⊰•🌻•⊱ . 🕊「کتاب بیست هفت روز یک لبخند」🕊 زندگینامہ شهید بابڪ نوࢪی قسمت پنجاه و یکم...シ︎ عموم به شوخی زد پس گردن پسرش، و گفت (ببین این چه قشنگ فکر می کنه !) اونموقع نه_ده سالم بود . بعد از اون شب ، تو این فکر بودم که جوری زندگی کنم که هم این دنیام رو داشته باشم ،هم اون دیام رو . با همین اعتقاداومدم رشت .سال ۱۳۳۵ بود. پدرم ،جای زیادی رو نمی شناخت . اگه همه ی ترک هایی رو که اومده بودن رشت ، جمع می کردیم یه آدم دیپلمه پیدا نمی شد . شهر ، برام جذبه ی زیادی داشت .از یه جای خلوت و آروم اومده بودیم تو یه جای پر رفت و آمد . راهنمایی بودم که کشور شلوغ شد .ماهم تو مدرسه شروع کردیم به شلوغ کردن .مدیر مدرسه رو اذیت می کردیم .معلم هایی رو که خط فکرشون با ما فرق داشت ،عاصی می کردیم . رو در و دیوار ندرسه شعار مینوشتیم . این که چه خوبه آدم هم این دنیارو داشته باشه ،هم اون دنیا رو، هنوز ، هم یادم یادم بود و هم برام ملاک شده بود . سعی می کردم مدام تو جریان مسائل باشم . یه پسر عمه دام به اسم رمضان . یه روز اومد بهم گفت امروز بریم راهپیمایی . من هم قبول کردم . قرار بود بریزن و کلانتری سه رشت رو بگیرن . افتادیم تو اون گیر و دار ، بازوی من با تیر خراشیده شد. چند نفر هم شهید شدن . ما راه بیمارستان پور سینا رو بلد نبودیم . از هرکی می پرسیدیم جای نشانی دادن به من تبریک می گفت . به سختی بیمارستان رو پیدا کردیم . خون از دستم شرشر می ریخت . اون موقع ،ما خانواده فقیری بودیم. پول نداشتم کمربند بخرم؛ شلوارم رو با طناب رو کمرم نگه می داشتم . اونجا دکتر گفت:(پیراهنت رو دربیار.) من خجالت می کشیدم .همه ش تو این فکر بودم که پیراهنم رو در بیارم ،طناب دیده می شه. دکتر،دوباره که گفت ، پیراهنم رو با خجالت در آوردم . دکتر که طناب دور کمرم رو دید ، گفت:( پسر جان ، به جای این که شلوغ کنی برو دنبال درس و کار ،و خودت رو بکش بالا . کاری کن برای جامعه مفید باشی .) این حرفش خیلی من رو به فکر فرو برد . رسیدیم خونه ، و دیدم بابام داره موتورش رو از خونه در می آره . گفتم :(کجا؟) گفت :(مهمون اومده؛میخوام برم مرغ بخرم.) رمضان گفت:(دایی،نرو!بیرون خیلی شلوغه .)بابام گفت :(نه،بابا!کسی کاری با من نداره الان می آم .) رمضان گفت :(دایی، محمد حالش بده.) باز بابام داشت موتورش رو می کشید بیرون . یه چرخ موتور بیرون بود ، یه چرخ هم تو بود ، هی داشت زور می زد که بندازدش بیرون؛ که از پشت افتاد و موتور هم روش . بعد از این ماجرا خدا بیامرز سعی می کرد حواسش به من باشه ؛ ولی خوب ، من کار خودم رو می کردم . تو اکثر فعالیت های گروه ی اون زمان شرکت داشتم سال ۱۳۵۹ ، عضو بسیج مسجد صادقیه شدم ؛ همون جا که بابک هم بعد ها عضو شد . نویسنده:فاطمه رهبر . ⊰•🌻•⊱¦⇢#زندگینامھ‌ے‌داداش‌بابڪ ⊰•🌻•⊱¦⇢#خــادم_اݪزھــࢪا ـ ـ ـ ــــــــ⊰𑁍⊱ــــــــ ـ ـ ـ ➜‌ @Shahidbabaknourii

⊰•⚠️•⊱ . 🕊「کتاب بیست هفت روز یک لبخند」🕊 زندگینامہ شهید بابڪ نوࢪی قسمت پنجاه و دوم...シ︎ آقای ساجدی ،فرمانده بسیج ما بود . بعد از شهادت بابک ، ایشون اومد و وصیت نامه ی بابک رو برای مردم تفسیر کرد . نیمه دوم سال ۱۳۶۱ ،پاسدار رسمی شدم . بعد از سه ماه آموزش ، مرا به کردستان اعزام کردند . من ،جزء دوره ی سوم سپاه بودم . دیگه مدرسه و درس رو ول کردم . تو جبهه یه دفتر داشتم که موضوعات روزمره رو توش می نوشتم . بعد ها ،همین دفتر رو بابک بارها و بارها ازم گرفت و خوند . آخرِهمه ی حرف هام می نوشتم آرزو دارم شهید بشم . همه ش هم فکر می کردم شهید میشم . هرکس شهید می شد ، من کلی غبطه می خوردم که شهید شده . سعی می کردم همه جا تو سخت ترین عملیات هم باشم . با همه توانن کمک می کردم و همه جا حضور داشتم ؛ چون واقعا از شهید شدن ترسی نداشتم . یه روز یه بنده خدایی گفت (تو اگه شهید بشی ،بهشت نمی ری .)خیلی جا خوردم و گفتم (چرا؟) گفت (چون تو زن نداری دینت کامل نیست .) همون روز برای مادرم،هم نامه نوشتم و هم زنگ زدم و گفتم (برام زن بگیرید.) گفت (آخه تو خودت اونجایی !) گفتم (هرکس رو تو انتخاب کنی من قبول می کنم . فقط برام زن بگیرید .) به پسر عموم ،عماد ، هم گفتم زن می خوام . همه ی وصیت نامه های من ، دست اون بود . گفت (زن می خوای ؟