نوع تربیت خداوند دربارۀ انسان‌ها، تربیت ابتلائی است: «وَ لَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْ‌ءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الأَمْوَالِ وَ الأَنْفُسِ وَ الثَّمَرَاتِ وَ بَشِّرِ الصَّابِرِينَ» و قطعاً شما را به چيزى از [قبيلِ‏] ترس و گرسنگى و كاستی در اموال و جان‌ها و محصولات مى‏آزماييم و مژده ده شكيبايان را. تربیت حضرت او، تربیت گلخانه‌ای نیست. کسانی که به پرورش گل در گلخانه مشغول‌اند، چند روزی گل را می‌پرورند و در فضایی خاص با رطوبت و حرارتی معیّن نگاهش می‌دارند تا به خریداری بفروشند. اما چند روزی پس از آنکه کسی گل را می‌خرد و به خانه می‌برد، گل پژمرده و فسرده می‌شود؛ زیرا طاقت تغییر آب و هوای پیرامون را ندارد. از این رو در اندک‌زمانی می‌خشکد و از میان می‌رود. اما تربیت خداوند از این جنس نیست. حضرت او انسان را زمین می‌زند و بلند می‌کند، سرما و گرما می‌دهد، دولت می‌بخشد و فقر می‌دهد، به سلامت و بیماری و بلا دچارش می‌کند تا با همۀ این زیر و رو شدن‌ها شخصیت انسان شکل بگیرد و به‌تعبیر مولوی: تا که خرابم نکند کی دهد آن گنج به من تا که به سیلم ندهد کی کشدم بحر عطا ▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۴، ص ۲۰۷-۲۰۶. #لحظۀ‌خوش #شکوه_نیایش_جلد۴ 🆔 @afterlife_ir