✅یکی از اقدامات امام سجاد(علیه السلام) در توسعه سازمان شیعه، این بود که به دستور ایشان عده‌ای از درون همین سازمان، آرام و بدون سروصدا فعالیت خود را آغاز و ادامه بدهند که از جمله آن افراد می‌توان به ثابت بن دینار و ابوحمزه ثمالی اشاره نمود.
این افراد و خاندانشان همگی از شاگردان ویژه امام سجاد(ع) و امام باقر(ع) به شمارمی‌روند و در خانواده آنها غیرثقه یافت نمی‌شود.
ثابت و فرزند او محمد و فرزند محمد همگی ثقه می‌باشند.
ابوحمزه‌ای که دعای ابوحمزه را از امام(ع) شنیده است، آن را حفظ و مکتوب کرده و ترویج می‌دهد و از طرف دیگر، عبدالملک که خودش در محیط مدینه تربیت شده است، نمی‌تواند دیگر با این معارف مبارزه کند.
لذا با این معارف و این‌گونه شاگردان، امام سجاد(ع) مبارزه‌ای را در مقابله با جریانی که از بیان و نوشتن معارف دینی جلوگیری می‌کردند، آغاز کرده و به ترویج معارف الهی و حقایقی پرداختند که تاکنون و در دوران قبل از آن، این معارف همواره زیر سؤال می‌رفته و یا با آنها مبارزه می‌شده است؛ آن هم معارفی در حد دعای ابوحمزه ثمالی که اگر در زمان امام حسن(ع) نقل می‌شد، آنها را کفرآمیز می‌خواندند.
📚منبع :
کتاب ثاقب۲ مهدی طائب، ص۶۶
@TarikhEslam
✍پنج داستان زیبا و شنیدنی از زندگانی #امام_سجاد_علیه_السلام :👇
#داستان_اهلبیت_علیهم_السلام
@TarikhEslam
1⃣پسر عموی #امام_سجاد_علیه_السلام!👇
✅در مورد امام سجاد(ع) نقل است که؛
📋«كَانَ لَهُ اِبْنُ عَمٍّ يَأْتِيهِ بِاللَّيْلِ مُتَنَكِّراً فَيُنَاوِلُهُ شَيْئاً مِنَ اَلدَّنَانِيرِ»
♦️ایشان پسر عموئی مستمند داشت که شب هنگام، چنانکه وی او را نشناسد، نزدش می‌رفت و چند دینار به او می‌بخشید.
ولی آن مرد همواره می‌گفت :
📋«لَكِنَّ عَلِيَّ بْنَ اَلْحُسَيْنِ(ع) لاَ يُوَاصِلُنِي لاَ جَزَاهُ اَللَّهُ عَنِّي خَيْراً»
♦️علی بن حسین(ع) رعایت خویشاوندی را نمی‌کند، خدا به او خیر ندهد.
ولی در مقابل؛
📋«فَيَسْمَعُ ذَلِكَ وَ يَحْتَمِلُ وَ يَصْبِرُ عَلَيْهِ وَ لاَ يُعَرِّفُهُ بِنَفْسِهِ»
♦️امام سجاد(ع) این سخنان پسر عموی را می‌شنید و شکیبائی و بردباری می‌کرد و خود را بدان خویشاوند نمی‌شناساند.
📋«فَلَمَّا مَاتَ عَلِيٌّ(ع) فَقَدَهَا فَحِينَئِذٍ عَلِمَ أَنَّهُ هُوَكَانَ فَجَاءَ إِلَى قَبْرِهِ وَ بَكَى عَلَيْهِ»
♦️وقتی امام سجاد(ع) به شهادت رسید، آن احسان از آن مرد بریده شد و دانست که آن مرد نیکوکار، امام سجاد(ع) بوده است، پس بر سر مزار او می رفت و گریه می کرد.(۱)
📚منبع :
۱)كشف الغمة اربلی، ج۲، ص۳۱۸
@TarikhEslam
2⃣کظم غیظ #امام_سجاد_علیه_السلام!👇
✅نقل شده است که یکی از کنیزان امام سجاد(علیه السلام) به هنگام شست و شوی سر و صورت آن حضرت(ع)، ظرف آب از دستش رها شد و امام(ع) را مجروح ساخت.
امام(ع) به او نگاهی کرد و او دریافت که امام(ع) ناراحت شده است.
آن کنیز بلافاصله گفت : «الْكاظِمِينَ الْغَيْظَ»
امام(ع) فرمود : من خشم خود را فرو بردم.
او دوباره گفت : «وَ الْعافِينَ عَنِ النَّاسِ»
امام(ع) فرمود : تو را عفو کردم، خدا تو را عفو نماید.
