سیزده سال قبل شعلهٔ #بحران در شام بالا گرفت. سرویس‌ های ریز و درشت #امنیتی غرب از یک‌ سو و استخبارات #اعراب منطقه همه دست به دست همه داده بودند تا کمر ایران را در منطقه بشکنند. شام، حلقهٔ واسط ایران بود و مقاومتی که بیخ گوش #صهیونیست‌ ها در شمال سرزمین‌ های اشغالی بعد از پنج دهه، طعم شکست را به ارتش عبری چشانده و او را عقب رانده بود. بحران بالا گرفت. نفوذِ دولت متحد تهران در #دمشق از سراسر خاک #سوریه، کم و کم و کمتر شد و رسید به پشت دیوارهای فرودگاه دمشق. در تهران همه از منتها الیه چپ تا فیها خالدون راست کپ کرده بودند. سیاستمداران ایرانی هم در فکر معاملات سیاسی پسابشار بودند تا شاید سهم کوچکی از دولت غرب‌ پسند بعدی عایدشان شود. یک نفر اما در انتهای خیابان فلسطین یک‌ تنه در برابر تمام سرویس‌ های امنیتی غربی و استخبارات عربی و حتی سیاستمدارانِ با #نیت_خیر اما مصلحت‌ گرای کشورش ایستاد که «شام باید عقبه مقاومت باقی بماند.» #سرباز مکلف شده‌ اش هم در اوج غربت و گمنامی راهی دیاری شد که برای پاکسازی‌ اش باید نبرد را از پشت دیوارهای فرودگاهی آغاز می‌ کرد که هواپیمایش، ساعتی قبل با خوف و‌ خطر در آن به زمین نشسته بود. حالا تقریباً سیزده سال از آن روزها می‌ گذرد. #اسد به دعوت یکی از همان اعرابی که روزی نقشه #سرنگونی‌ اش را می‌ کشید راهی #عربستان شده و #سعودی‌ ها با او عکس یادگاری می‌ گیرند. چندی قبل هم #اردوغان ، رویه #عادی‌_سازی روابط با دمشق را در پیش گرفت‌. دست ایران به #سواحل_مدیترانه رسیده؛ اتفاقی که آخرین بار در زمان #خشایارشاه رخ داده بود. پنجه فولادین ایران از شمال به پشت سرزمین‌ های اشغالی رسیده. سیدِ انتهای خیابان فلسطین درست به خال زده بود. رو سفید ماجرا هم سرباز مکلف شده‌ اش #قاسم_سلیمانی بود و همه #شهدا و رزمندگان #مدافع_حرم که در سکوت و غربت و گمنامی، سرِ بزنگاه با حضرت حق معامله کردند و از درِ باغ #جهاد و #شهادت رندانه گذشتند؛ آدم‌ هایی که در آسمان مشهورتر از زمین‌ اند. رحمت خدا به همه‌ شان! #واقعیت_چیست http://eitaa.com/abas_aghaz