خوب ،بیا خواهرزن من رو بگیر .) بعد هم میره به مادرم و خونواده ام موضوع رو می گه . مادرم یه روز می ره مغازه ی برادر زن عماد . می گه (خواهرت رو میخوام برای پسرم ،محمد) اون هم یه کم مکث می کنه و می گه مبارک باشه .به من زنگ زدن و گفتن (که برات زن گرفته ایم ؛پاشو بیا.) پرسیدم (کی ؟ ). گفتن (دختر حاج منصور، خواهر زن عماد.) خیلی خوشحال بودم و دیگه خیالم راحت بود که بعد این ، اتفاقی بیفته جزء شهدا قرار می گیرم و می رم بهشت . دیگه هیچی برام مهم نبود ؛ این که همسرم کیه و چه شکلیه . فقط تو شور و حال شهادت بودم . برای اولین بار ، تو محضر دیدمش . بعد ، یه هفته پیش هم بودیم ، و دوباره رفتم جبهه . سال ۱۳۶۵ و تو عملیات کربلای ۲ بهم خبر رسید پسرم به دنیا اومده . اون زمان چون همه تو حال و هوای ظهور و مهدویت بودیم ، پدرم، اسم مهدی رو براش انتخاب کرد . در واقع اسم رضا تو شناسنامه ، مهدیه . پدرم زن و بچه م رو برده بود خونه خودش . دو سال بعدش هم دخترم به دنیا اومد .زمان به دنیا اومدن الهم هم من خونه نبودم . جنگ که تموم شد ، برگشتم رشت ، و سپاه، ما رو تو نهاد های دولتی تقسیم کرد ، و من تو شرکت حمل و نقل استخدام شدم . وقتِ به دنیا اومدن بابک ، تو رشت بودم . ظهر ، خودم رفتم کلینیک سر خیابون آوردم شون خونه . رضا و الهام و امید و بابک ، تو همون یه اتاقی که تو خونه پدرم داشتم ، به دنیا اومدن و بزرگ شدن . بابک ..... نویسنده:فاطمه رهبر . ⊰•⚠️•⊱¦⇢#زندگینامھ‌ے‌داداش‌بابڪ ⊰•⚠️•⊱¦⇢#خــادم_اݪزھــࢪا ـ ـ ـ ــــــــ⊰𑁍⊱ــــــــ ـ ـ ـ ➜‌ @Shahidbabaknourii

⊰•🦋•⊱ . 🕊「کتاب بیست هفت روز یک لبخند」🕊 زندگینامہ شهید بابڪ نوࢪی قسمت پنجاه و سوم...シ︎ بابک پنج شیش سالش بود که تونستم این خونه رو بخرم . سکوت می شود . چای ها سرد شده اند . مادر دوباره بلند می شود . لیوان های خالی را می چیند توی سینی . پدر خیره شده به شکاف ریز روی سقف که درست بالای سر بابک است . می پرسم :الان از ازدواج تون که به این شکل صورت گرفت، راضی هستید ؟ به چارچوب در نگاه می کند ؛ جایی که مادر چند دقیقه ی پیش از آن بیرون رفته . توی طوسی چشمانش ،باز رگه های خون افتاده :_ازدواج برای من ، کلید بهشت بود؛ بهشتی که من برم جبهه و شهید بشم . سعادت شهید شدن ازم گرفته شد ؛اما زنم با بردباری و صبوری ، با مهربونی هاش ، بهشتی برام ساخت که بعد از ۳۵ سال ازدواج ، خیلی راضی هستم . بچه های خوبی تربیت کرده. خواهر و برادر ، باهم صمیمی ان ؛ پشت هم ان . برای هر یک ، مشکلی پیش بیاد، اون یکی بی تفاوت نیست . از همه ی این ها مهربون تر و با محبت تر بابک بود . عاشق شلوغی و مهمون بود . صاف می نشیند ؛متکا نفس می کشد و چروک هایش وا می شود . لیوان چای را از دست همسرش می گیرد : -خونه ی یه خواهرزنم ، رو به روی خونه ی ما بود . خواهر زن های دیگه که می اومدن خونه ی اون ها ، بابک اعتراض می کرد که چرا خونه ی ما نمی آیید ! مادر ،قندان را سمتم می گیرد و می گوید :_چند هفته قبل از رفتن بابک ، خواهرم می آد تو کوچه مون که بره خونه همسایه کناری مون روضه که می بینه در نیمه بازه . حیاط رو نگاه می کنه می بینه بابک تو حیاطه .خلاصه ،بابک با اصرار از خاله اش می خواد بعد از روضه بیاد خونه ی ما . یکی دو ساعت بعد ، خواهرم اومد و گفت (اومدم به چایی بخورم وبرم .)اما بابک اصرار کرد که باید بمونه . به من هم گفت پاشم غذا بپزم . بعد هم خودش زنگ زد به شوهر خاله و بچه های خاله ش و همه رو کشوند اینجا . اون شب ، با اینکه دندونش درد می کرد و هی می رفت اتاق دراز می کشید ، باز بلند می شد و می اومد پیش مهمون ها می نشست و شوخی می کرد . پدر ، چایش را هورت می کشد . خیره می شود به عکس بابک ؛لباس هلال احمر پوشیده و دست در گردن دوستش می خندد . سرفه ی خشکی می شکند : _خیلی مسئولیت پذیر بود ، یعنی یه کار که بهش میدادی ، دیگه هیچ غصه و نگرانی نداشتی ؛ چون میدونستی به نحو احسن انجامش می ده . رضا که برای شورای شهر رشت کاندیدا شد ، بیشتر مسئولیت ها با بابک بود . همه ی برنامه ریزی ها برای سخنرانی و .....، با اون بود . خیلی هم دوست داشت من تو ستاد ها سخنرانی کنم . می اومد می گفت (بابا ، امشب باید بریم فلان جا .) وقتی می گفتم (وقت ندارم ....) برنامه ..... نویسنده:فاطمه رهبر . ⊰•🦋•⊱¦⇢#زندگینامھ‌ے‌داداش‌بابڪ ⊰•🦋•⊱¦⇢#خــادم_اݪزھــࢪا ـ ـ ـ ــــــــ⊰𑁍⊱ــــــــ ـ ـ ـ ➜‌ @Shahidbabaknourii

