#ایثار_اقتصادی_و_آخرت_گرایی 💡#معرفت | تکافل، تعاون و عهده داری 🔻... هرکس به قدر خود ظرفیتی دارد و به اندازه ی #ظرفیت خود می تواند آب بردارد...، می تواند یک #استعداد را در نظر بگیرد و گرفتاری هایش را در نظر بگیرد. 🔻اگر این روح در ما زنده شود؛ این روح تعاون و تکافل و عهده داری و کوشش در راه حوائج و گرفتاری ها، دیگر مرگی و کمبودی نخواهیم داشت. 🔻... اگر هر کس، یک نفر یا بیشتر از این استعدادها را در نظر می گرفت و گرفتاری های آن ها را مرتفع می کرد، کارها به خوبی اصلاح می شد و نفراتی تهیه می شدند و این نفرات تهیه شده، باز به تهیه ی دیگران می پرداختند و همین طور افراد زیاد می گردند. هنگامی که افراد #عقیم نبودند، #تولید زیاد می شود. 🔻مسائل تأمین و #ازدواج و #مسکن، به وسیله ی «تکافل و تعاون و سعی در حوائج» به خوبی حل می گردد. این درست است که من برای خودم نمی توانم #گدایی کنم، اما برای گرفتارِ دیگر که ننگی نیست، حتی #دستور هم هست. اگر همین عهده داری و تکافل در میان ما بود، کار به اینجا نمی کشید. 🔻... مادام که زیربنای #انفاق و #ایثار در ما نباشد، چطور می توانیم به این مراحل دست یابیم؟! مادامی که در سطح غریزه هستیم و علاقه ی ما به خودمان از همان حب بقا و حب به ذات تجاوز نمی کند، کجا می توانیم به درد دیگری برسیم؟! 🔻اگر من #رشد کرده بودم و شناخت ها و معارفی به دست آورده بودم و از #خودپرستی به #خداپرستی رسیده بودم و از سطح غریزه رهیده بودم و ″علاقه ی من به خودم، به خاطر خدا و دستور او بود و رسیدگی به خودم از روی #وظیفه بود″، در اینجا؛ در اینجایی که محتاج تر و گرفتارتر از من وجود دارد، می توانستم ایثار کنم و یا انفاق کنم و یا لااقل برایش کوشش کنم و در حوائجش سعی کنم و از افراد دیگر بدون آنکه نامش را ببرم و آبرویش را بریزم، برایش وجوهی جمع آوری نمایم. 🔻... اگر #روح_ایثار و انفاق و قناعت و یا لااقل تکافل و عهده داری و سعی در حوائج و اهتمام به امور مسلمین در ما زنده می شد، بسیاری از مسائل تأمیناتی در همین سطحِ پایین حل می شد و به کمک فلان کس هم احتیاج نمی افتاد. 📚 #روحانیت_وحوزه ، ص ۱۸۱ تا ۱۸۷ #ایثار #استاد_علی_صفایی_حائری ┏━🍃🌺🍃━┓ @seraat313 ┗━🍂━

#ایثار_اقتصادی_و_آخرت_گرایی 💡#معرفت | تو بندگی چو گدایان به شرط مزد نکن... 🔻خدايا! ما را از آن بنده‌هايى قرار بده كه مدام با تو هستند و شب و روزشان در كنار توست و با داشتن اين وصل، از وحشت هم سرشارند. 🔻در سورۀ هل اتى مى‌فرمايد: وقتى كه على(ع) آن مرحله از #ايثار را ادامه مى‌دهد، دو خوف هم دارد: يكى «وَ يَخَافُونَ‌ يَوْماً كانَ‌ شَرُّهُ‌ مُسْتَطِيراً» و ديگرى «إِنَّا نَخَافُ‌ مِنْ‌ رَبِّنَا»، كه آنها با آن همه انفاق و ايثار، از #خوف هم سرشارند. نه #غرورى در آنها مى‌آيد كه #ركودى به آنها بدهد و نه ريايى دلهايشان را مى‌گيرد كه ضايع بشوند. 🔻ما با خواندن دو ركعت نماز چنان غرورى در وجودمان مى‌آيد كه خيال مى‌كنيم بايد چهار قبالۀ بهشت را به ما بدهند كه به چهار نسل‌مان انتقال بدهيم! در حالى كه آنهايى كه راه رفته‌اند، با وجود تمام كارهايشان، از غرور سرشار نمى‌شوند. آخر چه غرورى‌؟ ما كه براى هيچ‌ها در اين عالم عمرى را داده‌ايم، وقتى كه براى او يك لحظه مى‌آوريم، چه مى‌خواهيم به ما بدهند؟! گيرم كه خدا در گذشته به ما چيزى نداده و در آينده هم چيزى ندهد، مگر آنها كه ما برايشان مرده‌ايم و فانى شده‌ايم، چه داده‌اند و چه مى‌دهند!؟ 📚 بهار رويش ص۱۰۷ #ایثار #کردار_خوب #استاد_علی_صفایی_حائری ┏━🍃🌺🍃━┓ @seraat313 ┗━🍂━