مَسْجِدُ أَحِبَّاءِ اللَّهِ وَ مُصَلَّى مَلَائِكَةِ اللَّهِ وَ مَهْبِطُ وَحْيِ اللَّهِ وَ مَتْجَرُ أَوْلِيَاءِ اللَّهِ؛ اكْتَسَبُوا فِيهَا الرَّحْمَةَ وَ رَبِحُوا فِيهَا الْجَنَّةَ؛ فَمَنْ ذَا يَذُمُّهَا وَ قَدْ آذَنَتْ بِبَيْنِهَا وَ نَادَتْ بِفِرَاقِهَا وَ نَعَتْ نَفْسَهَا وَ أَهْلَهَا، فَمَثَّلَتْ لَهُمْ بِبَلَائِهَا الْبَلَاءَ وَ شَوَّقَتْهُمْ بِسُرُورِهَا إِلَى السُّرُورِ،
دنيا سجده گاه دوستان خدا، نمازگاه فرشتگان الهى، فرودگاه وحى خدا، و جايگاه تجارت دوستان خداست، ڪه در آن رحمت خدا را به دست آوردند، و بهشت را سود بردند.
چه ڪسى دنيا را نڪوهش مىڪند و جدا شدنش را اعلام داشته، و فرياد زد ڪه ماندگار نيست، و از نابودے خود و اهلش خبر داده است؟ و حال آن ڪه (دنيا) با بلاے خود بلاها را نمونه آورد، و با شادمانى خود آنان را به شادمانى رساند.
رَاحَتْ بِعَافِيَةٍ وَ ابْتَكَرَتْ بِفَجِيعَةٍ تَرْغِيباً وَ تَرْهِيباً وَ تَخْوِيفاً وَ تَحْذِيراً؛ فَذَمَّهَا رِجَالٌ غَدَاةَ النَّدَامَةِ وَ حَمِدَهَا آخَرُونَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ؛ ذَكَّرَتْهُمُ الدُّنْيَا [فَذَكَّرُوا] فَتَذَكَّرُوا وَ حَدَّثَتْهُمْ فَصَدَّقُوا وَ وَعَظَتْهُمْ فَاتَّعَظُوا.
در آغاز شب به سلامت گذشت، امّا در صبحگاهان با مصيبتى جانڪاه بازگشت، تا مشتاق ڪند، و تهديد نمايد، و بترساند، و هشدار دهد.
پس مردمى در بامداد با پشيمانى، دنيا را نڪوهش ڪنند، و مردمى ديگر در روز قيامت آن را مى ستايند، دنيا حقائق را به يادشان آورد، ياد آور آن شدند، از رويدادها برايشان حڪايت ڪرد، او را تصديق ڪردند، و اندرزشان داد، پند پذيرفتند.
#حکمت 132 #نهجالبلاغه
وَ قَالَ (علیه السلام):
إِنَّ لِلَّهِ مَلَكاً يُنَادِي فِي كُلِّ يَوْمٍ: لِدُوا لِلْمَوْتِ، وَ اجْمَعُوا لِلْفَنَاءِ، وَ ابْنُوا لِلْخَرَابِ.
و درود خدا بر او، فرمود:
خدا را فرشتهاے است ڪه هر روز بانگ مىزند: بزاييد براے مردن، و فراهم آوريد براے نابود شدن، و بسازيد براے ويران گشتن.