دلتنگی که دست خود آدم نیست!  دلتنگی مثل باد پاییزی می آید، وجود آدم را همینطوری بهم میریزد و می رود. اصلا یک روز صبح بیدار می شوی می بینی همه ی وجودت شده پاییزِ چسبیده به زمستان.  مثل بعضی از روزهای آذر که از پاییز قهر کرده اند و رفته اند در آغوش زمستان.   #حواست_اینجاست؟ دلتنگی را می گفتم که حواس آدم را پرت می کند. وسط یک روز شلوغ به خودت می آیی و می بینی که دست خودت را گرفته ای و آورده ای به خلوت ترین کافه شهر، و نشسته ای پشت میز کنار شیشه و مدام از خودت می پرسی که اصلا یادش هست؟ #حواسش_هست؟ یکهو به خودت می آیی و می بینی داری عطر شال گردنش را با بوی قهوه ی روی میزت نفس می کشی.  حواست نیست و هوا "سم" می شود و می رود به خورد ریه هایت. کشنده نیست! اتفاقا نگهت می دارد تا جمع و جور شدن بساط پاییز را خوب تماشا کنی و بروی تا پاییز سال بعد و همین کافه و همین پنجره و همین هوای سمی. حواست هست #برادرم؟  حواست هست #عزیز؟ داشتم می گفتم؛ دلتنگی که دست خود آدم نیست... . #دلتنگتم_دست_خودم_نیست #حواست_به_من_هست؟ #شهید_عباس_کردانی #دلنوشته #ف_کردانی @abbass_kardani