودیم و من حالم بد شد. او هم دقیقا همین سوال را پرسید. افکارم از اول تا آخر آن روز را مرور کرد. هنوز هم از مادر امیرزاده خجالت می‌کشیدم. صدای پدر که دوباره سوالش را تکرار کرد و هم‌ زمان صدای باز شدن در، مرا از افکارم بیرون کشید. امیرزاده خودش در را باز کرد و با روی باز از ما استقبال کرد. "از کجا فهمید ما پشت در هستیم؟" چقدر خوشحال شدم که خودش برای باز کردن در آمده بود. پدر و مادر وارد شدند و در آخر هم من وارد شدم. نگاه امیرزاده آن قدر مهربان بود که دلم را آرام کرد. لب زد: –خوش آمدید خانم. زمزمه کردم. –ممنونم. مادر امیرزاده هم به استقبال مان آمد و شروع به خوش و بش کردن با پدر و مادر کرد. امیرزاده سرش را نزدیک گوشم آورد. –چرا دیر کردید؟ اونقدر از اون بالا، پشت در رو پاییدم چشمام خشک شد. –ببخشید. راستش رفته بودیم تابلو رو بگیریم. آخه داده بودیم قاب کنن. کنجکاو پرسید: –کدوم تابلو؟ ساک هدیه را مقابلش گرفتم. –یادتونه اون روز بهم گفتید اگه بخوام بهتون هدیه بدم باید خودم براتون درستش کنم. این همونه. بفرمایید! قابل شما رو نداره. با تعجب ساک هدیه را گرفت و داخلش را نگاهی انداخت. در آن لحظه مادرش بغلم کرد و ذوق زده قربان صدقه‌ام رفت و در آخر گفت: –من واکسن زدما دخترم، نگران نباش. البته ماسک هم زده بود. وقتی سر برگرداندم امیرزاده را ندیدم. خانه‌ی مادر امیرزاده خیلی بزرگ تر از خانه‌ی ما بود. سه اتاق خواب داشت با یک آشپزخانه‌ی مدرن و زیبا. مادرش خیلی خوش‌سلیقه خانه را چیده بود. مادر امیرزاده آن قدر مهمان نواز و مهربان بود و قربان صدقه‌ی من و امیرزاده می‌رفت که من مدام با خودم فکر می‌کردم چرا هلما با او مشکل داشته؟! خواهر و برادر و همسر برادر امیرزاده هم بودند. از حرف های مادر امیرزاده فهمیدم که برادر و همسر برادر امیرزاده چند سال خارج از کشور بودند و چند سال پیش برای ازدواج به ایران آمدند و ماندگار شدند. از شنیدن این حرف ها آن قدر سوال در ذهنم ایجاد شده بود که فقط می‌خواستم زودتر همه را از امیرزاده بپرسم. لیلافتحی‌پور 🌸🌸🌸🌸🌸🌸

خودمانیمـ آقا،زندگے....🤍

@fahor_313 حمایٺ ڪنید یھ ڪانال شعر ناب تو روبیڪا/"

_

⊰•🦋🔗🌚•⊱ . ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌-جـٰامـوندن‌‌ازڪربلـٰابـراۍ خیلیـادردداره‌‌ودغدغـ‌ه‌شده ! ولـے جـاموندن‌‌ازلشڪـریوسـف‌زهرا‌ دغدغـ‌ہ‌‌چَند‌نفـره؟! ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. ⊰•🦋•⊱¦⇢#بـ‌ه‌خودمون‌بیـٰایم ⊰•🦋•⊱¦⇢#مجنــون‌اݪحسیـن ـ ـ ـ ــــــــ⊰𑁍⊱ــــــــ ـ ـ ـ ➜‌ @Shahidbabaknourii

-آرزوےدل‌بیمـٰارمَنے؛ صحتے عافیتے درمانے...

بـ‌ه‌یادشھـیدبابڪ‌نور؎همـ‌ه‌ےاعضـٰای‌خوب‌ڪانال:) #ارسـٰالے‌ا‌زشمـاممـبرگـرامے💚!

دادمیزدمیگفت؛امـام‌حسین‌من‌ایـن‌مدت فراقتـوباهـزاردردتحمل‌ڪردم ؛ ولےحالـٰاخودت‌بگو‌ دیدن‌زائرات‌ڪ‌ه‌دارن‌میرن و‌منی‌ڪ‌ه‌نبردیمو‌ڪجا؎دلـم‌بزارم💔؟:))))

اگرخواستےبفهمۍتوعراق‌چندتاایرانےدورتـ‌ه صبرڪن‌برقابره وقٺےاومدیهوایرانےهاهمـ‌ه‌صلواٺ‌میفرستن یعنےعاشق‌این‌فرهنگمونم😅♥️ #طنـز‌طورے