زلزله در سوماترا، سانحه‌ی هوایی در روسیه، مردی که سی سال دخترش را در زیر زمین زندانی کرد، حقوق بالا در بانک‌های آمریکا، حمله در پاکستان، استعفای رئیس‌جمهور مالی و... ❌ آیا واقعاً نیاز است همه‌ی این چیزها را بدانی؟ ما به طرز اعجاب‌آوری بمباران اطلاعاتی می‌شویم؛ ما به طرز اعجاب‌آوری کم می‌دانیم. چرا؟ چون دو قرن پیش قالب مسمومی تحت عنوان خبر یا رسانه خلق کردیم. اخبار برای ذهن شبیه به قند است برای بدن: اشتها آور، آسان هضم و در دراز مدت بسیار مخرب. دلایل زیادی برای دوری از اخبار وجود دارد. اول اینکه مغز ما به انواع اطلاعات واکنش های نا متناسبی نشان می‌دهد، اخبار جنجال‌برانگیز، غافلگیرکننده، مردم‌محور و پر از جزئیاتی که مدام در حال تغییر است، همگی ما را تحریک می‌کند. تولیدکنندگان خبر از این موضوع به نفع خودشان بهره‌برداری می‌کنند. با خودت صادق باش! در یک‌سال گذشته احتمالاً چندهزار خبر کوتاه به تو رسیده؟ شاید روزی سی خبر... یکی از خبرهایی که به تو کمک کرده تصمیم بهتری بگیری برای زندگی، کارت یا شغل‌ت نام ببر و مقایسه کن با شرایطی که این خبر را نمی‌دانستی محتوای یک رسانه صرفاً آن تکه گوشت لذیذی است که سارق جلوی سگ نگهبانِ ذهن ما می‌اندازد تا حواس‌ش را پرت کند! (از کتاب #اینترنت_با_ما_چه_میکند ) کاری که اینترنت می‌کند این است که ذره‌ذره ظرفیت تمرکز و تعمق ما را می‌خورد. و ذهن از آن پس توقع دارد که اطلاعات را به آن شیوه‌ای که اینترنت توزیع می‌کند، یعنی به شکل جریان سریعی از ذرات، جذب کند. زمانی یک شخص در دریای واژگان غواصی می‌کرد... اما اکنون با وجود اینترنت فقط با جت اسکی در سطح دریا حرکت می‌کند! مغزهای‌مان را از دست داده‌ایم. کتاب نمی‌خوانیم و فکر می‌کنیم خلاق تر شده‌ایم و زندگیِ آسان‌تری داریم. اما در زیر حجم زیادی از اطلاعات دست و پا می‌زنیم که هیچ ارزشی برای ما ندارد!