ادامه #حکمت 130 #نهجالبلاغه
أَمَّا الدُّورُ فَقَدْ سُكِنَتْ، وَ أَمَّا الْأَزْوَاجُ فَقَدْ نُكِحَتْ، وَ أَمَّا الْأَمْوَالُ فَقَدْ قُسِمَتْ. هَذَا خَبَرُ مَا عِنْدَنَا، فَمَا خَبَرُ مَا عِنْدَكُمْ؟ ثُمَّ الْتَفَتَ إِلَى أَصْحَابِهِ فَقَالَ: أَمَا لَوْ أُذِنَ لَهُمْ فِي الْكَلَامِ لَأَخْبَرُوكُمْ أَنَّ خَيْرَ الزَّادِ التَّقْوى.
امّا خانه هايتان ديگران در آن سڪونت گزيدند و امّا زنانتان با ديگران ازدواج ڪردند، و امّا اموال شما در ميان ديگران تقسيم شد اين خبرے است ڪه ما داريم، حال شما چه خبر داريد؟
(سپس به اصحاب خود رو ڪرد و فرمود) بدانيد ڪه اگر اجازه سخن گفتن داشتند، شما را خبر مىدادند ڪه: بهترين توشه، تقوا است.
#حکمت 131 #نهج_البلاغه
وَ قَالَ (علیه السلام) -وَ قَدْ سَمِعَ رَجُلًا يَذُمُّ الدُّنْيَا-: أَيُّهَا الذَّامُّ لِلدُّنْيَا الْمُغْتَرُّ بِغُرُورِهَا الْمَخْدُوعُ بِأَبَاطِيلِهَا، أَ تَغْتَرُّ بِالدُّنْيَا ثُمَّ تَذُمُّهَا؟ أَنْتَ الْمُتَجَرِّمُ عَلَيْهَا أَمْ هِيَ الْمُتَجَرِّمَةُ عَلَيْكَ؟ مَتَى اسْتَهْوَتْكَ أَمْ مَتَى غَرَّتْكَ؟ أَ بِمَصَارِعِ آبَائِكَ مِنَ الْبِلَى أَمْ بِمَضَاجِعِ أُمَّهَاتِكَ تَحْتَ الثَّرَى؟ كَمْ عَلَّلْتَ بِكَفَّيْكَ وَ كَمْ مَرَّضْتَ بِيَدَيْكَ؟
درود خدا بر او، (شنيد مردى دنيا را نكوهش مى كند) فرمود:
اے نڪوهش ڪننده دنيا، ڳه خود به غرور دنيا مغرورے و با باطل هاے آن فريب خوردے خود فريفته دنيايى و آن را نڪوهش مىڪنى آيا تو در دنيا جرمى مرتڪب شده اے يا دنيا به تو جرم ڪرده است.
ڪى دنيا تو را سرگردان ڪرد و در چه زمانى تو را فريب داد؟ آيا با گورهاے پدرانت ڪه پوسيده اند (تو را فريب داد) يا آرامگاه مادرانت ڪه در زير خاك آرميده اند؟ آيا با دو دست خويش بيماران را درمان ڪرده اے و آنان را پرستارے ڪرده و در بسترشان خواباندهاے
تَبْتَغِي لَهُمُ الشِّفَاءَ وَ تَسْتَوْصِفُ لَهُمُ الْأَطِبَّاءَ غَدَاةَ، لَا يُغْنِي عَنْهُمْ دَوَاؤُكَ وَ لَا يُجْدِي عَلَيْهِمْ بُكَاؤُكَ، لَمْ يَنْفَعْ أَحَدَهُمْ إِشْفَاقُكَ وَ لَمْ تُسْعَفْ فِيهِ بِطَلِبَتِكَ، وَ لَمْ تَدْفَعْ عَنْهُ بِقُوَّتِكَ وَ قَدْ مَثَّلَتْ لَكَ بِهِ الدُّنْيَا نَفْسَكَ وَ بِمَصْرَعِهِ مَصْرَعَكَ.
إِنَّ الدُّنْيَا دَارُ صِدْقٍ لِمَنْ صَدَقَهَا وَ دَارُ عَافِيَةٍ لِمَنْ فَهِمَ عَنْهَا وَ دَارُ غِنًى لِمَنْ تَزَوَّدَ مِنْهَا وَ دَارُ مَوْعِظَةٍ لِمَنِ اتَّعَظَ بِهَا؛
درخواست شفاى آنان را ڪرده، و از طبيبان داروے آنها را تقاضا ڪرده اے در آن صبحگاهان ڪه داروے تو به حال آنان سودے نداشت، و گريه تو فايده اے نڪرد، و ترس تو آنان را سودے نرساند، و آنچه مى خواستى به دست نياوردے، و با نيروے خود نتوانستى مرگ را از آنان دور ڪنى. دنيا براے تو حال آنان را مثال زد، و با گورهايشان، گور، خودت را به رخ تو ڪشيد.
همانا دنيا سراے راستى براے راست گويان، و خانه تندرستى براے دنياشناسان، و خانه بىنيازى براے توشه گيران، و خانه پند، براے پندآموزان است.