✍ فرزندان روح‌الله را، برای ساماندهیِ لشکر آخرالزمانیِ حضرت حجت علیه‌السلام؛ مادری می‌بایست به وسعت و قدرتِ فاطمه سلام‌الله‌علیها ... فاطمه‌ی دیگری شدی اینجا ؛ تا سپاهِ آخرین ذخیره‌ی خدا را، تیمار کنی! #فاطمه_معصومه 🌟 ✦ ویژه میلاد کریمه اهل بیت سلام‌الله علیها

دعای سمات استاد فرهمند عاشقان اهل بیت علیه السلام

دولت مردمی ایران قوی

✅ نماز اول ماه قمری فراموش نشود دورکعت نماز در رکعت اول ۳۰ قل هو الله دررکعت دوم ۳۰ اناانزلناه در آخر صدقه کنار گذاشته شود ان شاالله سلامت و تندرست باشید💐

🌸🌺🌸 سلام علیکم و رحمت الله، صبحتون بخیر و شادی، پاینده و سرافراز باشید 🌹 السلام علیک یا حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها... سلامی چون سلام قدسیان بر گلدسته ‏های نورانی‏‌ات... هنگامی که نظاره حرمت نور به چشم‏ ها می‌‏پاشد و خضوع به دل‏ها بخشیده و رایحه بهشتی‏ ضریحت، مشام را با عطر خوش حضور می ‏نوازد... 🌸🍃🌸 خجسته باد روز دختر و میلاد بانوی قدسیه مطهره، حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها که بارگاه نورانی‏‌اش محل دایمی نزول فرشتگان بر زمین و دروازه بهشت است... 🔸 حبیب الله

⁉️❌⁉️ آیا نذر کردن برای امامان، عملی مشرکانه است؟ ❌ برخی‌ها ممکن است شبهه کنند که عده‌ای از مردم اموال و خیرات خود را نذر امامان می‌کنند و مثلا می‌گویند: «فلان چیز را نذر امام حسین یا نذر امام رضا کردم.» آیا این نوع طلب حاجت، کمک خواستن از غیرخدا و شرک است؟ 🔸 اگر صرف حاجت طلبیدن، تقاضا کردن و کمک خواستن از غیرخدا شرک باشد، پس نه فقط شیعیان بلکه همه مردم مشرکند! و با این حساب، اصلا نمی‌توان موحدی روی زمین پیدا کرد. باید بدانیم که خداوند انسان را موجودی اجتماعی و نیازمند به اجتماع آفریده است، لازمه روابط اجتماعی و زندگی اجتماعی هم بر پایه نیاز متقابل قرار دارد. طبیعتا افراد هر اجتماعی مثل حلقه‌های یک زنجیره‌اند که برای تکامل و اداره امور خود، به یکدیگر محتاجند. حال که اینگونه است، امروزه تمام مردم دنیا- اعم از مسلمان و غیرمسلمان، موحد و بی‌دین، شیعه و سنی- برای رفع نیازهای خود به یکدیگر مراجعه می‌کنند بدون اینکه در مراجعات خود نامی از خداوند ببرند. در این‌ صورت و با تعریفی که در سوال مطرح شد، همه این مردم باید مشرک باشند؛ – بیماری که برای درمان به پزشک مراجعه می‌کند، – کسی که برای سیر کردن شکم خود و برای دو قرص نان، حاجت به نانوا می‌برد و طلب نان می‌کند، – غریقی که فریاد می‌زند تا کسی او را از غرق شدن نجات بدهد، – کسی که برای تعمیر خودروی خود از مکانیک کمک می‌خواهد، – دانشجویی که برای علم‌آموزی نزد استاد می‌رود، – حتی خودِ شمایی که این سؤال را مطرح کرده‌ای! چون برای پاسخ به این سؤال به غیرخدا مراجعه کرده‌ای! اگر طلب کمک از غیرخداوند شرک باشد، مراجعه فقیران به ثروتمندان و طلب کمک مادی کردن از ایشان هم شرک است ولی می‌بینیم که خداوند در قرآن کریم مکررا دستور داده که اگر فقیری به شما مراجعه کرد از او دستگیری کنید. حتی بالاتر از این، خداوند متعال به پیامبر خود دستور داده که: «اگر سائلی به تو مراجعه کرد، او را از خود نران!» (ضحی/۱۰) در حالی که اگر رفتن به سراغ غیرخدا، برای طلب حاجت، شرک بود، پیامبر اسلام باید سائل را به‌دلیل شرک‌ورزی‌اش از خود می‌راند. ❌ پس صرف طلب از غیرخدا شرک نیست. اما به دلیل اینکه موضوع نذر به محلی برای اشکال و شبهه تبدیل شده است، شاید پیرامون این موضوع توضیح بیشتری لازم باشد. باید دانست که در تمام رساله‌های مراجع تقلید و فتاوای