🔺تصویری دیگر از قبور باشکوه امامان بقیع(ع) قبل از تخریب @TarikhEslam

🔺تصویر کنونی از قبور بقیع بعد از تخریب توسط وهابیت @TarikhEslam

🔺تصویری دیگر از قبور بقیع بعد از تخریب توسط وهابیت @TarikhEslam

🎙به مناسبت فرا رسیدن دوازدهم اردیبهشت سالگرد شهادت مظلومانه شهید العلماء و عالم الشهداء «استاد شهید مرتضی مطهری(رضوان الله علیه)» سخنی چند از «استاد رسول جعفریان» در وصف این بزرگ مرد تاریخ علم و قلم و سخن! #سخن_علماء #استاد_مطهری @TarikhEslam

👤رسول جعفریان می نویسد : «مطهری هنوز هم تک است! همچنان مثل قدیم چنین می‌اندیشم که استاد مطهری نه یک، بلکه چندین سر و گردن از تمامی نویسندگان مسلمان ایران و جهان اسلام معاصر خود بالاتر است. آدمی فکور، معتدل، و جستجوگر. کسی که تلاش می‌کرد بفهمد، و این مهم‌ ترین خصلت او بود. او به مهم‌ترین مسائل اجتماعی می‌ اندیشید و جامعه را از طریق تفکر دنبال می‌کرد و این تفکر را در هر جایی دنبالش می‌گشت و وقتی می‌یافت، یافته‌ هایش را کنار هم می‌گذاشت، روی آنها می‌اندیشید، حلاجی می‌ کرد، در سخنرانی‌ ها با مخاطبان در میان می‌گذاشت، گاه چند بار، همه جزئیات آنچه را یافته بود می‌نوشت، و نتیجه را به صورت یک کتاب منتشر می‌کرد. این درست است که برخی از افکار مطهری به دلیل رواج برخی از مسائل جاری آن زمان مانند مارکسیسم، رنگ گذشته به خود گرفته، امّا همچنان و همچنان آثار او نتیجه تفکری است پویا، جهت دار، معتدل و معقول و سرشار از تازه‌ها. بحث‌هایی که بسیاری از آنها همچنان تازه است و مدعیان اندیشه، تاکنون از آنها غفلت ورزیده‌اند. مطهری نه شعاری است، نه تفریطی و جمودگر، نه سطحی و بی‌عمق، بلکه تفکرش، تلاشی است یکسره پویا، با تعمق در سنت‌ها، با ملاحظه واقعیات خارجی، همراه با مَثَل‌های زنده اجتماعی، و خودش، معتقد به تحول و تطور و در عین حال مخالف با تندروی، روشی که دشمن تفکر است. مطهری نه فقط در کتاب‌ها که بیش از همه در یادداشت‌هایش نشان داده که چطور مسائل را حلاجی می‌کرده، چه مقدار بر افکاری جاری جامعه تسلط داشته و به رغم آن ‌که در چهارچوب زندگی عادی اجتماعی و دانشگاهیش بوده، امّا از روند تفکر، جریان‌های مهم فکری دنیا و از دیدگاه‌های رایج مطلع بوده است. افکار او رنگ اسلامی و قرآنی داشت، امّا نه اسلام اخباری و صوری! او درک می‌کرد که باید برای هر فکری، حرمت قائل شد. طبعاً برای صاحب آن فکر را هم باید حرمتش را داشت. از چنین آدمی، انتظار نمی‌رفت که به سادگی کسی را طرد کند. چنان که درباره کتاب‌هایی هم که می‌دید، همین حرمت را قائل بود. آنها را با دقت می‌خواند، از آنها استفاده می‌کرد، یادداشت بر می‌داشت و به موقع، جای آنها را در نظام فکریش مشخص می‌کرد. انتقاد داشت، امّا نه هیچ گاه یکسره رد می‌کرد و نه دربست آن را می‌پذیرفت. جنس مطهری، جنس فکری بود، نه سیاسی. مطهری مردی دانشی بود، مردی که می‌کوشید با فکر و اندیشه دنیای خودش را بسازد. بدون شک، هیچ کس جای مطهری را نگرفته است و همچنان ما نیازمند اندیشه‌های او هستیم. باشد کسانی که متولی نشر افکارش هستند، بیش از پیش به این مهم بپردازند و به خصوص تازه‌های فکر او را به جامعه بشناسانند.» ✍رسول جعفریان، یادداشت سال ۹۳ @TarikhEslam

