-

-

- من‌همان‌خسته‌ي‌بی‌حوصله‌ي‌غم‌زده‌ام ؛ آدم‌بدقلقي‌که‌رگِ‌خوابش‌حـرم‌است .

− آرام آرام در دلم نشستی ُ دلم رنگ ُ بوی تازگی و زیبایی را گرفت ، آرام آرام نوری در من زنده شد . − نوری که به من امید می بخشید ، نوری که برای اولین بار باهاش مواجه شده بودم ؛ آن نور بیشتر و بیشتر بر قلب و جان من تابید ، اوایل فکر میکردم آن نور قرار است قلبم را زنده و زنده تر کند ، اما نه ، اینطور نبود ؛ سرنوشت جورِ دیگری رقم خورد . − آن نور، نورِ رعدُ برق بود ، رعدُ برقی که باعث ترک های بسیاری بر روی قلبِ ساده ُ پاک من شد .‌ آن رعد ُبرق ، رعدُ برقی ابدی بود. − هر بار که یاد او می افتم باری دیگر قلبم با صدای رعدُ برق به درد می آید و شکستگی هایش تازه می شود .

-

-

- من‌عوض‌شدم‌ولی‌تو‌حسین‌بچگیمی؛

-

کاش‌‌هنگاهی‌که‌بر‌روی‌شن‌های‌نرم‌ساحل‌نشسته‌ام‌‌و‌باد‌‌می‌وزد ؛ موج تندی مرا همراه خودش کند و به آغوش دریا ببرد . به‌عمق‌دریا‌،به‌آن‌قسمت‌آبی‌ِ‌روشن‌اش‌،که‌دور‌از‌دلگرفتی‌هاست،روشنِ‌روشن .. به‌روی‌یک‌موج‌دیگر‌بنشاندم‌و‌به‌من‌راز‌موج‌های‌دریا‌را‌بگوید،موج‌هایی که‌لحظه‌ای‌آرام‌و‌لحظه‌ای‌تند‌می‌شوند .‌. راز‌طوفانی‌شدن‌دریا‌را و بسیاری‌از‌راز‌های‌نهفته‌در‌دل‌دریا .. -دریایی‌پر‌رمز‌‌و‌راز ؛ رازدار‌همه‌ی‌ما .

-

+

امام‌حسین‌بزرگتر‌از‌دردای‌منه؛