نَقل‌ونُقل دیشب یه آقایی اومده بود که معلم زبان فارسی بود، خیلی حرفاش جالب بود برام، می‌گفت این استفاده کردن از ایموجی ها خودش باعث می‌شه مثلا بچه ها به پرخاش‌ روی بیارن، حالا چه جوری؟ مثلا تو فضای مجازی و صحبت کردن به جای استفاده از واژه ها از ۴ تا ایموجی تعجب استفاده می‌کنن. باعث می‌شه تو فضای واقعی نتونن‌ حرف‌شون رو با واژه ای که می‌خوان بیان بکنن و به دعوا روی می‌آرن. می‌گفت باید دایره‌ی واژه‌هامون رو گسترده تر کنیم. راست می‌گفت آره.

من باید عزمم‌ رو جزم کنم و امشب برای تابستون برنامه بریزم. می‌ذارم بمونه اینجا که عملی‌ش کنم حتما.☝️🏻

بچه‌ها جون شبکه ۱ "خدایِ جنگ"

یه حالت نوستالژی داره برام اینجا 😭😭 انگار برگشتم خونه قدیمی محله قبلیمون

اینجارو ببینییددد.

من باید تا شب دویست تا بشم. هلپ می

کاش می‌تونستم بعضی لحظه ها رو دوباره زندگی کنم، بدوئم برگردم به بعضی خاطرات سرعت‌ش رو کمِ کم کنم و فقط بشینم نگاه کنم. مثلا اون شب که رندوم دیدمت‌ و کنارم ایستاده بودی و نمی‌دونستم قراره تا دو سال بعدش تو ذهنم موندگار شی.

نمی‌دونم.‌ تو یه حالتِ عجیبیم‌، دلم می‌خواد بنویسم و همه چی رو بریزم رو کاغذ ولی انگار نمی‌تونم، انگار ذهن و دست‌هام همراهی نمی‌کنن.

خسته شدم انقدر تو همه‌ چیز دنبال جزئیات بودم، یکی نیست بگه بس‌ کن انقدر تو همه چیز دنبال معنا نباش. انقدر ذره بین نذار رو هر چیز کوچیکی.

داشتم فکر می‌کردم هیچوقت دوست ندارم از این محله بریم. چون قطعا دلم برای همه چیزش تنگ می‌شه. برای سر و صدای فوتبال بازی کردنِ بچه ها یا مثلا همسایه پایینی‌مون که هربار یهویی برامون غذا درست می‌کنه می‌فرسته و یا وقتایی که باهم می‌ریم کارگاه مامان و حرف می‌زنیم و می‌خندیم یا وقتایی که با بچه ها می‌ریم تو محله دور می‌زنیم، وقتایی که پیرمرد همسایه اسپیکر می‌ذاره دم در و روی صندلی سفید پلاستیکی می‌شینه و پیش بچه ها آهنگ گوش می‌ده، درختای نارنج کنار خیابون، دراما های این کوچه و خیلی چیزای دیگه.

بَروووبَچ‌ فردا نماز جمعه یادتون نرههه‌. حضور حداکثری خیلی مهمه‌. قرارِ ما فردا ساعت یازده نماز جمعه‌.☝️🏻

جمعیت زیادی اومده بودند.. خدایاشکرت.