📅پانزدهم شوّال سال سوم هجری قمری، وقوع جنگ اُحُد :👇 #وقایع_ماه_شوال_المکرم #جنگ_احد @TarikhEslam

✅جنگ احد از غزوه‌های مشهور حضرت رسول اکرم(ص) با مشرکان مکه می باشد. این غزوه در سال سوم هجری در کنار کوه اُحُد به وقوع پیوست. قریشیان پس از شکست در غزوه بدر و به خونخواهی کشتگان بدر، آماده نبردی دیگر به فرماندهی ابوسفیان، با رسول اکرم(ص) و مسلمانان شدند. مشرکان با لشکری که شمار آن را سه هزار نفر گفته‌اند، به سوی مدینه حرکت کردند. نقشه رسول اکرم(ص) و بزرگان مهاجران و انصار برای رویارویی با حمله قریش آن بود که از مدینه خارج نشوند و همان جا دفاع کنند، ولی جوانان وحمزه عموی پیامبر(ص)، خواهان جنگ در بیرون مدینه بودند که سرانجام پیامبر اکرم(ص) تصمیم گرفت برای جنگ از شهر خارج شود. رسول اکرم(ص) نیز با لشکر هزار نفری مسلمانان از مدینه بیرون شد. سرانجام در هفتم شوال دو سپاه باهم رو در رو شدند. رسول اکرم(ص) لشکر را مرتب کرد و کوه احد را پشت سر نهاد و عده‌ای تیرانداز به فرماندهی عبدالله بن جبیر بر کوه عینین که سمت چپ احد بود گماشت و مشرکان نیز صف آراستند و بر سمت راست خالد بن ولید و بر سمت چپ عکرمه پسر ابوجهل فرماندهی داشت. رسول اکرم(ص) پیش از آغاز جنگ خطبه ای خواند و به تیراندازان تأکید کرد تا مراقب پشت سر مسلمانان باشند و هیچ‌گاه موضع خود را ترک نکنند. نتیجه اولیه این جنگ، شکست مشرکان بود. آغاز پیکار، یکی از جنگجویان مشرکان به نام طلحة بن ابی طلحه مبارز طلبید و امام علی(ع) به کارزار او رفت و سر انجام به خاکش افکند، مسلمانان شادمان از نخستین پیروزی، تکبیر گویان یکباره به صف مشرکان حمله بردند و مسلمانان به سرعت غالب آمدند و مشرکان فرار کردند. اما گروهی از تیراندازان که رسول اکرم(ص) آنان را به فرماندهی عبدالله بن جبیر بر کوه عینین در سمت چپ کوه احد قرار داده بود، به گمان پیروزی، کوه را ترک کردند و مشرکان نیز با عبور از همین منطقه، از پشت به مسلمانان حمله کردند و آنان را شکست دادند. شیخ مفید از ابن مسعود نقل می کند : پریشانی مسلمین به جایی رسید که همگی گریختند و جز علی بن ابی طالب، کسی با رسول خدا(ص) باقی نماند. سپس چند نفر، از جمله : پیش از همه عاصم بن ثابت و ابودجانه و سهل بن حنیفبه رسول خدا(ص) پیوستند. در این جنگ، خسارت‌ سنگینی به مسلمانان رسید؛ از جمله شهادت حدود هفتاد نفر از مسلمانان، شهادت حضرت حمزة بن عبدالمطلب و مُثله‌شدن او، جراحت بر صورت رسول اکرم(ص) و شکستن دندان ایشان! این واقعه در آیات ۱۲۱ تا ۱۲۹ سوره آل عمران اشاره شده است. 📚منابع : ۱)المغازی واقدی، ج۱، ص۲۰۷ ۲)تاریخ طبری، ج۲، ص۵۰۰ @TarikhEslam