⊰•🎗•⊱ . 🕊「کتاب بیست هفت روز یک لبخند」🕊 زندگینامہ شهید بابڪ نوࢪی قسمت پنجاه وچهارم...シ︎ برنامه رو لغو میکرد تا من وقتم خالی بشه . وقت هایی که داشتم سخنرانی می کردم ، نگاهم که بهش می خورد ، می دیدم با دقت داره گوش می کنه . من اون عشق و افتخار یه پسر به پدرش رو بارها و بارها تو چشم های بابک دیدم .... همیشه به خواهر و برادر هاش می گفت (باید خیلی هوای بابا رو داشته باشیم . اون خیلی برای ما زحمت کشیده . بهترین وضعیت رو برای پیشرفت ما فراهم کرده .) فقط برای خانواده مسئولیت پذیر نبود . در هر زمینه و حرفه ای که کاری از دستش بر می اومد ، دریغ نمی کرد و با جون و دل انجامش می داد . یادم می آد یه بار ، پدر یکی از دوستانش ، بهم زنگ زد و گفت (وضع و اوضاع پسرم ، بد جوری به هم ریخته ! به من و خونواده ش هم هیچی نمی گه !هر لحظه منتظرم خبر خود کشی ش رو بهم بدن .) من زنگ زدم به بابک و گفتم (از فلانی خبر داری ؟) گفت(والا کمی درگیر درس و کار شده ام ؛ ازش بی خبر مونده ام .) خلاصه ، موضوع رو بهش گفتم . بابک با عجله گفت (باشه، بابا! من الان می رم پیشش.) شب که اومد خونه ، ازش پرسیدم (چی شد؟) گفت ( قرار شده یه ده بیست روزی رو کلا با هم باشیم تا ببینم چی می شه . به گمونم از نظر اقتصادی خیلی تحت فشاره .) چند روز بعد اومد و گفت ( بابا اگه بتونیم برای این بنده خدا وامی جور کنیم تا یه ماشینی بخره و مشغول کار بشه ، از این وضعیت در می آد .می تونی براش کاری بکنی ؟) گفتم :(اره، وامش رو من جور می کنم .) خلاصه، خیلی از کارها و دوندگی های وام رو بابک انجام داد ، و تا وقتی مشکل دوستش حل نشد ، آروم نگرفت ‌. مادر ، گره روسری اش را محکم تر می کند و یک شکلات می دهد دستم . دهانمان پر از طعم چای لاهیجان می شور . خر دو در سکوت زل زده اند به در ودیوار خانه شان که عکس های بابک را با افتخار بر سینه شان چسبانده اند . مادر ، نگاه از دیوار بر می دارد : _این ها برای ستاد مغازه کرایه کرده بود ن . صاحب مغازه گفته بود فردای روزی که کار ستاد تموم می شه ، باید مغازه رو تحویل بدید . صبح بیدار شدم و دیدم تو حیاط ، رو ایوون ، پر از وسایله ؛ میز، صندلی، بلندگو ..... بابک ، هرچی رو برای دفتر ستادشون برده بودن ، شبونه تنهایی با پراید آورده بود خونه . تا اذان صبح ، هی می رفته و بار می زده و می آورده خونه و بی صدا خالی می کرده . دلش نیومده بود کسی رو هم بیدار کنه . بهش گفتم (خوب، می ذاشتی صبح میاوردی !) گفت(نه ، به صاحب مغازه قول داده بودیم .) پدر ، سرش را چندین بار به نشانه ی تاکید تکان می دهد : _محال بود حرفی بزنه و قولی بده و بهش عمل نکنه . دوباره سکوت می شود . دوباره چای می خوریم . حس می کنم چای می رود توی دهانمان ، و بعد که سرازیر می شود ، محکم می خورد به ...... نویسنده:فاطمه رهبر . ⊰•🎗•⊱¦⇢#زندگینامھ‌ے‌داداش‌بابڪ ⊰•🎗•⊱¦⇢#خــادم_اݪزھــࢪا ـ ـ ـ ــــــــ⊰𑁍⊱ــــــــ ـ ـ ـ ➜‌ @Shahidbabaknourii

⊰•🕊•⊱ . 🕊「کتاب بیست هفت روز یک لبخند」🕊 زندگینامہ شهید بابڪ نوࢪی قسمت پنجاه و پنج..シ︎ می خورد به یک چیز محکم که هر آن امکان دارد بترکد . نمی توانم به چشم شان نگاه کنم حس می کنم این بغض خیسی چشم که کم کم می رود سرازیر شود ، تقصیر من است . رج های قالی را می شمارم ؛ از زانوی خودم تا انگشت مادر ؛ از شست پای مادر تا متکای گلوله شده زیر دست پدر . _تو اوج شلوغی ستاد بود که بهم گفتن (بابک می خواد بره اعتکاف .) گفتم ( مگه میشه ؟ همه ی کارها ،رو دوش بابکه ...) برادر و عموش رفتن باهاش صحبت کردن و گفتن( صلاح نیست تو این حجم کار ، سه روز نباشی ؛ سال دیگه می ری .) بابک هم یه نگاهی بهشون می کنه و می گه : شما می تونید تضمین کنید که من تا سال دیگه زنده ام ؟ ) اون ها هم که این جواب بابک رو می شنون ، فقط سرشون رو می ندازن پائین . سعی می کنم بابک را در اون لحظه تجسم کنم ، با همان لبخند و آرامش ، بین عمو و برادرش که نگران کارها هستند ، ایستاده و دنبال تضمینی برای بودنش تا سال دیگر است . آرامش را می شود در همین جملاتی که از او نقل شده ، حس کرد . انگار می دانست که سال دیگری وجود ندارد، انگار به رفتنش مطمئن بود ، و برای اولین بار ، از مسئولیتی که بر عهده اش گذاشته بودند ، چند روزی شانه خالی کرد تا به کار مهم ترش برسد . بابک می دانست عازم سفر است ؛سفری که به سفر طولانی ترش منجر می شود . برای همین به فکر توشه اش بود . _همه ی بچه هام تحصیل کرده ان و دانشگاه رفته ان . هیچ یک از دختر ها و پسر هام ازم نخواستن برای ثبت نام دانشگاه باهاشون برم ؛ الا بابک ، بدون من برای ثبت نام نرفت . ان قدر موند تا وقتم آزاد شد و تونستم باهاش برم منجیل . تو دانشگاه ، وقتی کنار هم راه می رفتیم ، اون حس خوبی رو که در کنار من داشت ، لمس می کردم . کافی بود ازش چیزی بخوام ، نه نمی آورد . تموم کارهام مثل تمدید گواهی نامه م رو اون می کرد . نسبت به من یه تعهد اخلاقی داشت ؛ نسبت به همه داشت . سرویس خواهر کوچیکش ، یه هفته در روز نمی تونست بیاد دنبالش . بابک ، تا این مسئله رو فهمید قبول کرد خودش عسل رو ببره و بیاره . مادر ، ظرف میوه رو می گذارد وسط ترنج فرش . حالا هزار گل ریز ، دور تا دور ظرف را گرفته اند ؛ گل های آبی و نارنجی و کرم . می گوید ( تو رو خدا ، یه میوه پوست بگیر ) سیبی بر می دارد و مشغول پوست گرفتنش می شود . _بابک ، عاشق میوه بود . وقتی می اومد خونه و می دید غذا آماده نیست ، یه بشقاب بر می داشت و پر از میوه می کرد و می پرید رو اُپن ، و چار زانو می نشست و میوه پوست می گرفت و می خورد . هیچ وقت ، تو خونه امون میوه نمی موند . دست های مادر می لرزد . بغض ، صدای نازکش را خش دار می کند ، ..... نویسنده:فاطمه رهبر . ⊰•🕊•⊱¦⇢#زندگینامھ‌ے‌داداش‌بابڪ ⊰•🕊•⊱¦⇢#خــادم_اݪزھــࢪا ـ ـ ـ ــــــــ⊰𑁍⊱ــــــــ ـ ـ ـ ➜‌ @Shahidbabaknourii

⊰•🕊•⊱ . 🕊「کتاب بیست هفت روز یک لبخند」🕊 زندگینامہ شهید بابڪ نوࢪی قسمت پنجاه و ششم...シ︎ صدایش خش دار می شود ، و چاقو ، در پوست گرفتن سیب مردد می ماند : _از وقتی نیست ، میوه هامون این قدر می مونه که خراب می شه . صدای هق هق مردانه ای ، به جان دیوار ها لرزه می اندازد . مادر سیب را می گذارد توی پیش دستی ، و چادر را می کشد روی صورتش ، و دوباره من می مانم و حجم غریبی از دل تنگی ها ، حس می کنم بابک از پشت تمام قاب های آویخته به دیوار ، غمگین نگاهم می کند ، گوشه ی شالم را توی دستم می پیچانم . پدر دستمال کاغذی را می کشد سمت خودش . صورتش را در سفیدی کاغذ پنهان می کند ، بعد نفس عمیق می کشد و باقی بغضش را فرو می دهد ؛ انگار تکه هی بغض شکسته و رفته باشد در چشمانش ، اشک است که لابه لای محاسنش گم می شود . _یه روز به بابک و امید گفتم برای خرج دانشگاه و پول تو جیبی ، مبلغی رو اعلام کنید تا هر ماه بهتون بدم . هر یک شون مبلغی رو پیشنهاد دادن ، و من قبول کردم . چند روزی دقت کردم و دیدم کتاب می خره ؛همه ی کتاب هاش هم سنگین و گرونه . پولی که بهش می دادم ، خیلی کم بود . تو وادی پدر و پسری کشیدمش کنار ، و خواستم مبلغی اضافه تر از مبلغی که به امید می دادم ، بهش بدم . گفتم ( تو خرجت از امید بیشتره . اضافه بر ماهیانه ت ، این رو هم بگیر .) بابک ناراحت شد و گفت ( بابا ، این چه کاریه ؟ ما با هم توافق کرده ایم . چرا حق خواهرها و برادرهای دیگه رو می خوای به من بدی ؟ من عرضه داشته باشم با همین مبلغ سر می کنم ؛ نداشته باشم هم می رم سرکار ، و خرجم رو در می آرم .) یه بار هم نمیدونم چه مشکلی برام پیش اومده بود که به یه تومن پول احتیاج پیدا کرده بودم . انگار وقتی به مادرش می گفتم ، بابک شنیده بود . تو حیاط بودم که اومد پیشم . یه بسته پول هم دستش بود . گفت ( بابا ، این یه میلیون رو بگیر و کارت رو راه بنداز .) پرسیدم (از کجا آوردیش، بابک ؟) خوب ، چند سال پیش ، یه میلیون ، مبلغ کمی نبود . خندید و گفت (کم کم جمع کرده ام ) من هم فکر کردم از پول تو جیبی که بهش دادم ،پس انداز کرده . بعد ها فهمیدم می ره سرکار . دوستش می گفت ( وقتی می اوند سر کار ، یه جزوه یا کتاب ، همراهش بود ؛ با یه دستش ، آب و گچ حل می کرد و بادست دیگه ، جزوه یا کتاب دانشگاهش رو ورق می زد .) هم رزم هاش می گن که تو سوریه هم مدام جزوه و کتاب دستش بوده . اخرین روز ، برادر کاید خورده ،[شهید] ازش فیلم می گیره اونجا هم دفتر و خودکار دستشه . هوا رو به تاریکی است . نور اندک سیگار آقای نوری ، با هر پک پر جان می شود و بعدش کم جان . کنارِ در باز اتاق سمت ایوان نشسته . نگاهش از پله هایی که بابک پارسال از ان ها بالا رفته و ساکش را گذاشته بود روی کولش ، بالا می رود و بدون بابک پائین می آید . آه ... نویسنده:فاطمه رهبر . ⊰•🕊•⊱¦⇢#زندگینامھ‌ے‌داداش‌بابڪ ⊰•🕊•⊱¦⇢#خــادم_اݪزھــࢪا ـ ـ ـ ــــــــ⊰𑁍⊱ــــــــ ـ ـ ـ ➜‌ @Shahidbabaknourii

