#شعر ۲۷ ← شعر شهادت امام رضا (ع)→ کار تو همه مهر و وفا بود، رضا جان پاداش تو، کی زهر جفا بود، رضا جان آن لحظه که پرپر زدی و آه کشیدی معصومه مظلومه، کجا بود رضا جان؟ بر دیدنت آمد چو جوادت ز مدینه سوز جگرش، یا ابتا بود رضاجان تنها نه جگر، شمع‌صفت شد بدنت آب کی قتل تو این گونه روا بود، رضاجان تو ناله زدی، در وسط حجره و زهرا بالای سرت نوحه‌سرا بود رضاجان یک چشم تو در راه، به دیدار جوادت چشم دگرت کرب و بلا بود، رضاجان جان دادی و راحت شدی از زخم زبان‌ها این زهر، برای تو شفا بود رضاجان از آتش این زهر، تن و جان تو می‌سوخت اما به لبت، ذکر خدا بود رضاجان روزی که نبودیم در این عالم خاکی در سینه ما، سوز شما بود رضاجان از خویش مران «میثم» افتاده ز پا را عمری در این خانه گدا بود رضا جان #استاد_غلامرضا_سازگار @adabkhane