#روایتی_از_همسر_شهید در طول این ۱۱سال مدام صحبت از شهید شدن و شهادت بود حتی در سال ۹۰که در کردستان جانباز شد قبل از آن خواب دیده بودم که تیر به دست و پای ایشان اصابت کرده و بعد از بیدار شدن بلافاصله تماس گرفتم و گفتم من می خواهم به کردستان بیایم ولی ایشان مانع از آمدنم شدند وگفتند که فردا خودم بر می گردم. فردای آن روز در فرودگاه وقتیکه دیدم وسایلش را دوستانش می آورند نگرانیم بیشتر شد و به او گفتم که شما دیروز بیمارستان بودید ولی به من نگفتید و مطرح کردند که چطور متوجه شدی و در پاسخ گفتم موقع مکالمه تلفنی متوجه بلندگوی بیمارستان شدم که ایشان هم تاکید کردند و نگرانیم دو چندان شد تا منزل گریه کردم و در منزل طاقت نیاوردم که دکمه های لباسش را باز کنم از بالا لباسش را محکم کشیدم طوری که همه دکمه ها پاره شدند و وقتی بدن باند پیچی ایشان را دیدم حالم بد شد و به زمین افتادم و هیچ چیز نفهمیدم بعد از مدتی دیدم ایشان بالای سرم گریه می کنند و اشک هایش روی صورتم می ریزد و می گوید خدایا پیمانه صبر ایشان را برای شهادتم بالا ببر