eitaa logo
شمیم افق
1.1هزار دنبال‌کننده
19.8هزار عکس
6.6هزار ویدیو
2.5هزار فایل
﷽ ارتباط با ما @mahdiar_14
مشاهده در ایتا
دانلود
فوز امام حسین علیه السلام وقتی به بالین حرّ رسید، ضمن ستایش هایی كه از او كرد، اشعاری در ستایش از ایثار و مواسات و صبر او خواند، از جمله این بیت كه: «لَقَدْ فازُوا الَّذی نَصَروُا حُسَیْنا وَ فازوُا بِالْهَدایَةِ وَ الصَّلاح؛ آنان كه حسین را یاری كردند، رستگار شدند و به هدایت و صلاح، راه یافتند.» [موسوعة كلمات الامام الحسین، ص 440]. 🆔 @ShamimeOfoq
فوز در زیارتنامه های شهدای كربلا و اباعبدالله الحسین علیه السلام، به این تعبیر بسیار بر می خوریم كه آنان را كامیاب و اهل فوز می شماریم و نیز آرزوی اینكه كاش ما هم در كربلا در ركاب آنان بودیم و می جنگیدیم و با شهادت، به فوز ابدی می رسیدیم. از جمله به این چند نمونه دقت شود: «خدایا شهادت می دهم كه حسین بن علی به كرامت تو نائل و فائز شده است، او را با شهادت، گرامی داشته ای و به او سعادت بخشیده ای.» [مفاتیح الجنان، زیارت اربعین، ص 468]. و خطاب به شهدای كربلا می گوییم: «فُزْتُمْ وَ اللّه فَوْزا عَظیما، یا لَیْتَنی كُنْتُ مَعَكُمْ فَافُوُزَ فَوْزاً عظیماً»«أشْهَدُ أنَّكُمْ الشُهَداءُ و السُّعَداءُ وَ أنَّكُمُ الْفائِزُونَ فی دَرَجاتِ العُلی». [همان، زیارت شهدا، ص 440]. زائر شهدای كربلا كه آن به خون خفتگان را شهید و سعید و فائز می شمارد، این بینش را به زندگی خود هم سرایت می دهد و دیدگاهش نسبت به سعادت، فراتر از كامیابی های دنیوی می شود. این برداشت عمیق تر از زندگی و اندیشیدن به «فوز»، درسی است كه عاشورا به همه می دهد. رستگاری، در سایه جهاد و شهادت و جان دادن در راه مكتب و ولایت 🆔 @ShamimeOfoq
اخلاص گوهر كمیاب و گرانبهای «اخلاص»، پیام دیگری از عاشورا است. اخلاص در نیّت، اخلاص در عمل و مشاركت در نهضت امام حسین علیه السلام، اخلاص در جنگیدن در صحنه كربلا، اخلاص در محبّت و دوستی و رفتن به زیارت شهدای كربلا، اخلاص در عزاداری، گریستن، مدّاحی كردن، مجلس گرفتن و... همه از جلوه های قابل بحث است. آنچه مهم ترین عامل ماندگاری نهضت عاشورا در طول قرون و اعصار است، جوهره اخلاص در نهضت عاشوراست. خداوند، وعده فرموده كه عمل مخلصان و تلاش مخلصانه را تباه نكند و اجر دنیوی و اخروی آنان را كامل عطا كند. 🆔 @ShamimeOfoq
اخلاص صحنه های جهاد و كشتن و كشته شدن در تاریخ بشری و تاریخ اسلام فراوان است، امّا آنچه برخی از این صحنه ها را جاودانه كرده، اخلاص و رنگ الهی و خدایی داشتن است. «صبغة اللّه». این رنگ بی زوال، در حماسه عاشورا دیدنی است. امام حسین علیه السلام در ضمن خطابه ای مفصّل كه پیش از خروج از مدینه ایراد نمود، هرگونه شائبه دنیاطلبی و ریاست خواهی و جنگ قدرت را ردّ كرده، انگیزه خالص «اصلاح دینی و اجتماعی» را مطرح ساخت: «خدایا! تو می دانی كه آنچه از ما بود، هرگز نزاع بر سر قدرت و دنبال كالای دنیا رفتن نبود، بلكه می خواهیم معالم دین و نشانه های مكتب را نشان دهیم و با ایجاد اصلاح در جامعه، مظلومان ایمن شوند و فرائض و سنن تو اجرا شود... » [تحف العقول، ص 239]. نظیر این سخن را در سخن دیگری هم فرمود كه: «من هرگز به عنوان شورش، خوشگذرانی، سرمستی، فسادانگیزی یا ستم برنخاستم، بلكه برای طلب اصلاح و امر به معروف و نهی از منكر قیام كردم... » [بحارالانوار، ج 44، ص 329]. این در وصیتنامه ای بود كه قبل از خروج از مدینه، برای برادرش محمد حنفیّه نوشت، تا انگیزه های دنیاطلبانه را از حركت انقلابی خویش، نفی كند. 🆔 @ShamimeOfoq
