بر دشت ظلمت زا چنان تابید خورشید اعجاز سبز شعشعه بخشید خورشید از ماورای عالم خاکی گذر کرد بر وسعت اندیشه ها تابید خورشید گل کرد و پرشد در جهان آوازه ی او عطر عروج عاشقی پاشید خورشید نور لطیف خود پراکند او به دلها سجاده ی شوق سحر گردید خورشید در سینه ی آیینه ها صبح یقین است گردیده در نسل زمان جاوید خورشید آیین او سرلوحه ی سیر و سلوک است می خواند بر نی سوره ی توحید خورشید از عرصه ی معراج او کوشا چه خوش گفت طومار نیرنگ و ستم پیچید خورشید رفتند و به اوج کهکشان گل کردند چون مهر سپهر بی کران گل کردند گلخند سحر دمید از باورشان در گستره ی ذهن زمان گل کردند #شعرخوانی #سید_محمد_صالحی_کوشا