کسی که نابالغه، اهل معذرت‌خواهی نیس، چون معتقده بقیه آدمایی که داره آزار می‌ده زیادی حساسن، یا اصلا اون کاری نکرده که، اینا الکی الکی بهشون برخورده.
وقتی کسی خود شکننده و به بلوغ نرسیده‌ای داره، معذرت خواهی رو تهدیدی برای هویتش می‌بینه، تهدیدی برای خود یا ایگوی حساسش. گفتن ببخشید باعث شرمنده شدنش و تایید این باور که آدم بدیه می‌شه و درنتیجه اینجور آدما از موضوع اجتناب میکنن و به سادگی، بدون توجه به احساسات طرف مقابلشون، ازش عبور میکنن و این شروع یه چرخه معیوبه؛ اونا در این حالت نابالغی هیجانی باقی می‌مونن و نمی‌تونن متوجه بشن که معذرت خواهی کردن، کار عجیبی نیست، اونا رو تهدید نمی‌کنه و فقط نشون می‌ده که برای دیگران ارزش و احترام قائلن، روابطشون براشون مهمه و فرصتی برای صداقت و تواضعه.
کسی که از عذرخواهی کردن فرار می‌کنه، نمیتونه ادعا کنه در آینده رفتار بهتری خواهد داشت، چون قدم اول که پذیرش اشتباه و اصلا پذیرش امکان اشتباه کردنشه رو برنداشته.
معذرت‌خواهی کردن رو تمرین کنیم، نه به صورت افراطی، که اونم نشونه گره‌های دیگه اس، اون جایی که کسی ناراحت شده یا آسیب‌دیده، نمی‌تونیم حسش رو انکار کنیم و باید به خاطر حسی که ایجاد کردیم معذرت خواهی کنیم.
حتی نه شنیدن بعدش رو هم تمرین کنیم چون آدما با یه دکمه حالشون بهتر نمی‌شه، شاید به زمان بیشتر و تلاش بیشتری احتیاج دارن تا واقعا کسی رو ببخشن.
#روان‌شناسی
#بلوغ_عاطفی
