مَخنداینگونه‌شیرینم‌به‌بابا كه‌خون‌میریزدازچاک‌لبانت

. . . . یه جاهایی ازروضه رو سخته به زبون آورد برایم‌مرثیـه‌می‌خواندی‌ای‌تیر به‌دستم‌كودكم‌خواباندی‌ای‌تیر تمام‌تـارهای‌صوتـی‌اش‌را به‌هم‌پیچاندی‌وسوزاندی‌ای‌تیر💔

گفت:گلویت‌سرخ‌وزیروبم‌ندارد چنان‌زخمی‌زده‌مرهـم‌ندارد بمیری‌حـرمله‌باچشم‌دیدم كه‌تیرتوزِنیـزه‌كم‌ندارد😭

زِداغـت‌تیرهم‌گریان‌شد ‌ای‌وای نفس‌درسینه‌ات‌سوزان‌شد ای‌وای خداراشـكردستم‌زیرسـربود سرت‌ازپوست‌آویزان‌شدای‌وای💔...

زِچشمت‌رفت‌كم‌كم‌سوبمیرم چكدخون‌ازسرگیسوبمیرم خـدارحمی‌كندمـادرنبیند سرت‌یك‌سو،تنت‌یك‌سومیرم🖤

لالایی‌اصغرم،لایی‌لالایی💔!'

عطش‌گردپروبال‌تومیگشت غریبی‌پای‌اقبال‌تومیگشت

پدرباكودكی‌پرپرنشسته به‌روی‌خاک‌هامادرنشسته

یه‌منظره‌ای‌مادردیده‌می‌گفت:

مرا‌ببخش‌عزیـزم‌كه‌جای‌قطره‌آب به‌یك‌سه‌شعبه‌برآورده‌ام‌تقاضایت

چگونه‌جسم‌توپنھان‌كنم‌كه‌میدانم به‌وقت‌غـارتمان‌میکنندپیدایت...

رباب‌این‌رافقط‌تكرارمی‌كرد سه‌شعبه‌داردوتاپرنشستـه!