#امام_زمان #تشرف 🔻وقتی ابن مهزیار خدمت حضرت می‌رسد، حضرت می‌فرماید: «يَا أَبَا اَلْحَسَنِ، قَدْ كُنَّا نَتَوَقَّعُكَ لَيْلاً وَ نَهَاراً» (دلائل الإمامة ، ص541) یعنی شبانه‌روز ما منتظرت بودیم. می‌گوید: «لَمْ أَجِدْ مَنْ يَدُلُّنِي إِلَى اَلآنَ» کسی نبود که من را بیاورد. 🔸 به حسب ظاهر، راست می‌گوید، اما به حسب باطن، حضرت قاعده‌اش را به هم می‌زند، می‌فرماید: لا يَا اِبْنَ اَلْمَهْزِيَارِ! کسی که حالا فرستاد، 20 سال پیش هم می‌فرستاد. ولی مشکل جایی دیگر است. گفتم: آقا مشکل کجاست؟ فرمود: «وَ لَكِنَّكُمْ كَثَّرْتُمُ اَلْأَمْوَالَ»؛ فکر اقتصادی‌تان می‌چربد بر فکر مهدوی‌تان؛ ولی شیعه اینجور نیست. اگر بنا باشد مست گیرند در شهر هر آنچه هست گیریند. 🔹 «وَ لَكِنَّكُمْ كَثَّرْتُمُ اَلْأَمْوَالَ وَ قَطَعْتُمُ اَلرَّحِمَ» مسائل عاطفی و آداب و ادب مراعات را نداریم، داریم با قواعد خودمان زندگی می‌کنیم، روزگار می‌گذرد، ولی عواطف می‌ماند، این نهایت و قلّۀ قواعد دینداری درست است که حضرت اشاره می‌کنند: «قَطَعْتُمُ اَلرَّحِمَ» 🔸 در این موقعیت حضرت سه قاعده را به دست می‌دهند برای امام زمانی شدن، «وَ لَكِنَّكُمْ» اولاً خطاب را به خود مهمان نمی‌برند که بگویند «تو» بلکه می‌گویند «کُم»؛ شماها، معاشر شیعه، به خاطر این که این [ابن مهزیار] اذیّت نشود، این خیلی مراعات است در تخاطب. و علامت صدقت است، صدقِ تشرّف... ادامه دارد... ‌ ‌