ایشان، نذر نوعی عبادت است که مانند سایر عبادات، باید برای خدا باشد. در نذر لازم است که دو شرط وجود داشته باشد که اگر یکی از آنها نباشد، نذر شرعی نیست و محقق نمی‌شود. اول، نیت و قصد قربهًْ الی‌الله و دوم صیغه نذر. با توجه به شرط اول، اگر کسی در نذر، نیتی برای غیرخدا داشته باشد، نذر او باطل است. اما شرط دوم، تکمیل کننده و تثبیت کننده شرط اول است. بدین معنا که نذرکننده باید در موقع نذر صیغه لازم را بخواند و اگر در صیغه، نام خدای متعال نباشد، اساسا نذری جاری نمی‌شود. مثلا کسی که نذر می‌کند تا در صورت برآورده شدن حاجتش، مبلغی به فقرا بدهد یا روزه بگیرد یا چیزی به حرم امام علیه‌السلام اهداء کند، باید در موقع نذر بگوید: «اگر فلان حاجت من برآورده شد، برای خدا روزه می‌گیرم یا برای به‌خاطر خدا به فقرا کمک می‌کنم.» بنابراین هم نیت و هم صیغه نذر، هر دو تاکید بر انجام نذر برای خدا دارند و باید برای جلب رضای الهی باشد. این‌ها برای اصل موضوع نذر بود، اما نذرکننده در اینکه به چه کسی نذر کند و محل مصرف مال مورد نذر، کجا باشد مختار است. مثلا می‌تواند محل مصرف نذر را، فقرا، مسجد، هیئت یا حرم امامان قرار دهد که در این صورت، با توجه به اینکه در نیت و صیغه نذر، تاکید شده است که «برای خاطر خداست» دیگر هیچ اشکالی متوجه نذر و محلی که در آن مصرف می‌شود نیست. با این توضیحات روشن می‌شود، که نذر نه تنها شرک نیست، بلکه عین توحید است. 📚 نشریه حرم، شماره ۶۶۶

⛔️ همتی مدعی مخالفت با سانسور... بانک مرکزی مأمور سانسور آمار! ❌ روزنامه حامی دولت، از تداوم سانسور آمار اقتصادی توسط بانک مرکزی انتقاد کرد. روزنامه اعتماد نوشت: اخیراً بانک مرکزی نماگرهای سه ماهه سوم سال ۹۹ را منتشر کرد که مانند آنچه در خصوص نماگرهای اقتصادی سه ماهه دوم منتشر کرده بود، جای برخی اعداد و ارقام خالی بود. از جمله میزان صادرات نفت. نکته دیگر تداوم عدم انتشار شاخص قیمت مصرف‌کننده در این گزارش است. با وجود اینکه چند سالی است که مرکز آمار مسئول انتشار گزارش‌های مربوط به تورم است، اما حتی اعدادی که این مرکز به عنوان تورم رسمی کشور منتشر کرده نیز در نماگرهای اقتصادی، خالی است. شاخص بهای تولیدکننده نیز دیگر غایب این گزارش است. نکته در این است که پیش از انتشار نماگرهای اقتصادی، شاخص بهای تولیدکننده توسط مرکز آمار منتشر شده بود. وضع مالی دولت نیز از دیگر آمارهایی است که منتشر نشده است. با وجود اینکه کارشناسان بر انتشار بدون سانسور آمارها برای افزایش اعتماد فعالان اقتصادی تأکید دارند، اما به نظر می‌رسد بانک مرکزی روش قبلی خود برای سانسور آماری را ادامه خواهد داد. اگرچه رئیس کل بانک مرکزی به دلیل حضور در کارزار انتخابات ریاست جمهوری، توسط رئیس‌جمهور برکنار شده و قائم مقام او، اکبر کمیجانی هم اکنون در بانک مرکزی به عنوان سرپرست مشغول به کار است اما انتظار این بود که با تغییر در مسئولیت بانک مرکزی برخی آمارهای مهم اقتصادی نیز از خفا بیرون بیاید و در دسترس کارشناسان و جامعه علمی قرار گیرد و ظاهراً هنوز تصمیم بر آن نیست. براساس گزارش بانک مرکزی از نماگرهای اقتصادی در سه ماهه سوم سال 1399، در بخش متغیرهای پولی؛ نرخ رشد نقدینگی در پاییز سال 99 به 26/6 درصد همچنین نرخ رشد پول 44/4 درصد شبه پول 22/9 درصد و همچنین نرخ رشد سپرده‌های بخش غیر دولتی به 27/2 درصد رسیده است. گزارش روزنامه اعتماد درباره سانسور ادامه‌دار آمارها در بانک مرکزی در حالی است که آقای همتی در تبلیغات انتخاباتی، خود را ضد سانسور معرفی می‌کند.

