آثار از دست رفتن یک واجب، مثل نماز صبح ... اگر آدمى يک اربعين به رياضت بپردازد، اما يک نماز صبح از او قضا شود، نتيجه آن اربعين، هَبآءً مَنْثوراً (گرد و غبار پراکنده، کنایه از پوچی و بی‌اثر بودن) خواهد گرديد. بدان كه در تمام عمرم تنها يک روز نماز صبحم قضا شد؛ پسربچّه‌اى داشتم که آن روز از دست رفت، سحرگاه مرا گفتند: كه اين رنجِ فقدان را، به علّت فوت نماز صبح مستحقّ شده‏اى! اينک اگر شبى تهجّدم ترک گردد، صبح آن شب انتظار بلايى مى‏كشم. مرحوم حاج‌شیخ حسن‌علی #نخودکی برگرفته از کتاب پاسداران حریم عشق (تألیف مرحوم آیت‌الله سعادت‌پرور) به‌نقل از ندای سعادت (@nedaysaadat) ♦️ «توحید تشیّع» را دنبال کنید؛ ایتا | تلگرام | سروش | اینستگرام | توییتر #دیگر_اساتید #متفرقه

البته در توضیح این مطلب باید عرض کرد که طبق قانون عقل، به میزان رشد و ارتقای شخص در درجات توحید، سطح توقع و انتظار از او بیش‌تر می‌شود. لذا از دست رفتن غیرعمد یک نماز صبح، از شخصیت رفیع و مقرّبی چون حاج‌شیخ حسن‌علی #نخودکی، چنین بازتابی دارد. اما برای دیگران که به‌تازگی با اشتیاق قُرب و غریق شدن در رحمت و مغفرت الهی، با هزار توبه و توسل، دست از تاریکی گناه کشیده‌اند، خداوند خروار خروار می‌بخشد و عفو می‌فرماید. این نکته‌ای است که استاد #مؤیدی بارها در جلسات خود فرموده‌اند. در حقیقت، داستان مرحوم #نخودکی، مربوط به افرادی است که میهمان خاص الهی و بر سر خوان رحمت خاصه حضرتش هستند. پس مخلص کلام این است که هر کس در سطح معنوی خود سنجیده می‌شود. البته انسان باید همواره این نکته را به خود تذکر دهد که عرصه توحید، جدّی‌ترین و مهم‌ترین عرصه خلقت است و هیچ شوخی و مزاحی در آن راه ندارد. پس باید هر کس در هر مرتبه‌ای که هست، با جدیّت، در پی عمل به وظایف خود باشد!