eitaa logo
استاد محمود اکبری | احکام کاربردی
803 دنبال‌کننده
307 عکس
2 ویدیو
10 فایل
حجة الاسلام اکبری کارشناس احکام و مولف صدها کتاب در موضوعات متنوع و کاربردی مثل #احکام_دو_دقيقه_ای و ... استاد اکبری : @Akbari121 تلفن تماس 09126510718 مدیر و ارسال سوال: @Saeed13ka لینک گروه: https://eitaa.com/joinchat/363201544C0e9de2924b
مشاهده در ایتا
دانلود
🔰 پنج نكته در رابطه با 🔸1. پرداخت نفقه سه گروه بر انسان واجب است: و ، و گرچه در عده طلاق رجعى باشد. 🔹2. نفقه پدر و مادر و فرزندان در صورتى واجب است كه باشند و در غير اين صورت واجب نيست، ولى نفقه واجب است گرچه نيازمند نباشد. 🔸3. اگر انسان خرجى پدر و مادر يا فرزندان را نداده، مديون ‏باشد بلكه فقط گناه كرده است اما در مورد همسر چنين نيست و هر مقدار كه خرجى همسر را ندهد به همان مقدار شرعاً است. (1) 🔹4. آنچه از نفقه و خرجى بر مرد واجب است نيازهاى زندگى همچون تهيه ، و است 👈و مخارجى همچون بدهى‏هاى شرعى زن مانند ، ، ، ، ‏ و بر گردن شوهر نيست. 🔸5. اگر شوهر مخارج زندگى را به شكل روزانه يا هفتگى پرداخت نمايد و زن با صرفه جويى يا دلايل ديگر خرج نكند، نفقه، مال او مى‏شود و شوهر حق باز پس گيرى آن را ندارد. (۲) ---------------- 1. شرح لمعه، ج 6، ص 73. 2. تحريرالوسيله، ج 2، ص 317، م 11. 📚 احكام دو دقيقه اى ؛ ج‏1 ؛ ص131 💢 حجة الاسلام محمود اکبری 🔻 @ahkam_akbari
قتل از روی ترحم () 🖌 مسأله ۷۵۱. اگر از بیماری غیرقابل تحمل رنج می‌برد یا جسمی یا روحی در فشار است یا درد شدید بوده یا در واحتضار یا در حال قرار دارد، جهت رهایی و نجات وی از وضعیت فعلی و راحت کردن او توان از روی ترحم اقدام به قتل وی، هرچند به صورت آسان و بدون درد نمود. [۱] 📌 این کار حرام است و از محسوب می‌شود، 👈هرچند با درخواست خود بیمار صورت گیرد؛ مثلا از پزشک یا پرستار بخواهد که به زندگی وی خاتمه دهد و عمل مذکور- حسب مورد - موجب یا میگردد. ❗️شایان ذکر است، در حکم مذکور فرقی بین روش‌های آن نیست؛ مانند داروی کشنده، دادن داروی با دوز بالا که موجب کاهش هوشیاری و تسریع در مرگ می‌شود، توقف روند درمان بیمار با سرم و تغذیه وریدی، دستگاه اکسیژن، جلوگیری از دیالیز ---------- [۱]: این عمل در پزشکی «اتانازی» نامیده می‌شود که به معنای قتل از روی ترځم، کشتن بدون درد، کشتن مشفقانه، مرگ راحت و آرام بخش می‌باشد. 📚 توضیح المسایل جامع مطابق با فتاوی حضرت ایت الله العظمی ج ۴، ص ۳۱۷