نه تسلی شفیقی،نه محبت حبیبی به جهان مباد چون من،که از این دو بی نصیبی به کدام آشنایی به دری روم خدایا که در این جهان چنانم که به منزل غریبی ز حیات خویش سیرم،که به عمر خود ندیدم ز جهان به جز فسونی،ز کسان به جز فریبی چو خسیس بر فرازد سر مهتری،ندارد نه نشیب ما فرازی،نه فراز او نشیبی ز سموم غم ندانم چه رسید این چمن را که دگر در او نبینی نه گلی نه عندلیبی نبرم به تیغ هم از تو که آفرید عشقم به فراق ناصبوری،ز وصال بی شکیبی به کدام بخت و طالع پی کار عشق گیرم؟ که به غیرِ بی نصیبی نبود مرا نصیبی به کمال دردمندی طلب شفا ز خود کن که نه دردمند باشد که بود کم از طبیبی ز سخن((امیر)) تنها،به همین خوش است ما را که به صد کرشمه بیتی شنود ز ما ادیبی #سیدکریم_امیری_فیروزکوهی #سید_کریم_امیری_فیروزکوهی (زادهٔ ۱۲۸۹  فیروزکوه) – درگذشتهٔ ۱۳۶۳  در تهران) از شاعران معاصر ایرانی بود. امیربانو کریمی فرزند اوست.