⊰•🌸•⊱ . 🕊「کتاب بیست هفت روز یک لبخند」🕊 زندگینامہ شهید بابڪ نوࢪی قسمت پنجاه و هفتم...シ︎ زمان سربازی بابک ، به امضای سه نفر از هم دوره ای های زمان جنگ من احتیاج داشتیم تا بابک تو سپاه گیلان مشغول سربازی بشه . سرهنگ، از اون زمان بابک رو یادش بود . خلاصه بهم زنگ زد و گفت ( تو خبر داری که بابک ثبت نام کرده برای سوریه ؟) تعجب کردم . گفت ( آره ، بابا !ثبت نامش هم پذیرفته شده و داره آموزش می بینه . ) من اونجا مطلع شدم . چند روز بعد ، پسر پورعسکری ، من رو دید و گفت ( عمو ، این ، تو آموزش هم می خواد جزء بهترین ها باشه! یعنی سرکلاس، همه ازش راضی ان . ) من اصلا به روی خودم نیوردم که از جریان باخبرم . منتظر موندم که ببینم خودش کی می آد می گه . نخواستم با نشون دادن اینکه از ماجرا خبر دارم معذبش کنم . تا این که یه روز با چند تا فرم اومد و گفت ( بابا، بیا این ها رو امضا کن.) پرسیدم (این ها چیه ؟) گفت (چیز بدی نیست تو فقط امضا کن .) حیاط رو نگاه کردم و دیدم دو نفر تو حیاط ان . گفتم ( این ها کی ان ؟ این چیه ؟ ) گفت ( بابا، می خوام برات حساب باز کنم . تو فقط امضا کن . ) از کارش خنده ام گرفته بود ، و چون می دونست احتمال داره من زیر بار حرفاش نرم و امضا نکنم ، دو کارمند بانک رو با خودش آورده بود دم خونه . خواستم مخالفت کنم ؛ اما گفتم زشته و غرورش جریحه دار می شه . امضا که کردم ، خندیدی و بوسم کرد و شاد خوشحال رفت . باز هم نه اون حرفی زد و نه من به روش آوردم ؛ اما دیگه کاملا مطمئن شدم که رفتنیه . چرا سعی نکردید باهاش حرف بزنید ؟ چرا منصرفش نکردید؟ با لبخند نگاهم می کند . آرامش و رضایتی در نگاهش هست که سوالم را یک کاسه ی جوش می کند و روی سرم می ریزد. نفس میگیرد . _قبل از اعزام بابک رفته بودم مدرسه ی دختر کوچیکم که از وضع تحصیلیش با خبر بشم . مدیر و معلم های اونجا ، من رو می شناختن ؛ حالا یا از طریق همسران شون یا به علت فعالیت هایی که تو شهر داشتم و دارم . مدیر مدرسه بهم گفت ( این چه حال و هواییه که افتاده تو سزر بچه اتون ؟ ) پرسیدم ( کدوم بچه ام ؟ ) گفت ( بابک دیگه !....) نویسنده:فاطمه رهبر . ⊰•🌸•⊱¦⇢#زندگینامھ‌ے‌داداش‌بابڪ ⊰•🌸•⊱¦⇢#خــادم_اݪزھــࢪا ـ ـ ـ ــــــــ⊰𑁍⊱ــــــــ ـ ـ ـ ➜‌ @Shahidbabaknourii

⊰•🌴•⊱ . 🕊「کتاب بیست هفت روز یک لبخند」🕊 زندگینامہ شهید بابڪ نوࢪی قسمت پنجاه و هشتم...シ︎ گفت( بابک دیگه ! ما چند روزی ، عسل رو ناراحت و پکر دیدیم جویا که شدیم ، فهمیدیم بابک می خواد بره سوریه . چند روز پیش که اومده بود دنبال خواهرش ، بهش گفتیم از رفتن منصرف بشه ؛ اونجا جنگه ، شوخی که نیست ؛ اما گفت می دونم جنگه ، و این رو هم میدونم که شوخی نیست ، حرم بی بی زینب سلام الله علیها نیاز به پاسداری داره . خلاصه ، یه جواب هایی به ما داد که نه تنها نتونستیم قانعش کنیم ، متوجه شدیم خیلی هم مصممه ، اما شما پدرش هستید ؛ چرا جلوش رو نمی گیرید ؟ ) گفتم ( الان دوره ای نیست که پدر و مادر دستور بدن . بابک هم بچه ای نیست که نیاز به هدایت و راهنمایی داشته باشه . من فقط به عنوان مشاور در کنارشم ، اون هم اگه مشاوره بخواد . به هر حال می دونم که عالمانه و آگاهانه راهش رو انکخاب کرده و منصرف کردن این آدم سخته .) این ها رو گفتم تا به جواب سوال شما برسم . بر می گرده به این که خودم رو تو چه جایگاهی قرار بدم . اگه فقط از جایگاه یه پدر بخوام نظر بدم ، پدری که فقط بچه اش رو می بینه ، براش اهمیتی نداره دور و برش چی می گذره و کشورش در چه حاله ، همسایه ش می خوره ، نمی خوره ... اگه همچین پدری بودم ، شاید نمی ذاشتم بره ؛اما وقتی پدری به جامعه اش ، دینش ، به تحولات کشورش ، به سرنوشت و رفاه کشورش اهمیت می ده . پدری که نظام رو قبول داره ، پدری که ، جوونیش رو برای تثبیت و حفظ این نظام داده ، هستیش رو برای کشورش گذاشته و هنوز هم برای کارآمد شدن این نظام حاضره هر کاری بکنه ، چطور می تونه جلوی پسرش رو بگیره ؟ حالا یه همچین پدری می تونه با رفتن پسرش مخالفت کنه ؟ من حس کرده بودم که بابک هر طور شده ، می ره ؛ می دونستم شهید می شه ؛ می دونستم اگه بره ، بر نمی گرده ؛ می دونستم بگم نرو ، نمی ره . برای همین ، وقت رفتنش بلند نشدم تا باهاش خداحافظی کنم . رو همین نرده نشسته بود . همین موقع ها بود .... هوا تاریک شده بود . صدای اذان مسجد صادقیه پخش می شود توی خلوتی کوچه ، و از دیوار های خانه خودش را می کشد بالا . نور لامپ ایوان ، روی رنگ طوسی نرده ها می شکند و پخش می شود . نویسنده:فاطمه رهبر . ⊰•🌴•⊱¦⇢#زندگینامھ‌ے‌داداش‌بابڪ ⊰•🌴•⊱¦⇢#خــادم_اݪزھــࢪا ـ ـ ـ ــــــــ⊰𑁍⊱ــــــــ ـ ـ ـ ➜‌ @Shahidbabaknourii

⊰•🕊•⊱ . 🕊「کتاب بیست هفت روز یک لبخند」🕊 زندگینامہ شهید بابڪ نوࢪی قسمت پنجاه و نهم..シ︎ در گوشه ای، ماه از پشت ابر بیرون مانده . حالا سه جفت چشم ، گیر حیاط و سیاهی نرده هاست ؛ نرده هایی که در آخرین لحظه ، بابک بهشان تکیه داده و چشم دوخته به نگاه پدر . اگر این نرده ها زبا داشتند ؛ اگر این نرده ها زبان داشتند ... * * * فکر می کردم کار آسانی ست . زنگ می زنم به دوستان و هم رزمان و آشناهای بابک ، و قرار تلفنی می گذارم . آن ها هم سریع قبول می کنند . بعد من می روم و می نشینم رو به رویشان ، و با روی خوش می خواهم فقط از بابک بگویند . می گویند ، و من بر می گردم خانه ، و می نشینم به تایپ کردن . فکر می کردم دو سه ماهه تمام می شود ؛ اما اینطور نشد . به خیلی ها زنگ می زنم ؛ که می گویند خبرم می کنند ؛ و نمی کنند . خیلی ها دوست صمیمی او معرفی می شوند ؛ اما در قرار حضوری متوجه می شوم فقط یکی دوبار بابک را سر کلاس با برنامه ای دیده اند . خیلی ها یه هوای فیلم برداری و دوربین می آیند و دفتر و دستک و ضبط گوشی را که می بینند ، توی ذوق شان می خورد . خیلی ها می گویند توی مصاحبه ها و برنامه های قبلی ، هر چه را که بوده ، گفته اند و من بروم و توی نت دنبالشان بگردم . مادر ، وارد جزئیات نمی شود . از گذشته و کودکی بابک ، خاطره و حرفی ندارد . الهام ، چیز خاصی یادش نمی آید . امید و عسل ، برادر و خواهر کوچک تر بابک هم با من مصاحبه نمی کنند . پسر خاله اش که دوست صمیمی اش هم بوده و تا زمان سوار شدن بابک به اتوبوس همراهی اش کرده ، از رویا رویی با من طفره می رود . از چند طریق خواسته ام و او نخواسته . خیلی ها می آیند و حرف می زنند ؛ اما هیچ خاطره ای از بابک ندارند . خیلی ها هم خاطره های زیادی از جنگ و سوریه و داعش دارند ؛ ولی بابک در آنها نقشی ندارد . دوره ی فعالیت بابک در سوریه کوتاه بوده ، و این حرکت او آن قدر دور از تصور بوده که هیچکس برای چنین روزی آماده نبوده. در واقع کسی نمی توانسته از کار جوانی سر در آورد که سرش همیشه توی کار و خودش بوده و حتی خبر قبولی فوق لیسانسش را به کسی جز خانواده اش نداده ؛ پسری که سالیان سال، بسیجی بودنش را ، آن هم بسیجی فعال بودنش را ، حتی دوست و فامیل متوجه نشده بود ؛ پسری که خیلی از دوستانش ، بعد از شهادتش ، متوجه سوریه رفتنش شده اند ‌. این پسر ، اهل تظاهر و سوءاستفاده نبوده . متواضع بوده و می گفته که من برای خودم درس خوانده و دانشگاه قبول شده ام ؛ چرا باید برای این جشن بگیرم ؟ من برای دل خودم و اعتقاد خودم به بسیج رفته ام ، و حالا هم برای وظیفه ای که روی شانه ام سنگینی می کند ، راهی سوریه می شوم ؛ چرا باید افکار خودم را به کسی تحمیل کنم ؟ به هر حال ، کار نوشتن کتاب ، آن جور که فکر می کردم ، پیش نمی رود . راه افتاده ام و آمده ام رشت . انگار این شهر ، بخشی از من شده ، توی کوچه و خیابان ها ، مدام دنبال پوستری از بابک می گردم . انگار هرجا او نباشد و حرفش نباشد ، هوا هم امنیت و اعتبار ندارد . نویسنده:فاطمه رهبر . ⊰•🕊•⊱¦⇢#زندگینامھ‌ے‌داداش‌بابڪ ⊰•🕊•⊱¦⇢#خــادم_اݪزھــࢪا ـ ـ ـ ــــــــ⊰𑁍⊱ــــــــ ـ ـ ـ ➜‌ @Shahidbabaknourii