⛔️ شوخی تلخ روحانی آقای روحانی گویا هیچ اطلاعی از گرانی‌های افسارگسیخته کالاهای اساسی در بازار ندارد که در اواخر عمر دولتش، وزارت صمت را مأمور کرده تا با جدیت نسبت به کنترل قیمت‌ها و ممانعت از افزایش آنها اقدام کند. این تحلیل را روزنامه جهان صنعت (از روزنامه‌های حامی دولت) در واکنش به دستورهای چند باره و فرمایشی آقای روحانی برای ممانعت از گرانی کالا منتشر کرد، آن هم در شرایطی که دستگاه‌های دولتی برای چندین بار در سه ماه اخیر، دستور گرانی برخی کالاها را صادر کرده‌اند. جهان صنعت می‌نویسد: آقای روحانی در جلسه دیروز ستاد هماهنگی اقتصادی دولت با تاکید بر اینکه افزایش قیمت کالاها پذیرفتنی نیست، اعلام کرد که وزارت صنعت، معدن و تجارت موظف است با جدیت نسبت به کنترل قیمت‌ها و ممانعت از افزایش آنها اقدام کند و مانع از فشار مضاعف به زندگی و معیشت مردم در شرایط کنونی اقتصادی شود. این دستور روحانی از آنجا جای تأمل دارد که دیگر زمانی برای مدیریت بازار از سوی دولتمردان فعلی باقی نمانده و اگر مباحث معیشتی مردم واقعا برای دولت مهم بود، خیلی زودتر از اینها باید مسئولان مربوطه را برای این کار بسیج می‌کرد. البته روحانی در اواخر سال گذشته از وزرا، استانداران، مدیران کل و بازرسان درخواست کرده بود که با همه توان وارد عمل شوند و شب عید مردم را شیرین کنند در حالی که به نظر می‌رسد اگر به جای درخواست، فشار بیشتری برای تنظیم بازار نیازهای اساسی مردم به وزرا اعمال می‌شد، امروز شاهد چنین وضعیت عجیب و غریبی در بازار نبودیم. بر اساس آنچه کارشناسان اعلام می‌کنند، بی‌تدبیری و بی‌تفاوتی دولت به خصوص وزارت صمت نسبت به گرانی‌های افسارگسیخته در بازار، بدترین دوران معیشتی را برای اقشار مختلف جامعه به وجود آورده و بدترین دوران وزارت صمت در تاریخ هم با حضور علیرضا رزم‌حسینی رقم خورده است، چرا که از مهرماه سال ۱۳۹۹ که وی سکان وزارت صمت را در دست گرفته است، وضعیت نابسامانی بازار کالاهای اساسی تشدید شده است. در این خصوص به نظر می‌رسد که وزیر صمت چندان جدیتی برای مقابله با این گرانی‌ها ندارد و دولت نیز به دلایلی که شاید سیاسیون بهتر از آن خبر داشته باشند، افزایش قیمت‌ها را به صورت هدفمند دنبال می‌کند و در مقابل افزایش قیمت‌های جدید تنها مهر تایید خود را نشان می‌دهد. حال اما در زمانی که از اوایل سال جاری بیشتر کالاهای اساسی از جمله نان، روغن، شکر و… با موافقت دولت گران شده، رئیس‌جمهور دستور ممانعت از افزایش قیمت‌ها را می‌دهد؛ موضوعی که این شائبه را ایجاد می‌کند که شاید افزایش قیمت‌های جدیدی در راه است، چرا که تجربه نشان داده درست پس از اظهارات رئیس‌جمهور در مورد جلوگیری از افزایش قیمت‌ها، گرانی‌های جدیدی در بازار اتفاق می‌افتد. جدیدترین آمار منتشرشده از سوی وزارت صنعت، معدن و تجارت (صمت) در اوایل این ماه نشان می‌دهد که قیمت برخی از انواع خوراک دام و طیور، میوه، حبوبات و برنج، روغن، مرغ زنده و همچنین آهن‌آلات طی سال ۱۳۹۹ بیش از ۱۰۰ درصد افزایش داشته است. دولت بازار کالاهای اساسی را رها کرده و متاسفانه در وزارت