ای تشنه ی عشق روی دلبند برخیز و به عاشقان بپیوند . در جاری مهر شستشو کن وانگاه ز خون خود وضو کن . رو جانب قبله ی وفا کن با دل سفری به کربلا کن . بنگر به نگاه دیده ی پاک خورشید ، به خون تپیده ، در خاک . افتاده وفا به خاک ، گلگون قرآن به زمین فتاده ، در خون . عباسِ علی ، ابوفضایل در خانه ی عشق کرده منزل . ای سرو بلند باغ ایمان وی قُمری شاخسار احسان . دستی که ز خویش وانهادی جانی که به راه دوست ، دادی . آن ، شاخ درخت باوفایی ست وین ، میوه ی باغ کبریایی ست . رفتی که به تشنگان دهی آب خود گشتی از آب عشق ، سیراب . آبی ز فرات ، تا لب آورد آه از دل آتشین برآورد . آن آب ، ز کف غمین فرو ریخت وز آب دو دیده با وی آمیخت . برخاست ز بار غم خمیده جان بر لبش از عطش رسیده . بر اسب نشست و بود بیتاب دل در گرو رساندن آب . ناگاه یکی دو روبَهِ خُرد دیدند که شیر آب می‌ بُرد . آن آتش حق خمید بر آب وز دغدغه و تلاش ، بی تاب . دستان خدا ، ز تن جدا شد وآن قامت حیدری دو تا شد . بگرفت به ناگزیر چون جان آن مشک ، ز دوش خود ، به دندان . وانگاه به روی مشک خم شد وز قامت او دو نیزه ، کم شد . جان در بدنش نبود و می‌ تاخت با زخم هزار نیزه ، می‌ ساخت . از خون ، تن او به گل نشسته صد خار بر آن ز تیر بسته . دلشاد که گر ز دست شد ، دست آبیش برای کودکان هست . چون عمر گل ، این نشاط ، کوتاه تیر آمد و مشک بر درید ، آه . این لحظه چه گویم او چه‌ ها کرد تنها نگهی به خیمه‌ ها کرد . ای مرگ ! کنون مرا به بر گیر از دست شدم ، کنون ز سر گیر . می‌ گفت و بر آب و خون ، نگاهش وز سینه ی تفته بر لب آهش . خونابه و آب ، بر می‌ آمیخت وز مشک و بدن ، به خاک می‌ ریخت . چون سوی زمین خمید آن ماه عرش و ملکوت بود همراه . تنها نه فتاد ” بو فضایل “ شد کفّه ی کاینات مایل . هم برج زمانه ، بی قمر شد هم خصلت عشق ، بی پدر شد . حق، ساقی خویش را فراخواند بر کام زمانه تشنگی ماند . در حسرت آن کفی که برداشت از آب و فرو فکند و بگذاشت . هر موج به یاد آن کف و چنگ کوبد سر خویش را به هر سنگ . کف بر لب رود و در تکاپوست هر آب رونده در پی اوست . چون مه ، شب چارده برآید دریا به گمان ، فراتر آید . ای بحر ! بهل خیال باطل این ماه کجا و بوفضایل . گیرم دو سه گام برتر آیی کو حد حریم کبریایی ؟ #استاد_سیدعلی_موسوی_گرمارودی #ڪانال_ما_را_بہ_اشتراڪ_بگذارید👇👇 ┏━━━🍃📗🌸🍃━━━┓   @Sheroadab_alavi ┗━━━🍃🌸📘🍃━━━┛