اخلاص چون انگیزه اخلاص، حركت آفرین عاشورا بود، هیچ عاملی نتوانست امام حسین علیه السلام و یارانش را از ادامه راه تا رسیدن به شهادت بازدارد. در این حركتِ خالصانه، ناخالصان چه از اوّل و چه در مسیر راه كربلا، تصفیه شدند تا حاضران در عاشورا، همه یكدست و خالص باشند. مخلصین در نیّت و محبّت، از مدینه همراه حضرت بیرون آمدند. مخلصان دیگری هم در مكه، در طول راه و حتی در كربلا به او پیوستند. امّا آنان كه انگیزه های غیرالهی داشتند، یا از آغاز حركت، او را همراهی نكردند، یا از میان راه برگشتند، یا حتّی فراخوانیِ خصوصی امام را نسبت به نصرتِ آل اللّه، با بهانه هایی نادیده گرفتند و توفیق شهادت در ركاب سیدالشهدا علیه السلام را نیافتند. 🆔 @ShamimeOfoq
اخلاص وقتی در طول راه، اوضاع كوفه و شهادت مسلم بن عقیل گزارش داده شد، جمعی از همراهان، از چپ و راست از پیرامون امام حسین علیه السلام متفرّق شدند و تنها كسانی ماندند كه از مدینه همراه حضرت آمده بودند. [وقعة الطّف، ابومخنف، ص 166]. هرثمة بن ابی مسلم، در میان راه به امام برخورد. امام انتظار یاری و همراهی از او داشت. ولی او ناامنی خانواده خود را بهانه كرد و صحنه را ترك نمود. [موسوعة كلمات الامام الحسین، ص 379]. عبیدالله بن حرّ جعفی هم در منزلگاه قصر بنی مقاتل، به فرستاده امام كه او را به نصرت حق فرامی خواند، همچنین به دعوت خود امام حسین علیه السلام، كه با او دیدار كرد و به یاری فراخواند، پاسخ منفی داد و از این سعادت محروم شد. [موسوعة كلمات الامام الحسین، ص 366]. طرمّاح بن عدی هم تا چند قدمی این سعادت آمده بود كه توفیق همراهی نیافت. [همان، ص 364] 🆔 @ShamimeOfoq
اخلاص وقتی خلوص در مبارزات و فعّالیّت های اجتماعی و سیاسی نباشد، حتی ممكن است تا مراحلی از راه را هم، ناخالصان همراه شوند و چهره شایسته و الهی از خود نشان دهند، اما چون ناخالصی در وجودشان است، امواج حوادث آنها را از دریای جوشانِ نهضت به كناری می افكند و سابقه های دراز مدّت مبازراتی نیز به كار نمی آید. تاریخ، سرشار از تجربه های تلخی است كه صاحبان نیّت های غیرصالح و ناخالص، نتوانسته اند تا آخر در مسیر حق، پایدار بمانند. خالصان، خلوص خود را در شب عاشوار و روز نبرد كربلا نشان دادند و گاهی آن را در رجزها و سخنان خویش بروز می دادند. در صحنه كربلا، خون بود و شمشیر و شهادت، نه مدال و پول و امتیازاتِ اجتماعی. ماندگاران و مقاومان، تنها با نیروی اخلاص به جهاد خود ادامه می دادند. 🆔 @ShamimeOfoq
اخلاص عابس بن ابی شبیب شاكری در نبرد خویش با سپاه كوفه، اینگونه حمایت خالصانه و الهی خود را از اهل بیت پیامبر اظهار می كرد: «من با شمشیرم در راه شما تیغ می زنم و جهاد می كنم تا به دیدار خدا بروم و با این كار، جز به پاداش الهی، چشم ندوخته ام و چیزی نمی خواهم.» [وقعة الطف، ص 100]. 🆔 @ShamimeOfoq
اخلاص حسین بن علی علیه السلام بنده خالص خدا بود. در زیارت حرم او، به فرموده سیّد بن طاووس، او را اینگونه خطاب می كنیم: «اَلسَّلامُ عَلَیْكَ یا خالِصَةَ اللّهِ» [مفاتیح الجنان، آداب حرم مطهر امام حسین، ص 421]. دستگاه امام حسین علیه السلام، مشتری خلوص در عمل است. آنچه هم ریایی و متظاهرانه باشد و آنكه با نیّت آلوده، دم از این مجموعه خلوص بزند، خواه ناخواه روزی مشتش باز می شود. درس عاشورا این است كه هدف و انگیزه را در هر عملی خالص سازیم و بدانیم كه از دیدگاه خدا، عمل خالص محو و نابود نمی شود. همچنانكه نهضت عاشورا با گذشت زمان نه تنها كهنه و فراموش نشد، بلكه روز به روز بر جلوه و جاذبه آن افزوده گشت و این به بركت «عنصر خلوص» بود. 🆔 @ShamimeOfoq