صمت و ستاد تنظیم بازار هیچ گونه اراده‌ای برای کاهش قیمت‌ها و دست‌کم ثبات قیمت‌ها وجود ندارد و مردم و طبقه‌های مختلف جامعه باید تاوان این عدم مدیریت را بپردازند. از اردیبهشت ۱۳۹۹ تا سال ۱۴۰۰ افزایش قیمت‌ها در بازار کالاهای اساسی از ۴۵ درصد تا بالای ۱۰۰ درصد اتفاق افتاده و با شروع سال ۱۴۰۰ هم کالاهای اساسی از جمله شکر، روغن و مرغ گران شدند. بنابر برخی گزارش‌ها، قیمت ۲۷ قلم کالا در یک سال گذشته، ۲ تا ۴ برابر شده است.

⛔️ فتح هیچ! ❌ در آخرین روزهای هفته قبل آقای رئیس‌جمهور با صدایی بلند و چهره‌ای برافروخته به دفاع از عملکرد دولت خود در برابر انتقادات مطرح شده در مناظره‌های انتخاباتی پرداخت و به عنوان شاهد مثالی بر موفقیت‌های دولت پرسید: «یک کلام؛ ما کشور را از قطعنامه‌های فصل ۷ [سازمان ملل] خارج کردیم یا نه؟ بگویید!» البته این سؤال ایشان از همان تیرماه ۱۳۹۴ که از برجام رونمایی شد تا امروز بارها پاسخ داده شده اما ظاهرا از این پاسخ‌ها مثل بسیاری از موارد دیگر بی‌اعتنا عبور کرده‌اند. با این حال سعی می‌کنیم یک بار دیگر به این سؤال رئیس‌جمهور محترم پاسخ دهیم و نشان بدهیم که دستاورد مورد اشاره ایشان واقعیت نداشته و چیزی شبیه «هیچ» است. فصل هفتم منشور ملل متحد شامل بندهای ۳۹ تا ۵۱ این منشور است که با عنوان «اقدام در موارد تهدید علیه صلح، نقض صلح و اقدام تجاوزکارانه» متمایز شده است. فصل هفتم از این نظر اهمیت دارد که بندهای مطرح شده ذیل آن اختیارات گسترده‌ای به شورای امنیت سازمان ملل متحد داده و اجرای تصمیمات اخذ شده را برای تمامی اعضای سازمان ملل الزام آور می‌کند. بندهای ۴۱ و ۴۲ مهم‌ترین مواد مطرح شده در منشور ملل متحد ذیل فصل هفتم است که در بند ۴۱ با تأکید بر اقدامات «غیر نظامی» خواهان قطع کامل و یا جزئی روابط اقتصادی، سیاسی، خطوط ارتباطی، حمل‌ونقل و... اعضا با کشور تهدید‌کننده صلح می‌شود و در بند ۴۲ مجوز اقدام «نظامی» علیه کشور تهدید‌کننده صلح را نیز می‌دهد. برای اینکه یک قطعنامه مصوب شورای امنیت را «قطعنامه فصل هفتمی» بنامیم تفسیرهای مختلفی وجود دارد. در تفسیری حداقلی تنها قطعنامه‌هایی «فصل هفتمی» تلقی می‌شوند که اجرای آن به صورت مطلق ذیل کلیت «فصل هفت»(شامل تمامی بندهای ۳۹ تا ۵۱) در نظر گرفته شود و در تفسیری حداکثری و رادیکال‌تر حتی اگر اجرای قطعنامه مقید به تنها یکی از بندهای منشور ذیل فصل هفتم شود آن قطعنامه را «فصل هفتمی» می‌خوانیم. اینکه دولتمردان تدبیر و امید اصرار دارند این تفسیر رادیکال را بپذیرند و قطعنامه‌هایی مثل ۱۹۲۹ را که تنها به بند ۴۱ منشور ذیل فصل هفتم مقید شده‌اند، «قطعنامه‌های فصل هفتمی» علیه ایران بنامند اگرچه تعجب‌آور است اما موضوع بحث نیست. موضوع از آنجا آغاز می‌شود که بدانیم اگر دولتمردان چنین تفسیر رادیکالی را بپذیرند، باید قطعنامه ۲۲۳۱ را نیز که به عنوان ضمانت اجرایی «برجام» با دست خودشان به شورای امنیت سازمان ملل برده و به تصویب رسانده‌اند را هم «قطعنامه فصل هفتمی» بنامیم چرا که دست کم در ۱۱ مورد اجرای قطعنامه ۲۲۳۱ نیز مقید به بند ۴۱ منشور ملل متحد ذیل