⊰•🕊•⊱ . 🕊「کتاب بیست هفت روز یک لبخند」🕊 زندگینامہ شهید بابڪ نوࢪی قسمت شصت ...シ︎ دیشب ، خواب بابک را دیدم . نشسته بود توی کویر ، تا چشم کار می کرد ، شن و ماسه بود . و من زانو زده بودم ، خسته و ناتوان بودم . شن و ماسه ، با هر تکان باد ریحته می شد روی پاهایم ، و بعد مثل یک لشکر مورچه ، در سراشیبی سر می خورد پائین . زنی بالا سرم ایستاده بود . چیزی از او مشخص نبود جز سیاهی چادرش که باد می آورد جلوی چشمانم ، و دوباره پسش می زد . از دور ، سایه ی کسی روی تپه های کوچک کشیده می شد . نمی دانم از کجا فهمیدم که بابک است ! نمی دانم چرا دست هایم را بالا بردم و از دلم صدایش زدم . از دویدن ایستاد . صدای بابک بابک گفتنم ، نه تنها تمام فضای خوابم ، آن برهوت را هم پر کرده بود . به سمتم دوید و رو به رویم ایستاد . صورت خیسم ، زیر لایه ای از شنی که به ان چسبیده بود ، سنگین بود . بابک ، رو به رویم ایستاده و دست هایش را گذاشته بود روی زانوهایش ، خم شده بود و نفس نفس می زد . گفتم ( بابک چرا کمکم نمی کنی ؟) گفت ( چرا پیشم نمی آی؟) بعد لبش به خنده ای وا شد . از خواب که پریدم ، هموز روی پاهایم حرکت آهسته شن ریزه ها را احساس می کردم . هنوز نفس نفس زدن های بابک توی گوشم بود . بابک همان بابکی بود که بارها و بارها توی عکس ها و ویدئو ها به او خیره شده بودم ؛ همان بابکی که هرروز بارها گوشی ام را به خاطرش دست می گیرم و پوشه ی مصاحبه و نوشته هایم را که به نام او سیو کرده ام ، باز می کنم و می بندم . او همان جور پاکیزه و مرتب ، با همان لبخندی که در تمام تصویر ها ابدی اش کرده ، به خوابم آمده بود . * * * حالا آمده ام رشت . شن ریزه ی رویای دیشب را توی کفشم حس می کنم . در چند قدمی مزار شهدا هستم . آسمان دلم ، گرفته تر از آسمان رشت است . رو به روی مزار شهدای رشت ، دیواری هست که عکس شهدای حرم را رویش نصب کرده اند . بار دیگر به عکس های آن ور خیابان خیره می شوم و از لا به لای ماشین ها ، تصویر بابک را پیدا می کنم . کنار دکه ی کوچک گل فروشی می ایستم . پیر مرد ، بیرون دکه ، وسط خرواری از گل ها نشسته و آن ها را برای کسانی که به زیارت قبور می آیند ، آماده می کند . گل های ریز زرد را که دورشان سلفون ضخیمی ..... نویسنده:فاطمه رهبر . ⊰•🕊•⊱¦⇢#زندگینامھ‌ے‌داداش‌بابڪ ⊰•🕊•⊱¦⇢#خــادم_اݪزھــࢪا ـ ـ ـ ــــــــ⊰𑁍⊱ــــــــ ـ ـ ـ ➜‌ @Shahidbabaknourii

⊰•🍁•⊱ . 🕊「کتاب بیست هفت روز یک لبخند」🕊 زندگینامہ شهید بابڪ نوࢪی قسمت شصت ویکم...シ︎ سلفون ضخیمی پیچیده شده ، از توی سطل بر می دارم . خیسی ساقه هایش می نشیند ، کف دستم . برای رفتن و رسیدن به مزار بابک عجله دارم ؛ اما پیرمرد خوش سلیقه ، این را نمی داند و به سختی از روی کَتلش بلند می شود و داخل دکه می رود ، و صدای قیچی و بریده شدن چسب می آید . می خواهم بگویم گل ها را ساده می خواهم ؛ اما نمی گویم . زل می زنم به گل هایی که قرار است هریک سر مزار عزیزی بنشیند . مرد گل فروش ، روبان سیاهی به ساقه ی گل زده . دنباله های روبان در هوا بالا می روند ؛ انگار به سمت سالن می دوند . انگار هوای ابری دلم ، هزار برابر بزرگ تر شده و روی همه ی رشت سایه انداخته ‌. بوی باران می آید ؛ بوی دلتنگی . آرامستان ، متناسب با اسمش ، در آرامش فرو رفته است ، پله هارا بالا می روم . از درِ بزرگ شیشه ای می گذرم . کفشم را در می آوردم و می روم سمت چپ تا برسم به مزار بابک . جز من ، دو یه آدم دل تنگ دیگر هم توی سالن نشسته اند . می روم سمت مزار ، دلم تنگ است و خسته ام .حس می کنم از هر طرف که می روم ، به بن بست می رسم . می نشینم کنار سنگ قبر سفیدی که نوشته هایی به رنگ خون دارد . دست می کشم روی پیچ و خم های نوشته. انگشت می کشم روی قبر ، و فاتحه می خوانم . اینجا پر از آرامش و امنیت است . حال و هوای حرم امام رضا علیه السلام در دلم پا می گیرد . کنار (مدافع حرم ) توی پرانتز ، به خط ریزی نوشته اند : شهید رضوی ، چون روز شهادت امام رضا علیه السلام شهید شده ، این را نوشته اند ؛ اما علت اصلی اش ، علاقه ای بوده که بابک به شاه غریبان داشته است . هر سال ، همراه دختر دایی مادرش که صاحب یک کاروان بود ، به مشهد می رفت . توی کارهای مدیریت و رسیدگی به هم سفران ، به او کمک می کرد . به کار پیرزن ها و پیر مردهای خانواده می رسید . مادر می گفت هرسال وقتی افراد مسن فامیل می خواستند اسم بنویسند برای مشهد ، اول از دختر دایی ام می پرسیدند که ( بابک هم می آید ؟ ) و وقتی جواب مثبت می گیرفتند ، با خیال آسوده ثبت نام می کردند . دیگر می دانستند برای بالا و پائین رفتن از پله ها و حمل وسایل و چمدان ها ، کسی هست که دنبال ویلچر برود . برگه ای کنار قبر به پشت افتاده . برش می دارم . عکس بابک است . دور تا دورش را برف، پوشانده است ، و خودش در حجم گرمای کاپشن سفیدش جا خوش کرده است . روی کلاه و دستکشش ، ذرات برف دیده می شود . کوه های کردستان ، پشت سرش غرق در سپیدی ، استوار ایستاده اند . نویسنده:فاطمه رهبر . ⊰•🍁•⊱¦⇢#زندگینامھ‌ے‌داداش‌بابڪ ⊰•🍁•⊱¦⇢#خــادم_اݪزھــࢪا ـ ـ ـ ــــــــ⊰𑁍⊱ــــــــ ـ ـ ـ ➜‌ @Shahidbabaknourii

