الآن در ساعت هشت و سی دقیقه به شدت حال و هوای اردیبهشتِ هزار و چهارصد برایم تداعی شد. هشتِ صبح سریالِ‌ناتمام پلک‌های‌خسته تست‌های‌نزده ایده‌ی‌رمان خنکای‌دلچسب باران‌و‌باران

استغفروالله ربی و اتوب الیه

در کتاب انسان ۲۵۰ ساله تعبیر جالب و قشنگی میشه از مسلمانان صدر اسلام. مفهومی که من از این قسمت درک کردم این بود که پیامبر ستون‌های محکمی می‌خواست برای تشکیل جامعه نبوی. که این ستون‌های محکم در مکه توسط افرادی بود که از همان اول پیامبر آنها را جذب اسلام می‌کرد و این افراد در فضایی بودند که همه ارزش‌ها ارزش‌های جاهلی بود این افراد از آن فضا دل به اسلام دادند یعنی جذب پیامبر و اسلام شدند. تعبیری که این کتاب از این مسلمانان صدر اسلام میکنه اینه که . . . در بین این سنگ های خارا و غیرقابل نفوذ، این نهال های سرسبز بیرون آمد. و ان الشجرة البریة اصلب عودا و اقوی وقودا : درختان بیابانی چوب‌شان سخت‌تر و آتش‌شان شعله ور تر است. که امیرالمومنین می‌گویند این است. این سبزه ها این نهال ها این درخت هایی که از لای صخره ها رویید و ریشه دوانید و رشد کرد هیچ توفانی نمی توانست اینها را تکان بدهد.