او گفت : «وَ اللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ»(آل عمران ۱۳۴)
امام(ع) فرمود : تو را در راه خدا آزاد کردم.(۱)
📚منبع :
۱)تفسير صافى فیض کاشانی، ج۱، ص۳۸۱
@TarikhEslam
3⃣شتر #امام_سجاد_علیه_السلام!👇
✅نقل است که؛
📋«كَانَتْ لِعَلِيِّ بْنِ اَلْحُسَيْنِ(ع) نَاقَةٌ قَدْ حَجَّ عَلَيْهَا اِثْنَتَيْنِ وَ عِشْرِينَ حَجَّةً مَا قَرَعَهَا بِمِقْرَعَةٍ قَطُّ»
♦️امام سجاد(علیه السلام) شتری داشت که بیست و دو بار با او به حج رفته بود، اما در تمامی این مدت حتی یک ضربه تازیانه هم به او نزده بود.
حتی امام(ع) قبل از شهادت خود سفارش رسیدگیِ به این شتر را به دیگران می کرد.
راوی می گوید :
وقتی امام سجاد(ع) به شهادت رسید، شتر یکسره به سوی قبر مطهر امام(ع) رفت، در حالی که هرگز قبر ایشان را ندیده بود.
📋«فَبَرَكَتْ عَلَيْهِ وَ دَلَكَتْ بِجِرَانِهَا وَ تَرْغُو و هَمَلَتْ عَيْنَاهَا»
♦️خود را به روی قبر انداخت و همواره گردن خود را بر آن می زد و اشک از چشم هایش جاری شده بود.(۱)
خبر به امام محمد باقر(علیه السلام) رسید.
حضرت(ع) کنار قبر پدر رفت و به شتر گفت :
📋«مَهْ! اَلْآنَ قُومِي بَارَكَ اَللَّهُ فِيكِ!»
♦️آرام باش! بلند شو! خدا تو را مبارک گرداند.
شتر بلند شد و برگشت ولی پس از اندکی باز به سوی قبر آمد و کارهای قبل را تکرار کرد.
امام باقر(ع) باز آمد و او را آرام کرد ولی بار سوم به اصحاب فرمود :
📋«دَعُوهَا! فَإِنَّهَا مُوَدِّعَةٌ»
♦️او را رها کنید! او می‌داند که از دنیا خواهد رفت.
📋«فَلَمْ تَلْبَثْ إِلاَّ ثَلاَثَةً حَتَّى نَفَقَتْ»
♦️سرانجام بعد از سه روز شتر از دنیا رفت.(۲)
📚منابع :
۱)الكافی شيخ کلینی، ج۱، ص۴۶۷
۲)بحارالأنوار مجلسی، ج۴۶، ص۱۴۸
@TarikhEslam
4⃣کمک به فقراء توسط #امام_سجاد_علیه_السلام!👇
✅نقل است هنگامی که امام سجاد(ع) به شهادت رسید، امام محمّد باقر(ع) مشغول غسل بدن مطهر ایشان شد.
راوی می گوید :
📋«لَمَّا مَاتَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ(ع) فَغَسَّلُوهُ جَعَلُوا يَنْظُرُونَ إِلَى آثَارِ سَوَادٍ فِي ظَهْرِهِ [مِثْلُ رُكَبِ الْإِبِلِ]»
♦️هنگامى كه امام سجّاد(ع) به شهادت رسيد، بدن مطهر ایشان را که غسل می دادند، آثار کبودی و سیاهی بر پشت حضرت(ع) [مانند زانوان پینه بسته شتر] نمایان گشت.
وقتی علت را جویا شدند؛ گفته شد :
📋«كَانَ يَحْمِلُ جُرُبَ الدَّقِيقِ لَيْلًا عَلَى ظَهْرِهِ يُعْطِي فُقَرَاءَ أَهْلِ الْمَدِينَةِ»
♦️ایشان کیسه های آرد را شبانه بر پشت خود سوار می کرد و آنان را برای فقراء و مستمندان مدینه حمل می نمود.(۱)
محمد بن اسحاق می گوید :
📋«كَانَ نَاسٌ مِنْ أَهْلِ المَدِيْنَةِ يَعِيْشُوْنَ لاَ يَدْرُوْنَ مِنْ أَيْنَ كَانَ مَعَاشُهُم، فَلَمَّا مَاتَ عَلِيُّ بنُ الحُسَيْنِ(ع) فَقَدُوا ذَلِكَ الَّذِي كَانُوا يُؤْتَوْنَ بِاللَّيْلِ»
♦️مردمی در مدینه زندگی می‌کردند و نمی‌دانستند معاش آنها از کجا تأمین می‌شود؛ با شهادت علی بن الحسین(ع) غذای شبانه آنان قطع شد.(۲)
📚منابع :
۱)مناقب ابن شهرآشوب، ج۴، ص۱۵۴
۲)سير اعلام النبلاء ذهبی، ج۴، ص۳۹۳
@TarikhEslam