دلم برای علمی که قبل‌تر ها به دنبال حقیقت بود اما امروز‌ اسیر چارچوب های تعریف‌شده‌ی جهت‌گیری شده ست، می‌سوزه * از معدود نوشته‌جاتِ به وقتِ تاسف

در فغانم از دلِ دیرآشنای خویشتن

آمدم با واژه‌ها سخن گویم، جز سکوت عایدم‌ نشد‌. آمدمت که بنگرم گریه ولی امان نداد. دلتنگی در وصال یعنی همین تصدقتان‌!

این را ملت‌ها بنویسند بگذارند مقابل چشمشان : إِن يَنصُركُمُ اللَّهُ فَلا غالِبَ لَكُم

ولی من موندم تو اون مداحی که یه جاش میگه : نازنین‌رُقَیّه :)

صدای اذان مغرب از آسمونِ سورمه‌ایِ مایل به بنفش >>>

کوچه پس‌ کوچه‌های فلسطینه‌ از پیچ های فلسطینی دانلود شده

جوّ انتخاباتی؟ بیایم بیرون از این جوّ!

قدم بعدی را برداشتم و همان موزائیکِ نامتعادل زیر کفشم جابه جا شد. به دفعات قبل و قبل‌تر اندیشیدم. که ساعت های متفاوتی از روز، در احوالات متفاوتی از من، با آدم های متفاوتی نزدم، قدم می‌زدم و بارها و بارها و بارها شاید اتفاقی از روی همان موزائک‌ لَق رد می‌شدم. عجیب بود؟ نمی‌دانم؛ فقط می‌دانم به تعداد موزائیک‌های کفِ حیاط دلتنگ هستم . . .

* دیروزی‌ که گذشت؛ تقریبا ساعت یازده ظهر