یادم باشد، شب که شد دلتنگی ام را روی چادر شب آسمان بتکانم! چشم به راهی هایم را بر روی چشمک ستاره ها حک کنم! گوشواره های پروین را بر گوش های ماه بیاویزم! دست در دست شب بوها، روی احساس خیس شبنم قدم بزنم! پای صحبت دریا بنشینم! کوه ها را برای هواخوری بیرون ببرم! و دست آخر، برای دلم قصه ی زنی را تعریف کنم، که یک شب برای در آغوش کشیدن خواب های ناتمام خودش را از لای شعرهایم بیرون کشید. #اردشیر_هادوی_لولتی