#حکمت 74 #نهج_البلاغه
وَ قَالَ (علیه السلام): نَفَسُ الْمَرْءِ خُطَاهُ إِلَى أَجَلِهِ.
و درود خدا بر او، فرمود:
انسان با نفسى ڪه مى ڪشد، قدمى به سوے مرگ مىرود.
#حکمت 75 #نهج_البلاغه
وَ قَالَ (علیه السلام): كُلُّ مَعْدُودٍ مُنْقَضٍ، وَ كُلُّ مُتَوَقَّعٍ آتٍ.
و درود خدا بر او، فرمود:
هر چيز ڪه شمردنى است پايان مىپذيرد، و هر چه را ڪه انتظار مىڪشيدے، خواهد رسيد.
May 11
#حکمت 76 #نهجالبلاغه
وَ قَالَ (علیه السلام): إِنَّ الْأُمُورَ إِذَا اشْتَبَهَتْ، اعْتُبِرَ آخِرُهَا بِأَوَّلِهَا.
و درود خدا بر او، فرمود:
حوادث اگر همانند يڪديگر بودند، آخرين را با آغازين مقايسه و ارزيابى مىڪنند.
#حکمت ۶۷ #نهج_البلاغه
يَا دُنْيَا يَا دُنْيَا، إِلَيْكِ عَنِّي؛ أَ بِي تَعَرَّضْتِ؟ أَمْ إِلَيَّ تَشَوَّقْتِ؟ لَا حَانَ حِينُكِ؛ هَيْهَاتَ، غُرِّي غَيْرِي؛ لَا حَاجَةَ لِي فِيكِ؛ قَدْ طَلَّقْتُكِ ثَلَاثاً لَا رَجْعَةَ فِيهَا. فَعَيْشُكِ قَصِيرٌ وَ خَطَرُكِ يَسِيرٌ وَ أَمَلُكِ حَقِيرٌ. آهِ مِنْ قِلَّةِ الزَّادِ وَ طُولِ الطَّرِيقِ وَ بُعْدِ السَّفَرِ وَ عَظِيمِ الْمَوْرِدِ.
اے دنيا اے دنياے حرام از من دور شو، آيا براے من خودنمايى مىڪنى يا شيفته من شدهاے تا روزے در دل من جاے گيرے؟
هرگز مبادا، غير مرا بفريب، ڪه مرا در تو هيچ نيازے نيست، تو را سه طلاقه ڪردهام، تا باز گشتى نباشد. دوران زندگانى تو ڪوتاه، ارزش تو اندك، و آرزوے تو پست است.
آه از توشه اندك، و درازے راه، و دورے منزل، و عظمت روز قيامت.
#حکمت 78 #نهجالبلاغه
وَ مِنْ كَلَامٍ لَهُ (علیه السلام) لِلسَّائِلِ الشَّامِيِّ لَمَّا سَأَلَهُ أَ كَانَ مَسِيرُنَا إِلَى الشَّامِ بِقَضَاءٍ مِنَ اللَّهِ وَ [قَدَرِهِ] قَدَرٍ، بَعْدَ كَلَامٍ طَوِيلٍ هَذَا مُخْتَارُهُ:
و در جواب مردى شامى فرمود: (مرد شامى پرسيد آيا رفتن ما به شام، به قضا و قدر الهى است امام با ڪلمات طولانى پاسخ او را داد ڪه برخى از آن را برگزيديم):
وَيْحَكَ، لَعَلَّكَ ظَنَنْتَ قَضَاءً لَازِماً وَ قَدَراً حَاتِماً! لَوْ كَانَ ذَلِكَ كَذَلِكَ لَبَطَلَ الثَّوَابُ وَ الْعِقَابُ وَ سَقَطَ الْوَعْدُ
واے بر تو! شايد قضاء لازم، و قدر حتمى را گمان ڪرده اے؟ اگر چنين بود، پاداش و ڪيفر، بشارت و تهديد الهى، بيهوده بود.
خداوند سبحان بندگان خود را فرمان داد در حالى ڪه اختيار دارند، و نهى فرمود تا بترسند، احكام آسانى را واجب ڴرد، و چيز دشوارے را تڪليف نفرمود، و پاداش اعمال اندك را فراوان قرار داد.
ادامه #حکمت 78 #نهج_البلاغه
إِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ أَمَرَ عِبَادَهُ تَخْيِيراً وَ نَهَاهُمْ تَحْذِيراً، وَ كَلَّفَ يَسِيراً وَ لَمْ يُكَلِّفْ عَسِيراً، وَ أَعْطَى عَلَى الْقَلِيلِ كَثِيراً، وَ لَمْ يُعْصَ مَغْلُوباً وَ لَمْ يُطَعْ مُكْرِهاً، وَ لَمْ يُرْسِلِ الْأَنْبِيَاءَ لَعِباً وَ لَمْ يُنْزِلِ الْكُتُبَ لِلْعِبَادِ عَبَثاً، وَ لَا خَلَقَب السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضَ وَ مَا بَيْنَهُمَا بَاطِلًا؛ "ذلِكَ ظَنُّ الَّذِينَ كَفَرُوا فَوَيْلٌ لِلَّذِينَ كَفَرُوا مِنَ النَّارِ".
شناخت جايگاه جبر و اختيار (اعتقادى):
واے بر تو! شايد قضاء لازم، و قدر حتمى را گمان ڪرده اے؟ اگر چنين بود، پاداش و ڪيفر، بشارت و تهديد الهى، بيهوده بود.
خداوند سبحان بندگان خود را فرمان داد در حالى ڪه اختيار دارند، و نهى فرمود تا بترسند، احكام آسانى را واجب كرد، و چيز دشوارے را تڪليف نفرمود، و پاداش اعمال اندك را فراوان قرار داد.
با نافرمانى بندگان مغلوب نخواهد شد، و با اڪراه و اجبار اطاعت نمى شود، و پيامبران را به شوخى نفرستاد، و فرو فرستادن ڪتب آسمانى براے بندگان بيهوده نبود، و آسمان و زمين و آنچه را در ميانشان است بى هدف نيافريد. اين پندار ڪسانى است ڪه ڪافر شدند و واے از آتشى ڪه بر ڪافران است.ـ