فصل هفتم شده است. اگرچه دولت تدبیر و امید قصد دارد این جنبه از قطعنامه ۲۲۳۱ را کاملا مسکوت بگذارد اما دست کم محمدجواد ظریف به عنوان وزیر خارجه دولت یک بار به این موضوع اعتراف کرده است. اسفند ۱۳۹۳ پس از توافق موقت ژنو و آشکار شدن خطوط اصلی توافق نهایی(برجام)، وقتی خبرنگار هفته ‌نامه صدا از آقای ظریف پرسید چه ضمانتی برای اجرای توافق جامع توسط طرف‌های غربی وجود دارد؛ او پاسخ داد: «این توافقی است که در یک «قطعنامه فصل هفتمی» منشور ملل متحد مورد تایید قرار می‌گیرد و در نتیجه به یک توافق بین‌المللی و الزام‌آور برای همه دولت‌ها تبدیل می‌شود.» بر این اساس اگر تفسیر حداقلی از «قطعنامه‌های فصل هفتمی» را بپذیریم؛ ایران هرگز ذیل فصل هفتم منشور ملل متحد نبود که آقای روحانی به خروج از آن در دولت خود افتخار کند! و اگر تفسیر حداکثری را بپذیریم؛ ایران همانطور که در قطعنامه ۱۹۲۹ ذیل بند ۴۱ فصل هفتم منشور ملل متحد بوده است همچنان در قطعنامه ۲۲۳۱ نیز ذیل همان بند از فصل هفتم قرار دارد و از این حیث دولت آقای روحانی موفقیتی حاصل نکرده چون هیچ اتفاق متفاوتی رخ نداده است! رئیس‌جمهور در بخش دیگری از اظهارات دیروز خود و در دفاع از دستاوردهای دولتش گفت: «ما نگذاشتیم جنگ شود. چرا این را نمی‌گویید به مردم؟» ایشان سال‌ها پیش نیز این ادعا را مطرح کرده و در ۱۰ فروردین ۱۳۹۶ گفته بود: «برجام سایه جنگ و تهدید و تحریم ظالمانه را از کشور برداشت.» ادعای خلاف واقعی که یک ماه بعد با عتاب رهبر انقلاب مواجه شد: «گاهی می‌شنویم و در گذشته شنفته‌ایم که بعضی‌ها فرض کنید گفته‌اند «ما که آمدیم مسئولیت پیدا کردیم، توانستیم سایه‌ جنگ را از سر کشور [برداریم]»؛ نه، این حرف‌ها، حرف‌های درستی نیست؛ از بنده بشنوید، آنچه سایه‌ جنگ را، سایه تعرض دشمن را در طول این سال‌های متمادی از سر این کشور رفع کرده، حضور مردم بوده است.» با این حال آقای روحانی بیشتر تمایل داشت در این زمینه به سخنان رئیس‌جمهور سابق فرانسه اعتماد کند و کمتر از ۹ ماه بعد باز هم بر ادعای خلاف واقعش پافشاری کرد و ۲۶ دی ۱۳۹۶ گفت: «رئیس‌جمهور قبلی فرانسه در جلسه خصوصی و حتی در سفر به پاریس در حضور خبرنگاران اعلام کرد که ما ۶ کشور قاطعانه برای حمله نظامی به ایر

ان تصمیم گرفته و مصمم به انجام آن در سال ۲۰۱۳ بودیم... بعد از انتخابات سال ۱۳۹۲ شرایط دولت در ایران ما را دچار تردید کرد و از تصمیم خود منصرف شدیم.» اکنون که آقای روحانی بار دیگر این ادعا را تکرار کرده است بیایید برای راستی‌آزمایی این ادعا به اظهارات یکی از مسئولان بلندپایه ایالات متحده نگاهی بیاندازیم. اگر دولت دونالد ترامپ را به عنوان یکی از تندروترین دولت‌های تاریخ آمریکا بپذیریم؛ «مایکل فلین» اولین مشاور امنیت ملی ترامپ را می‌توان یکی از ضدایرانی‌ترین مسئولان بلندپایه در تندروترین دولت آمریکا لقب داد اما حتی چنین فردی نیز راهبرد نظامی در مواجهه با ایران را توصیه نمی‌کرد. فلین در کتاب خود تحت عنوان «صحنه نبرد»(The Field of Fight) ضمن محکوم کردن دولت‌های پیشین آمریکا برای عدم اقدام جدی در براندازی