عمق دلسوزی پیامبر برای هدایت مردم پیامبر اسلام (ص) چنان برای هدایت مردم، دلسوزی می‌کرد که در مواردی در قرآن کریم، پروردگار متعال به ایشان می‌فرماید که مبادا به خاطر ایمان نیاوردن مردم، جان خود را از دست دهی. (سوره های کهف/6؛ فاطر/8؛ طه/2) یک نمونه: بعد از وفات حضرت ابوطالب و حضرت خدیجه، که زندگی برای پیامبر سخت شده بود، ایشان به امید اینکه بزرگان منطقه طائف به کمک او بیایند، سفری به آنجا انجام دادند و هر چه سران آنجا را به سوی خدا و اسلام دعوت کردند، آنها قبول نکردند و سفیهان قبیله خودشان را کوک کردند تا پیامبر را با سنگ بزنند؛ تا جایی که هر دو پای پیامبر زخمی شد و خون می‌آمد. پیامبر با دلی آزرده از آنها، خودش را از دستشان نجات داد و خسته از شهر خارج شد و در بیرون شهر، زیر سایه دیواری نشست و اندوه خود را به درگاه الهی، چنین بیان داشت: «اللَّهُمَّ إِنِّي أَشْكُو إِلَيْكَ مِنْ ضَعْفِ قُوَّتِي وَ قِلَّةِ حِيلَتِي وَ نَاصِرِي وَ هَوَانِي عَلَى النَّاسِ يَا ارْحَمَ الرَّاحِمِينَ» خدایا به تو شکایت می‌کنم از ناتوانی و درماندگی و بی‌یاوری و خوار شدنم در برابر مردم، ای مهربانترین مهربانان. مناقب آل ابی طالب، ابن شهر آشوب، ج1، ص68. #تاریخ #پیامبر #مردم #تبلیغ @abdollahi_morteza