نیمه شب تابوت را برداشتند بار غم بر شانه‌ها بگذاشتند هفت تن، دنبال یک پیکر، روان وز پی‌ آن هفت تن، هفت آسمان این طرف، خیل رُسُل دنبال او آن طرف احمد به استقبال او ابرها گریند بر حال علی می‌رود در خاک آمال علی چشم، نور از دست داده، پا، رمق اشک، بر مهتاب رویش، چون شفق آه آه ای همرهان، آهسته‌تر می‌برید اسرار را، سر بسته‌تر اشک من زین گل، شده گلفام‌تر هستی‌ام را می‌برید، آرام‌تر #شعر_حاج_علی_انسانی #خوانش_مهدی_محمدیان