دیوانه شدم از بس چرتکه انداختم روی احساسم. خوبم؟ احتمالا. خسته‌ام؟ زیاد. امیدوارم؟ بی‌تردید. دلم سفر دور و دراز می‌خواهد؟ ای دریغا. حالا که سال که روی سال افتاد و عید آمد، من نه پرت شدم به گذشته‌های دور نه در خیال آینده غرق شدم. دوست داشتم بخوابم و پلک‌هایم سنگین بود ولی صدای توی هال می‌گفت لحظه مهم است. همین حالا. که می‌گردد و می‌گردد و من می‌رسم به چهارصد و دو. عید مُبارک است و آن‌که می‌گوید نیست، برود بمیرد برای خودش. چرا باید از شکوفه‌های سفید روی درخت ریحانی ذوق نکنم و برای لحظه‌های روشن توی حرم بغضی نشوم و طعم خوشمزه عدس‌پلو با گوشت قلقلی مادرِ زهرا حالم را جا نیاورد؟ به‌درک که بعضی‌ها لم می‌دهند و دود سیگار هوا می‌کنند و هوار می‌کشند که تلخ است دنیا و بیش‌تر از همه کشورم. به‌درک چون من دردهای کوچک خودم را با سرخوشی‌های ساده به در می‌کنم و نیاز دارم بخندم و خوش‌حال باشم و باور کنم که فردا بهتر است، حتما. _____ عید مُبارکتان. پول و خوشبختی و خنده و آگاهی و شعور ببارد به زندگیتان. ببارد و کور شود چشم‌های سیاهِ شور. ببارد و بخندید از تهِ دل. و یادتان نرود دعا کنید برای ظُهور. سه‌شنبه، اول فروردین ١۴٠٢ #نوروز