✿❀بِسمِـ الرَّبِّ الشُّهداء والصِّدیقین❀✿ 💞 #ازســـوریہ_ٺامنـــا🕊 💞 قسمت #بیست‌و‌هشت دلم گرفته بود.😞 همه رو به اصرار به مراسم تشیع🇮🇷 فرستادم و خودم هم روی تخت نشسته بودم و تلویزیون رو روشن کردم که پخش مستقیم مراسم را ببینم. هنوز خبری نبود و دل گرفته و بی حوصله شبکه ها رو می گشتم. نزدیک به 10 صبح بود که تلفن منزل زنگ خورد. "حتما صالحخ"🏃‍♀😍 با اشتیاق خودم رو به تلفن رساندم و دردم رو فراموش کردم. ــ الو... بفرمایید😍 ــ سلام خواهرم. صدای مردی جا افتاده و جدی توی گوشی پیچید. ــ سلام بفرمایید.😥 ــ منزل آقای صبوری؟ با تردید گفتم: ــ بفرمایید.😥 ــ ببخشید شما با آقای صبوری چه نسبتی دارید؟ ــ با کدومشون؟ ــ آقا صالح... دلم فرو ریخت.😰 "چی شده که اینجوری میگه؟"😱 باید احتیاط می کردم. نمی خواستم خودم را لو دهم. من که نمی دانستم چه کسی پشت خط بود؟ ــ چطور مگه؟😰 ــ من مسئول قرارگاهشون هستم خواهرم. صالح الان اینجاست. یعنی... نگران نباشید یه چیز جزئیه. بیمارستان امام حسین... نمی فهمیدم چی می گفت؟ صالح من؟؟! زخمی شده بود؟ ایران بود و من اینجا گیج و سردرگم مونده بودم؟ تلفن از دستم افتاد.نمی دونم چطور...اما لباس پوشیدم و با حال خراب راهی شدم. گیج بودم انگار نمی دونستم بیمارستان امام حسین کجاست... طول کوچه را دویدم و چند بار سکندری خوردم. چادرم دور دست و پام می پیچید و از درد خم و راست می شدم.😣 یک لحظه تمام بدنم یخ زد توان حرکت نداشتم. روی پیشانی ام عرق سردی نشست و چشمم سیاهی رفت.😨 حس بدی داشتم و نا امید😔 به هر ترتیبی شد بلند شدم و دست به دیوار خودم را به سر خیابان رساندم. درد داشتم اما صالح... "خدایا خودت رحم کن..."😢🙏 جلوی درب بیمارستان نمی دونستم باید کجا برم. اورژانس یا بخش جراحی یا... زهر مار و سردخونه😣😡 سرم رو به طرفین تکون دادم و به همه ی بخش ها سر کشیدم. اول اورژانس و شلوغی های اون. حالم بد بود و دیدن چند صحنه ی دلخراش بدترم کرد.😞 کودکی تصادف کرده بود و بی حال و با صورتی غرق خون روی برانکارد بود. حالم بهم خورد. بوی خون رو حس کردم و دلم بهم پیچید. درد امانم رو بریده بود و سرم به شدت سنگین شده بود و چشمم سیاهی می رفت.😖 می ترسیدم... از مواجه شدن با هر چیزی می ترسیدم. کاش سلما یا زهرا بانو رو کنار خودم داشتم😭 تنها بودم و بی کس دنبال نفسم می گشتم. نفسی که نمی دونستم بند اومده بود یا بریده بریده و به شماره افتاده بود. نوار راهنمای روی دیوار، سردخونه را نشون می داد. چشمم رو بستم و به بخش جراحی رفتم. نزدیک سرپرستاری که شدم آقای میان سالی با پرستاران صحبت می کرد. به نظرم صداش شبیه به همون مرد بود. جلو تر نرفتم. از همان دور گوش هام رو تیز کردم... ــ چقدر عملشون طول می کشه؟ ــ نمی دونم. این آقا دیروز صبح زخمی شدن. مطمئنا تا حالا خون زیادی از دست دادن. رگاشونم خیلی باز بوده و زخمش عمیق بود. فکر نکنم دوباره پیوند بخوره. ــ خدا بزرگه. عمه ی سادات خودش کمک می کنه. اسم عمه ی سادات رو که شنیدم مطمئن شدم. کمی روی صندلی نشستم و سرم رو لحظه ای به دیوار تکیه دادم. بدنم می لرزید.😖 " محکم باش مهدیه. حداقل خیالت راحته که هنوز هست. قوی باش"😥💪 آروم خودم رو به اون مرد رسوندم و با صدایی که از ته چاه بلند می شد، گفتم: ــ آقا...😞 صورتش رو برگردون و سرش رو پایین انداخت. ــ امرتون...😐 ــ من همسر صالح هستم...😔 ــ سرش رابلند کرد و نگاهی آشنا به من انداخت... نمی دونست باید چی بگه. نگاهش رو به زمین دوخت و گفت: ــ نگران بودم خواهرم. هنوز حرفم تموم نشده بود که قطع کردید!!! ــ کی آوردینش؟😔 ــ امروز صبح. نگران نباش خواهر من. انشاء الله خیره. سرم گیج رفت و قدمی به عقب رفتم. ــ چی شد؟ بفرمایید بشینید رنگتون پریده.😥 چادرم رو جمع کردم و نشستم. ــ نگران نباشید حالش خوب میشه. ــ چطور شد؟ ــ این روزا کمی اوضاع بهم ریخته بود و بچه هامون فشار زیادی رو متحمل شدن. فقط بدونید که از ناحیه ی دست مورد اصابت قرار گرفته. "فکر نکنم دوباره پیوند بخوره" صدای پرستار مثل مته مغزم رو سوراخ می کرد. اصلا حالم خوش نبود. حتی موبایلم رو نیاورده بودم. مطمئنم نگرانم می شدند. دکتر از اتاق عمل بیرون اومد و اون مرد همراه، به سراغش رفت. نای ایستادن نداشتم. به زحمت بلند شدم و خودم رو به اونها رسوندم. ــ متاسفانه نتونستیم کاری براش بکنیم. مجبور شدیم دست رو قطع کنیم.😔 دیگر نفهمیدم چی شد. معلق میان زمین و آسمان با زجه گفتم: ــ یا قمر بنی هاشم...😱😩😭