وطن تویی و غریب آنکه از تو دور افتاد یا حسین'ع

بالانس شدن توی امور معنوی و دینی و اجتماعي هم خیلی عجیبه، شاید هم فقط برای من. نمیدونم. اینطوریه که یه مرحله ازون ور بوم میفتی، یه مرحله ای از این ور و هیچ وقت هم متوجه نمیشی خب درست کدومه؟ البته این برای کسایی جواب میده که سرجای خودشون نمی ایستن و بالا و پایین دارن. توی هر مرحله ای از زندگیم با خودم گفتم این بهترین حالتشه و دوماه بعد گفتم وای اون چی بود؟ تنها چیزی که الان میدونم اینه که راضیم، از تلاطم و رشد و صعود و سقوط حتی، راضیم. حاج اسماعیل دولابی یه جا میگه اینکه تو چاله میفتی نشونه حرکته، قشنگه. اگه سرجات بایستی که خب‌معلومه همه چیز زیبا و بی ایراد و بی نقصه و تو و تفکرت بهترین هستین. اینکه زمین میخوری یعنی داری راه میفتی، دیر یا زود میرسی دیگه.

تازه بچه‌ها اینم فهمیدم که چقدر حیا مهمه، چقدرررر مهمه و تاثیرگذار توی زندگی و آینده و گذشته آدم. نه این ادا و اصول های الکی و ضایع و فیک، حیای ذاتی توی حرف زدن، فکر کردن، رفتار کردن، ارتباطات و... و چقدر ترسناکن آدم‌هایی که قبح یه سری مسائل براشون از بین رفته و معنای کلمات و جهان‌بینیشون تغییر کرده. از اون طرف هم بگم که زندگی با آدمی که حیا داره و خط قرمز واقعا زیباست و نورانی:))) علی الحساب و فعلا خودمون با حیا باشیم، بعدا یه نورانی پیدا میشه برای زندگی‌هامون.

و این اصل سر کلاسی بهم اثبات شد که دانشجوی ارشد شاید هم دکترا حرف هیجانی و خارج از عقلانیت و ایدئولوژی داشت !