نظام جمهوری اسلامی، راهبرد مطلوب آمریکا در تقابل با ایران را اینگونه ارائه می‌دهد: «بهترین راه این است که ما به ضعیف‌ترین نقطه دشمن حمله کنیم و آن عدم توفیق انقلاب (در بر آوردن نیازهای مردم) ایران است... این حمله ما باید سیاسی باشد نه نظامی و موثرترین سلاح ما آن چیزی است که (آیت‌الله) خامنه‌ای بیش از هر چیز دیگر از آن هراس دارد: درد و رنج توده‌های ایرانی... (روش بکار گرفته شده) باید سیاسی می‌بود یعنی حمایت از اپوزیسیون داخلی... ما با این روش، نظام شوروی را پایین کشیدیم، کاری که به مراتب سخت‌تر از پایین کشیدن جمهوری اسلامی بوده است.» بر این اساس با روی کار آمدن دولت آقای روحانی که خواسته یا ناخواسته با گسترش موج بی‌تدبیری‌های اقتصادی منجر به افزایش «درد و رنج توده‌های ایرانی» و نارضایتی عمومی شد؛ ایالات متحده اصلا احتیاجی به حمله نظامی نمی‌دید چون راهبرد خود را محقق شده می‌یافت. علاوه‌بر این آقای روحانی احتمالا یک بار هم از خود نپرسیده آمریکایی که حتی نتوانست برای حمله به سوریه درگیر جنگ و غرق در نابسامانی، اجماع‌سازی بین‌المللی کند و علیرغم وعده قبلی از حمله نظامی به این کشور منصرف شد؛ چگونه می‌خواست به ایرانی که شرایط سیاسی و نظامی‌اش قابل مقایسه با سوریه نبود حمله کند؟ رئیس‌جمهور در سخنان دیروزش به پیروزی‌های حقوقی دولت خود ‌اشاره کرد و برای مثال از پیروزی در دادگاه لاهه و یا شکست آمریکا در شورای امنیت سازمان ملل سخن گفت. اینکه ایران برای شکایت از نقض عهد آمریکا در برجام به جای پیگیری حقوقی و اخذ غرامت در چهارچوب معاهده برجام، سراغ طرح شکایت در دادگاه لاهه و استناد به پیمان مودت منعقد شده در ۶۶ سال قبل برود بیشتر نشان سرافکندگی است تا افتخار! چرا که نشان می‌دهد «برجام» یا ساز و کار حقوقی برای اخذ غرامت و طرح شکایت از نقض عهد طرف عهدشکن را نداشته و یا این ساز و کار آنقدر یک سویه به نفع طرف‌های غربی تنظیم شده که دولت تدبیر ترجیح داده به پیمان مودت مورخ ۱۳۳۴ شمسی/ ۱۹۵۵ میلادی استناد کند! درباره شکست آمریکا در شورای امنیت سازمان ملل نیز فقط کافی است به این نکته توجه کرد که اگر دولت آمریکا از برجام خارج نمی‌شد کاملا به اهدافش در شورای امنیت سازمان ملل می‌رسید و با فعال‌سازی مکانیسم ماشه، تحریم تسلیحاتی ایران را تمدید می‌کرد. در واقع این حماقت ترامپ بود که قدر قراردادی که به صورت نامتوازن به نفع او تنظیم شده بود را ندانست و با خروج از آن خود را خلع سلاح کرد. مسلما آقای روحانی نمی‌تواند حماقت ترامپ را به عنوان دستاورد دولت تدبیر جا بزند. آنچه آقای روحانی در سخنرانی دیروز خود به عنوان موفقیت‌های سیاسی، حقوقی و اخلاقی دولت عنوان کرد «تقریبا هیچ» است. دولتمردان یا خود متوجه این خیالبافی هستند و برای جبران بی‌کارنامگی تعمدا به دستاوردسازی از «هیچ» می‌پردازند و یا مشاوران غیرامین با تغییر محاسبات‌شان، آنها را به «نقطه‌های خیالی» دلبسته کرده‌اند. در هر صورت یک نکته واضح است و آن اینکه دولت ۸ سال از عمر ملت را برای «فتح هیچ» به بطالت گذراند. ✍️ سیدمحمد عماد اعرابی

