#حکمت 120 #نهج_البلاغه
وَ سُئِلَ عَنْ قُرَيْشٍ، فَقَالَ (علیه السلام): أَمَّا بَنُو مَخْزُومٍ فَرَيْحَانَةُ قُرَيْشٍ، [تُحِبُ] نُحِبُّ حَدِيثَ رِجَالِهِمْ وَ النِّكَاحَ فِي نِسَائِهِمْ، وَ أَمَّا بَنُو عَبْدِ شَمْسٍ فَأَبْعَدُهَا رَأْياً وَ أَمْنَعُهَا لِمَا وَرَاءَ ظُهُورِهَا، وَ أَمَّا نَحْنُ فَأَبْذَلُ لِمَا فِي أَيْدِينَا وَ أَسْمَحُ عِنْدَ الْمَوْتِ بِنُفُوسِنَا، وَ هُمْ أَكْثَرُ وَ أَمْكَرُ وَ أَنْكَرُ وَ نَحْنُ أَفْصَحُ وَ أَنْصَحُ وَ أَصْبَحُ.
و (از قريش پرسيدند) درود خدا بر او، فرمود:
امّا بنى مخزوم، گل خوشبوے قريشند، و ڪه شنيدن سخن مردانشان، و ازدواج با زنانشان را دوست داريم، امّا بنى عبد شمس دورانديشتر، و در حمايت مال و فرزندان توانمندترند ڪه به همين جهت بدانديشتر و بخيلتر مىباشند.
و امّا ما (بنى هاشم) آنچه را در دست داريم بخشندهتر، و براے جانبازے در راه دين سخاوتمندتريم. آنها شمارشان بيشتر امّا فريبڪارتر و زشتروےترند، و ما گوياتر و خيرخواهتر و خوشروےتريم.
#حکمت 121 #نهج_البلاغه
وَ قَالَ (علیه السلام): شَتَّانَ مَا بَيْنَ عَمَلَيْنِ؛ عَمَلٍ تَذْهَبُ لَذَّتُهُ وَ تَبْقَى تَبِعَتُهُ، وَ عَمَلٍ تَذْهَبُ مَئُونَتُهُ وَ يَبْقَى أَجْرُهُ.
و درود خدا بر او، فرمود:
چقدر فاصله بين دو عمل دور است: عملى ڳه لذّتش مى رود و ڪيفر آن مىماند، و عملى ڪه رنج آن مىگذرد و پاداش آن ماندگار است.
#حکمت 122 #نهجالبلاغه
وَ تَبِعَ جِنَازَةً فَسَمِعَ رَجُلًا يَضْحَكُ، فَقَالَ: كَأَنَّ الْمَوْتَ فِيهَا عَلَى غَيْرِنَا كُتِبَ، وَ كَأَنَّ الْحَقَّ فِيهَا عَلَى غَيْرِنَا وَجَبَ، وَ كَأَنَّ الَّذِي نَرَى مِنَ الْأَمْوَاتِ سَفْرٌ عَمَّا قَلِيلٍ إِلَيْنَا رَاجِعُونَ، نُبَوِّئُهُمْ أَجْدَاثَهُمْ وَ نَأْكُلُ تُرَاثَهُمْ كَأَنَّا مُخَلَّدُونَ بَعْدَهُمْ، ثُمَّ قَدْ نَسِينَا كُلَّ وَاعِظٍ وَ وَاعِظَةٍ وَ رُمِينَا بِكُلِّ فَادِحٍ وَ جَائِحَةٍ.
و درود خدا بر او، فرمود: (در پى جنازهاے مىرفت و شنيد ڪه مردے مىخندد.) گويى مرگ بر غير ما نوشته شده، و حق جز بر ما واجب گرديد، و گويا اين مردگان مسافرانى هستند ڪه به زودے باز مىگردند، در حالى ڪه بدن هايشان را به گورها مىسپاريم، و ميراثشان را مىخوريم.
گويا ما پس از مرگ آنان جاودانهايم آيا چنين است، ڪه اندرز هر پند دهندهاے از زن و مرد را فراموش مىڪنيم و خود را نشانه تيرهاے بلا و آفات قرار داديم.
#حکمت 123 #نهج_البلاغه
وَ قَالَ (علیه السلام): طُوبَى لِمَنْ ذَلَّ فِي نَفْسِهِ، وَ طَابَ كَسْبُهُ، وَ صَلَحَتْ سَرِيرَتُهُ، وَ حَسُنَتْ خَلِيقَتُهُ، وَ أَنْفَقَ الْفَضْلَ مِنْ مَالِهِ، وَ أَمْسَكَ الْفَضْلَ مِنْ لِسَانِهِ، وَ عَزَلَ عَنِ النَّاسِ شَرَّهُ، وَ وَسِعَتْهُ السُّنَّةُ، وَ لَمْ يُنْسَبْ إلَى الْبِدْعَةِ.
و درود خدا بر او، فرمود:
خوشا به حال آن ڪس ڪه خود را ڪوچك مىشمارد، و ڪسب و ڪار او پاڪیزه است، و جانش پاك، و اخلاقش نيڪوست، ڪه مازاد بر مصرف زندگى را در راه خدا بخشش مىڪند، و زبان را از زيادهگويى بازمىدارد و آزار او به مردم نمىرسد، و سنّت پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم او را ڪفايت ڪرده، بدعتى در دين خدا نمىگذارد.
#حکمت 124 #نهجالبلاغه
وَ قَالَ (علیه السلام): غَيْرَةُ الْمَرْأَةِ كُفْرٌ، وَ غَيْرَةُ الرَّجُلِ إِيمَانٌ.
و درود خدا بر او، فرمود:
غيرت زن، ڪفر آور، و غيرت مرد نشانه ايمان اوست.