قیام برای خدا اخلاص و خدایی بودن نیّت و انگیزه، در هر كاری مطلوب و ارزش آفرین است، به خصوص در مسائل مبارزاتی كه زمینه هوای نفس و انگیزه های مادی و جاه طلبانه و قدرت جویی یا انتقام گیری بیشتر است و به عنصر اخلاص، نیاز بیشتری است. آنكه برای خدا قیام كند، همه همّتش عمل به تكلیف و كسب رضای الهی است. بنابراین نه كمی نفرات، در اراده اش خلل ایجاد می كند و نه شكست ظاهری او را مأیوس و بدبین می سازد. 🆔 @ShamimeOfoq
قیام برای خدا «قیام لِلّه»، توصیه و موعظه الهی است، آنجا كه می فرماید: «قُلْ اِنَّما اَعِظُكُمْ بِواحِدَةٍ اَنْ تَقُومُوا لِلّهِ مَثْنی وَ فُرادی؛ بگو شما را به یك چیز موعظه می كنم: اینكه دوتا دوتا و به تنهایی برای خدا قیام كنید.» [سباء، آیه 46]. اگر در یك مبارزه این انگیزه باشد، تضمین بیشتری برای ادامه مبارزه تا نهایت توان و تا پایان عمر است و حتّی در تنهایی و بی یاوری و كمی امكانات هم تكلیف را از خود ساقط نمی داند و با باطل سازش نمی كند. امام حسین علیه السلام به برادرش محمد حنفیّه كه از روی نصیحت به آن حضرت سخنانی می گفت، فرمود: «یا اَخی وَاللّه لَوْ لَمْ یكنْ فی الدُّنیا ملْجاءً وَ لا ماویً لَما بایعتُ یزیدَ بنُ مُعاوِیَةَ؛ برادرم! اگر در دنیا هیچ پناهگاهی هم نداشته باشم، هرگز با یزید بیعت نخواهم كرد.» [بحارالانوار، ج 44، ص 329]. در سخنانی هم روز عاشورا، ضمن ردّ ذلتِ تسلیم در برابر دشمن، فرمود: «اَلا وَ اِنّی زاحِفٌ بِهذِهِ الاُسْرَةِ عَلی قِلَّةِ العَدَدِ وَ كَثْرَةِ الْعَدُوِّ وَ خَذْلَةِ النّاصِرِ؛ من با همین گروه اندك، با آنكه دشمن بسیار است و یاوران، ترك یاری كرده اند، خواهم جنگید.» [مناقب، ابن شهر آشوب، ج 4، ص 110، بحارالانوار، ج 45، ص 83]. 🆔 @ShamimeOfoq
قیام برای خدا آنچه برای خدا باشد، ماندگار و پایدار می شود. قیام عاشورا چون رنگی خدایی داشت، ابدی و بی شكست شد. به تعبیر حضرت امام قدس سره: «شكست نبود كشته شدن سیدالشهداء، چون قیام للّه بود، قیام للّه شكست ندارد.» [صحیفه نور، ج 7، ص 37]. «آگاه بودند كه ما آمدیم ادای وظیفه خدایی بكنیم، آمدیم اسلام را حفظ كنیم.» [همان، ج 15، ص 55]. وقتی قیام برای خدا باشد، هرگز احساس باختن و خسارت هم در كار نیست و رزمنده در هر دو حال شكست یا پیروزی خود را برنده میدان می داند. امام امّت در مورد برافروخته شدن چهره سیدالشهداء در روز عاشورا هر چه به ظهر عاشورا نزدیكتر می شد، می فرماید: «برای اینكه می دید جهاد در راه خداست و برای خداست و چون جهاد برای خداست، عزیزانی كه از دست می دهد، از دست نداده است، اینها ذخایری هستند برای عالم بقا.» [همان، ج 17، ص 239]. درباره تكلیف دفاع در جنگ تحمیلی علیه ایران نیز، امام امّت همین دیدگاه را داشت و این سخن اوست: «ما در جنگ، برای یك لحظه هم نادم و پشیمان از عملكرد خود نیستیم. راستی مگر فراموش كرده ایم كه ما برای ادای تكلیف جنگیده ایم و نتیجه فرع آن بوده است. ملّت ما تا آن روز كه احساس كرد كه توان و تكلیف جنگ دارد، به وظیفه خود عمل كرد.» [صحیفه نور، ج 21، ص 95]. 🆔 @ShamimeOfoq