کیک کشمشی را گذاشتم توی بشقاب. شمع طلاییِ یک را با شمع صورتیِ دو جفت کردم. گذاشتمشان روی کیک و فندک را گرفتم روی شمع‌ها. همه‌ی چراغ‌ها را خاموش کردیم و دور کیک کوچک حلقه زدیم. نور آرام می‌تابید روی سایه روشن صورت‌هایمان. بابا دعای فرج خواند و ما آمین گفتیم و بعد پرسیدم:"کی شمعا رو فوت کنه؟" مامان گفت:"بابا." و بابا یک را فوت کرد و گفت:"دومی برای مامان." خانه تاریک شد و من باز پرسیدم:"چند سال می‌شه؟" و حانیه حساب کرد:"از ١۴۴۴، ٢۵۵تا کم کن. می‌شه ١١٨٩." ________ برای هزار و صد و هشتاد و نهمین سالی که حضور دارید، و چشم‌هایمان به دیده‌تان نیفتاده. من کجای تاریخم و شما کجا، شصت سال دیگر شاید؟ میلادتان مُبارک همه‌مان. ما درماندگانِ خوابِ اُمیدوار. برای سربه‌راهیمان دعا کنید. سه‌شنبه، ساعتی مانده به نیمه‌ی شعبانِ ١۴۴۴ #نیمه_شعبان