‍ ‌•. تنهایی‌ات به اوج که میرسد، همه را که می‌آزمایی و از همه که می‌بری همه مُشت‌ها که باز می‌شود و همه برگ‌ها که رو، وقتی دست تقدیر، همه را از اطرافت وجین می‌کند و وقتی تنهای تنها می‌شوی، تازه به صرافت خدا می‌اُفتی و سایه خدا را در آینه وجود می‌بینی که دست‌های مهربانش را گشوده و تو را به سوی خویش فرا می‌خواند! و ناگهان تمام وجود تو از نیاز به بازوان پر مهر خدا لبریز می‌شود و بی اتکا به همه چیز، بی‌هیچ چیز! خود را در گرمای بازوان پر مهر او گم می‌کنی؛ و ضجه میزنی که: "اِلهی وَ رَبّی من لی غَیرَک" خدای من! پروردگار من! جز تو کیست مرا؟ نیازی به پاسخ نیست، پاسخ در نیاز توست، در چشم‌ های تمنای تو و در مهربانی دست‌ها و گرمی آغوش معشوق! ساقه امید که رشد می‌کند و برگ‌های نیاز، که سبز می‌شود، زمزمه می‌کنی که: یا مَن عَلَیه مٌعوَلی! ای تکیه گاه من! ای پناه من! آرام آرام از زمین خودپرستی، رها می‌شوی و در آسمان عبودیتش اوج می‌گیری! هر بالی که میزنی، افقی بازتر را فرا راه خود می‌گشایی و با هر تلاش او را بیشتر لمس می‌کنی، مگر نه اینکه: "والَذّینَ جاهَدُوا فینا لَنَهدِیَنّهُم سبلَنا" آنانکه در مسیر ما تلاش می‌کنند، راه‌هایمان را نشان‌شان میدهیم! آنقدر آفاق دیدت وسعت و چراغ‌های دانشت، عظمت و چکاد آرزوهایت رفعت می‌یابد که او را همه چی می‌بینی و همه چیز را نشانی از او، نه که در همه جا و همه چیز، خود او؛ و آن‌وقت است که با او انس میگیری، چرا که امید و اتکایت را از همه بریده‌ای! "یا اَنیسَ مَن لا انیسَ لَه" و در کنارش می‌نشینی "یا جَلیسَ مَن لا جَلیسَ لَه" و عظمت دوست آنقدر دلت را فرا می‌گیرد، که نمی‌دانی از کجا شروع کنی و کدامین درد را بازگو کنی؟ آهسته آهسته هر چه که بیشتر می‌شناسی‌اش، بیشتر دل در گرو عشقش می‌سپاری و این دل باختن، تازه اولین قدم و اولین مرحله است. در راه او همه چیز را باید باخت، دل را از غیر او باید کند و به او باید بخشید!🌱" #خدایا_ما_دوباره_آمدیم @adinehmoeud