⛔️ دلسوزند یا کینه‌توز؟! ✍️ سید احمد فاطمی ۱- به فهرست جریاناتی که این روزها با همه توان تبلیغاتی خود به میدان آمده‌اند تا مردم را از شرکت در انتخابات منصرف کنند، نیم نگاهی بیندازید. چه می‌بینید؟ رسانه‌ها و مقامات آمریکایی، صهیونیست‌ها، رسانه‌ها و مقامات انگلیسی و فرانسوی و برخی دیگر از کشورهای اروپایی، رسانه‌های فارسی‌ زبانی که با هزینه و مدیریت آل‌سعود راه‌اندازی شده‌اند، تلویزیون‌های ماهواره‌ای گروهک‌های ضد‌انقلاب و‌... حالا به سوابق این طیف که برای پیشگیری از شرکت مردم در انتخابات یقه چاک می‌دهند هم نگاه کنید. تمامی آنها -بدون استثنا- در صف دشمنان مردم ایران قرار داشته و دارند و جنایات وحشیانه فراوانی علیه نظام و ملت ایران مرتکب شده و می‌شوند. فهرست جنایات آنها اگرچه طولانی‌تر از آن است که در این نوشته محدود قابل شمارش باشد ولی هیچیک از مردم این سرزمین حماسی را نمی‌توان آدرس داد که از کینه‌توزی‌ها و توطئه‌ها و خونریزی‌ها و غارتگری‌های آنان بی‌خبر باشد. جنگ‌افروزی و قتل‌عام مردم مظلوم ایران، ترور دانشمندان و فرهیختگان، ایجاد و به‌کارگیری گروه‌های تروریست و ترور وحشیانه مردم کوچه و بازار، تحریم‌های ظالمانه، تلاش بی‌وقفه - و البته ناکام- برای براندازی نظام مردمی جمهوری اسلامی و تبدیل ایران به یک کشور دست نشانده نظیر عربستان‌، ترور حاج قاسم سلیمانی، سردار سرافراز اسلام که قلع و قمع تروریست‌های تکفیری داعش فقط بخشی از کارنامه سراسر افتخار و مردمی اوست و... ۲- اکنون جای این سؤال است که دشمنان اسلام و انقلاب و ایران با چه هدفی گرد هم آمده و به صف شده‌اند و تلاش گسترده آنها برای پیشگیری از شرکت مردم این مرز و بوم در انتخابات با چه انگیزه‌ای صورت می‌پذیرد؟ دلسوزی یا کینه‌توزی؟! پاسخ این سؤال روشن‌تر از آن است که با کمترین تردید و ابهامی همراه باشد. آیا از دولت‌ها و جریاناتی که انبوهی از جنایت‌های وحشیانه و غارتگری و خونریزی و توطئه‌های رنگارنگ علیه ملتمان را در کارنامه سیاه خود دارند می‌توان انتظار دلسوزی! و خیرخواهی داشت؟! اگر پاسخ این سؤال، منفی است که منفی است، حضور گسترده و پر‌شور در انتخابات را می‌توان و باید نوعی جهاد تلقی کرد، چرا که نقشه دشمن -بخوانید آرزوی ضربه زدن به مردم و نظام- را بر‌باد می‌دهد. ۳- نکته درخور توجه که ضمناً روشنگرانه نیز هست اینکه دشمن در تلاش گسترده خود برای پیشگیری از شرکت مردم در انتخابات ریاست جمهوری، توپخانه تبلیغاتی خود را به سوی یکی از نامزدها نشانه رفته و بی‌وقفه علیه او شلیک می‌کند که یاد‌آور کلام حکیمانه حضرت امام رضوان‌الله‌تعالی‌علیه است، آنجا که می‌فرمودند: «‌آمریکا هر چه به حکومت فحش بدهد، و یا به افراد فحش بدهد، پیش مردم، اینها معتبر‌تر می‌شوند، و از آن طرف منحرفین هرچه شما را بدگویی کنند برایتان بهتر است. مصیبت آن وقت است که از شما تعریف کنند». (صحیفه امام، ج ۱۷، ص ۲۵۰). و نیز خدای مهربان بر درجات شهید همت بیفزاید که خطاب به رزمندگان می‌گفت: « هروقت که در مناطق جنگی راه را گم کردید ببینید آتش دشمن کدام سمت را می‌کوبد؟ همان جا جبهه خودی است».

