💠 وفای به بیعت 🔹 اما حق امام بر امت، حق والی بر مردم فرمود: «وَ أَمَّا حَقِّی‏ عَلَیكُمْ‏ فَالْوَفَاءُ بِالْبَیعَةِ»؛[1] شما بیعت كردید، اگر بیعت كردید ﴿أَوْفُوا بِالْعُقُودِ﴾[2] به بیعتتان عمل كنید. بیعت از بیع است، اگر كسی با دین خدا بیعت كرد یعنی جان و مال و آبروی خود را به خدا فروخت در قبالش بهشت گرفت؛ حالا با اینكه جان و مال و آبرو مال خداست در همه موارد جمع عوض و معوض است هر دو مال اوست و هر دو را به ما می‌ دهد، این ‌‌چنین نیست بشری كه «لَا یمْلِكُ لِنَفْسِهِ نَفْعاً وَ لَا ضَرّا وَ لَا مَوْتاً وَ لا حَیاةً وَ لا نُشُوراً»[3] مالك چیزی باشد بعد با خدا داد و ستد كند، ولی ذات اقدس الهی هم معوض را به ما داد، هم عوض را، هر دو هبه است! 🔹 به هر تقدیر فرمود حق من بر شما آن است كه شما به بیعت وفا كنید و اگر كسی واقعاً بیعت كرد، یعنی جان و مال و آبروی خود را به دین و صاحب دین فروخت، اگر بگوید من ضرر مالی می ‌بینم این سخنش غاصبانه است؛ زیرا مالی را كه به خدا فروخت در آن مال تصرف غاصبانه می‌ كند و او را برای حفظ دین خدا صرف نمی ‌كند و اگر می ‌گوید به حیثیت من بر می‌ خورد این در وجاهت و حیثیت و آبرو تصرف غاصبانه دارد. انسان آبرو را در برابر خلق خدا مالك است، ولی در برابر دین خدا كه مالك نیست! اگر كسی بگوید به من بر می‌ خورد و حیثیتم در خطر است، چنین كسی غاصبانه آبرومند است، مگر آن جایی كه خود دین دستور بدهد كه بفرماید اگر هتك حیثیت می‌ شود از آن راه نرو راه دیگر را طی كن و همچنین اگر درباره جهاد با جان بگوید جانم در خطر است او غاصبانه زندگی می ‌كند، چون حیاتش را به خدا فروخت و اگر واقعاً بیع كرد حق تصرف در جانی كه مبیع است ندارد و اگر در جان تصرف كرد او در حقیقت عقاله كرد و بهشت را پس داد پس هیچ كسی حق ندارد در برابر دین خدا مالك جان و آبرو و مال باشد، مگر آن جایی كه خود دین استثنا بکند، این وفای به بیعت است. [1]. نهج البلاغة (للصبحی صالح), خطبه34. [2]. سوره مائده, آیه1. [3]. مصباح المتهجد و سلاح المتعبد، ج1، ص75. #ورود_مسلم_بن_عقیل_علیه_السلام_به_كوفه #بیعت_با_دین #آیت_الله_العظمی_جوادی_آملی 📚 خطبه نماز جمعه تاریخ: 1373/07/08 🆔 @a_javadiamoli_esra