⊰•🐞•⊱ . 🕊「کتاب بیست هفت روز یک لبخند」🕊 زندگینامہ شهید بابڪ نوࢪی قسمت شصت و دو...シ︎ اینجا پر از آرمش و امنیت است . حال و هوای حرم امام رضا علیه السلام در دلم پا می گیرد . کنار( مدافع حرم ) ، توی پرانتز به خط ریزی نوشته اند : شهید رضوی . چون روز شهادت امام رضا علیه السلام شهید شده، این را نوشته اند ؛ اما علت اصلی اش ،علاقه ای بود که بابک به شاه غریبان داشته است . هرسال،همراه دختردایی مادرش که صاحب کاروان بود ، به او کمک می کرد . به کار پیرزن ها و پیرمرد های خانواده می رسید . مادر می گفت هرسال وقتی افراد مسن فامیل می خواستند ، اسم بنویسند بروی مشهد ، اول از دختر دایی می پرسیدندکه ( بابک هم می اید ؟ ) و وقتی جواب مثبت می گرفتند، با خیال اسوده ثبت نام می کردند . در می دانستند برای بالا و پایین رفتن از پله ها و حمل وسایل و چمدان ها ، کسی هست که کمک شان کند ، و وقتی قصد زیارت دارند ، بابک هست که دنبال ویلچر برود . برگه ای کنار قبر به پشت افتاده . برش می دارم .عکس بابک است . دور تا دورش را برف پوشانده و خودش حجم گرمای کاپشن سفیدش جا خوش کرده است . روی کلاه و دستکشش ، ذرات برف دیده می شود . کوه های کردستان ، پشت سرش غرق سپیدی ، استوار ایستاده اند . چند تا عکس می گیرم از سنگ مزار پسری در دل برف و از سالن بزرگ فرش شده ای که هر ساعت از شبانه روز در دلش گریه هایی از جنس دل تنگی به گوش می رسد . همه ی عکس ها را توی پوشه ای به اسم (شهید مدافع حرم بابک نوری ) ذخیره می کنم . چشمانم را می بندم . خیسی اشک به پلک هایم فشار می اورد . از دور ، صوت محزون تلاوت قران به گوش می رسد . انگار کسی تمام دل تنگی هایش را ریخته در جان کلمات قرآنی . و بابک ، محو و لرزان ، تکیه داده به درخت ،و گردن کشیده سمت دوربین . انگار که دوباره عزم رفتن دارد . * * * پدر ،مقابل تلویزیون نشسته است . گوینده می گوید ( امروز سوم آبان ۱۳۹۶ ، مصادف با .... ) صدای دویدن و گرومپ گرومپ بالا رفتن کسی از پله های ایوان ، حواسش را پرت حیاط می کند . نیم تنه ی بابک را می بیند که با عجله به اتاق بالا می رود . سکوت می شود . نگاه پدر هنوز روی پله هاست . بابک با کوله ای بر پشت از پله ها پایین می اید . و صدای دویدنش به سمت در ، توی حیاط منعکس می شود . پدر ، رفیقه خانم را صدا می زند . مادر ، دستان خیسش را به دو طرف دامن می کشید . جان گل های دامنش ، به شبنم می نشیند . از اشپزخانه بیرون می رود . رو به روی شوهرش می ایستد . نگاه مرد ، هراسان ، ان ور شیشه ، روی ایوان تا سمت در می رود و بر می گردد . می گوید (بابک اومد کوله اش را برداشت و رفت !) مکثی می کند و متفکرانه ادامه می دهد فکر کنم بابک داره میره سوریه . زن می چرخد سمت حیاط ، و دوباره نگاه پرسشگرش را می دوزد به مرد . هر انچه را دیده بود ، به زبان می آورد : دویدن و بالا رفتن بابک و پایین امدن و کوله ای که همیشه در همه سعر ها همراهش است . زن می نشیند روی صندلی ، کف دست هایش ، روی کاسه زانوهای همیشه دردناکش بالا و پایین می شوند . اینبار نه برای تسکین درد ، که از سز اضطراب ، آرام زیر لب ، می گوید :چی کار کنیم ؟ حس پدر بزرگ تر می شود . یقین می کند بابک دارد می رود . گوشیدر دست می گیرد و به برادرش زنگ می زند ؛به دخترش الهام ؛ به پسرش ، رضا ، توی تمام مکالمه ها ، یک گفته ،مدام تکرار می شود ؛ بیایید .... بابک ... داره ... می ره .... سوریه . عمو سر می رسد . الهام خودش را می رساند . همه ایستاده اند وسط سالن کسی روی مبل هایی که دورتا دور چیده شده اند ، نمی نشیند . پدر ، دوباره دیده هایش را می گوید . صدای در می آید ، سرها می چرخند ز پشت توری ، هیبت لرزان ........ نویسنده:فاطمه رهبر . ⊰•🐞•⊱¦⇢#زندگینامھ‌ے‌داداش‌بابڪ ⊰•🐞•⊱¦⇢#خــادم_اݪزھــࢪا ـ ـ ـ ــــــــ⊰𑁍⊱ــــــــ ـ ـ ـ ➜‌ @Shahidbabaknourii