بغض . . !'

چقدر این چند ثانیه غم داره . .

دی ماه بوی فاطمیه ، حاج قاسم و چه فاطمیه‌ای شد امسال ، امید و دلبرم برگشته میده . .

آغوش . .

نگاه . .

-

سه ساعت دیگه با گریه مامانم بیدار میشم ؛ درحالی که نمیدونم چیشده از مامانم می‌شنوم حاج‌قاسم رفت . . و منی که نمیشناسم همچین‌شخصیتی‌رو میام که مامانمو آروم کنم ولی چشمم به تلوزیون میفته و بی اختیار ‌واسه رفتن مردی گریه میکنم که ‌نمیشناسم ، واسه مردی گریه میکنم که واسه اولین بار تو تلوزیون دیدمش ‌ولی انگار خیلی وقته میشناسمش ، خیلی وقته اون حس ارامشِ . . اون حس امنیتِ رو مدیونشم . .

مستندِ پروازِ یک و بیست ُ دیدید ؟

یجاش پسرکوچیکشون رضا میگه ؛ وقتی خبرِ شهادتِ بابا پخش شد . هممون تهِ دلمون میگفتیم این بار واقعا دیگه راسته . . معلوم بود از رفتنش ولی همش به هم میگفتیم نه بابا ‌شایعه‌ست . . مگه بارِ اوله از این حرفا میشنویم ؟! بعد که تلویزیون ، عکسِ دستِ بابا رو پخش کرد دیگه حرفم نمیتونستیم بزنیم (: دخترش فاطمه میگفت مگه میشد این دستو نشناسیم ؟ این همون دستی بود که سال‌ها مارو نوازش کرده بود . .