#خاطره1995 بسم رب الحسین(علیه السلام) شهر ما کوچیکه و بعید میدونم تعداد آمرین به ۱۰ تا هم برسه.برای همین امر به معروف برای یه عده عجیب و باورنکردنیه. اما من به توصیه خواهران همین گروه، توسل کردم و گفتم باید شروع کنم:وقت دکتر داشتم و میدونستم باید به منشی تذکر بدم.دو روز تو این فکر بودم چی بنویسم که ناراحت نشه،چون خدا همه بنده هاشو دوست داره و نمیخواستم دلخوری یا توهین پیش بیاد. نوشتم،بعد یه پاپیون خوشگل و چندتا گل روش زدم و گذاشتم تو پاکت.بعدم آیه الکرسی خوندم و سلام به اباعبدالله دادم و رفتم. اون بنده خدا اونجا بود اما داشت میرفت،منم دیگه سریع دادم بهش و گفتم این یادگاری از من چند دقیقه بعد زنگ زد به همکارش و گفت بیام پشت گوشی.وقتی گوشی رو گرفتم دیدم به شدت عصبانیه و باصدای بلند حرف میزد: من از تو نظر نخواسته بودم، دلم میخواد اینجوری بیام بیرون، ناراحتی برو یه مطب دیگه و... منم گفتم: حرف خداست. گفت : تو نمیخواد بگی. خلاصه اونقدر گفت و گفت تا خالی شد و گوشی رو قطع کرد. اولش یکم تو فکر رفتم که چرا با اینکه اینهمه فکر کردم جمله های خوبی بنویسم و هیچ توهینی نکرده بودم ولی باز ناراحت شده و اینطور برخورد کرده ... اما، یکدفعه یاد جمله امام حسین(علیه السلام) افتادم وقتی که طفلش داشت پرپر میشد مضمونش این بود: «تحمل این مصیبت بر من آسان است چون میدانم که خدا میبیند» انگار آروم شدم...خیالم راحت شد که امر خدا رو انجام دادم.الحمدلله بابت این توفیقی که بهم داد. بعد هم یاد یاسر و سمیه افتادم که به خاطر دین خدا «شهید» شدن، پس یه توهین شنیدن که چیزی نیست... این خاطره رو‌نوشتم تا اگه امرونهی تون تاثیری نداشت و هییییچ کس هم همراهیتون نکرد، بازم دلتون قرص و محکم باشه که خدا راضی هست و داره میبینه. یه امر معروف هم اینجا میکنم که البته خودمم بهش عمل کردم: برای همدیگه دعا کنیم،هم برای خودمون هم جامعه و طرف های مقابل مون ان شاءالله خدای مهربون به همه مون آرامش و عزت نفس و ایمان محکم بده و کمک کنه تا آخر عمر دست از واجبات برنداریم. و ان شاءالله همه آمران و ناهیان، در انجام این فریضه موفق باشند🌹