اَعوذُ بِاللهِ مِنَ الشَّيطانِ الرَّجيم بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ 🔴 تقوا به کنار، بگو ببینم عقلش چقدر است⁉️ ♦️درایت ميرزاى شيرازى و تأييد افراد 🔻داستانى را من خيلى سابق از يكى از علماى قم شنيدم. در ميان علما و مراجع گذشته در اين صد سال اخير، مرحوم ميرزاى شيرازى (ميرزاى بزرگ، مرحوم حاج ميرزا محمدحسن، همان‏ كه تنباكو را تحريم كرد) 🔻از كسانى است كه در علم و در عقل و در تقوا تقريباً در طراز اول است، و مخصوصاً در صفا و معنويت شايد در طبقه مراجع كسى به حد او نرسيده يا كمتر رسيده است، و ظاهرش هم هيچ نشان نمى‌داد، خيلى مرد عجيبى بوده است. 🔻در يكى از شهرستانها يک ملايى بوده است، بعضى از دوستان ميرزا گفته بودند ما نامه‌اى خدمت ايشان نوشتيم و از ايشان تأييد خواستيم كه اين آقا در اين شهرستان هست؛ مرتب نامه به ايشان نوشتيم كه فلان شخص در اين شهر مردى است خيلى عالم، در اين حد عالم است، مجتهد است و خيلى هم باتقوا، شما ايشان را تأييد كنيد، مثلًا اجازه به ايشان بدهيد نماینده شما باشد. 🔻مى‏ گويد: ما نامه نوشتيم، ميرزا جواب نداد. بار ديگر نامه نوشتیم كه اين مردى است بسيار عالم و باتقوا، هم علمش را تأييد مى‏‌کنیم و هم تقوايش را. باز ميرزا جواب نمی‌دهد. 🔻تا بالاخره آن كسى كه اين ‏همه او را تأييد مى‏ كرده بلند مى‏ شود مى‌‏رود سامره كه چرا ميرزا جواب نداد، آيا به حرف ما اعتماد نكرد؟ 🔸 رفت و گفت: آقا! چرا ما هر چه نامه نوشتیم و براى اين آقا تأييد خواستيم شما تأييد نكرديد؟ چرا نامه ‏هاى ما را جواب نداديد، آيا حرف ما را قبول نداريد كه او مرد عالم و با تقوايى است؟ 🔻 میرزای شیرازی فرمود: چرا، همه حرفهاى شما را قبول كردم. مرد می‌گوید: پس چرا شما تأييد نكرديد؟ میرزا فرمود: تو همواره در نامه‏ هايت نوشتى كه اين چقدر عالم است و چقدر باتقواست، در يک نامه‏‌ات ننوشتى كه عقلش در چه حدى است؟ 🔸 براى ملّا علم و تقوا كافى نيست، عقل و فكر و دورانديشى و هوشيارى و ادراک شرايط زمانِ خودش و شناختن مردم، اينها خودش ركن اساسى است. 🔻خيلى هم عالم و باتقوا باشد اما يک آدم ساده ‏دل، نتيجه چيست؟ ابزار دست شيادها مى ‏شود... 🔸 يعنى ابزارى از اسلام در دست ضداسلامها، ابزارى از علم و تقوا در دست فاسق و فاجرها؛ فايده ‏اش چيست؟ 🔻من نمى‏ توانم كسى را فقط به دليل علم و تقوا تأييد كنم درصورتى‏ كه براى من محرز نيست كه از نظر عقل و تدبير و هوشيارى و درک شرايط زمان و درک و شناخت مردم در چه حدى است. 🔸 بسيار خوب، آدم عالم و باتقوا براى خودش آدم خوبى است، اما من نمى‌توانم مقدّرات اسلامى مردم را در دست كسى بدهم كه عقلش براى من محرز نيست. 📚 مجموعه آثار استاد شهيد مطهرى، ج‏لد ۲۷، صفحه: ۵۰۸-۵۰۷- با ویرایش