📲 اسکرول خونین؛ چگونه زیست دیجیتال رنج بشر را به ابتذال کشانده است؟ 🔹ما در عصری زندگی می‌کنیم که هر روز با تصاویر درد و رنج آغاز می‌شود و با تصاویری مشابه به پایان می‌رسد؛ کودک خونین زیر آوار، مادری چشم‌دوخته به جنازه فرزند، یا پدری با نگاه مایوس. با این حال، جهان کمتر واکنش نشان می‌دهد. این سکوت نه از بی‌خبری، بلکه از فرسودگی روانی و روایی ناشی از وفور تصویر و تکرار بی‌وقفه‌ی رنج است. 🔸 سوزان سانتاگ در تحلیل خود از اخلاق تماشا، هشدار می‌دهد که تصویر رنج، اگر بیش از حد تکرار شود، تأثیر اخلاقی‌اش را از دست می‌دهد. روان‌شناسی شناختی نیز نشان می‌دهد که انسان برای همدلی نیازمند نزدیکی، جزئیات ملموس و روایت فردی است. مواجهه‌ی مداوم با فاجعه‌های دوردست، ظرفیت احساسی انسان را فرسوده می‌کند؛ چرا که ذهن ما برای همدلی با یک چهره طراحی شده، نه با صدها قربانی در قاب‌های بی‌وقفه. 🔹 در این پارادوکس رسانه‌ای، هرچه بیشتر ببینیم، کمتر حس می‌کنیم. تصویر رنج، به‌جای اینکه حامل واقعیت باشد، به بخشی از ریتم بصری روزمره بدل شده است. وقتی مدرسه‌ای در غزه بمباران می‌شود یا بیمارستانی در خارطوم فرو می‌ریزد، بسیاری از مخاطبان به‌جای شوک، فقط اسکرول می‌کنند. 🔸 برای بازگرداندن بار اخلاقی تصویر، باید به روایت‌هایی انسانی‌تر، مواجهه‌هایی عمیق‌تر، و آگاهی نسبت به فریب دیداری روی آورد. تصویر نباید فقط داده‌ای بصری باشد، بلکه باید به تجربه‌ای انسانی بدل شود. وجدان بشر هنوز امکان بیداری دارد، اگر یاد بگیریم چگونه ببینیم. ✍ برگرفته از یادداشت حسین عبداللهی، محقق و سایبرپژوه #اخلاق_فناوری 💭 ابری‌شهر :: رهیار سواد فضای مجازی ▪️ عضویت در کانال ابری‌شهر