نفاق، از ریشه‌های انحراف امت (قسمت اول) (ارسالی از طرف رضا طبیب زاده) #تا_آن_جا_که_می_دانم نقل است که پیامبر(ص) در غدیر خم از ابلاغ پیام وحی مبنی بر اعلام جانشینی حضرت امیر(ع) نگرانی‌هایی داشت و دلیلش را فرمود: «لقِلّة المؤمنین و کثرة المنافقین» (کمی مؤمنان و زیاد بودن منافقان). نفاق، ریشه در میل به قدرت یا منزلت دارد. انسان منافق به تعبیر #عین_صاد، «بی رو» است. اصلا رو ندارد؛ شکل ندارد؛ برای همین به شکل محیط در می‌آید؛ محیطی که قدرتمند است. به آن شکل در می‌آید تا قدرتمند شود. قدرت، گاه قدرت سیاسی است و گاه قدرت اجتماعی؛ اساسا جماعت قدرت دارد. برای همین، انسان بی رو و بی شکل، هم‌رنگ جماعت می‌شود. برای همین، در تاریخ صدر اسلام، بعد از هجرت به مدینه و شکل‌گیری حکومت و جامعه‌ی اسلامی است که نفاق، تبدیل به مسأله‌ای مهم و اساسی می‌شود. هرچه جامعه ظاهربین‌تر باشد، نفاق گسترده‌تر و عمیق‌تر و کاربردی‌تر می‌شود؛ چون جامعه به شکل اهمیت می‌دهد، نه محتوا. لذا با هر محتوا و ذات و اعتقاد و شخصیت و اخلاقی، همین‌که به شکل جماعت یا حکومت در بیایی، مورد احترام خواهی بود. در چنین جامعه‌ای، کسی برچسب «مذهبی» می‌خورد که ظاهر مذهبی داشته باشد. آن‌وقت هر کار خلاف مذهب هم که بکند، تا زمانی که ظاهرش مذهبی است، به او می‌گویند «مذهبی»! در چنین جامعه‌ای به کسی برای مسؤولیت‌ها اعتماد می‌شود که شعار بدهد؛ شعارهای باب میل جماعت؛ باب میل قدرت. عمل مهم نیست، عقیده مهم نیست، حق و حقیقت مهم نیست؛ شعار مهم است. چون شعار، ظاهرانه‌ترین چيزهاست. چنین جامعه‌ای مطالبه‌اش ظاهرسازی است؛ مطالبه‌اش نفاق است! چنین جامعه‌ای رشد نمی‌کند، پیشرفت نمی‌کند؛ از درون تهی است و جز پوسته‌ای باد کرده نخواهد شد. جامعه‌ی ظاهربین، از همه چیز فقط ظاهرش را می‌خواهد؛ رشد ظاهری، رفاه ظاهری، دین ظاهری،... . جامعه‌ای که شکل ندارد، مسیر و آینده‌ای هم ندارد؛ چون برنامه‌ای ندارد و تابع شرایط است؛ تابع باد است؛ «از هر طرف که باد بیاید...». چنین جامعه‌ای را فقط اقتدارگرایان می‌توانند ظاهرا سر پا نگه دارند؛ همان کاری که خلفا و بنی امیه و بنی عباس کردند. چون هرچه قدرت بگوید و اِعمال کند، مهم است؛ نه حق و حقیقت. لذا علی(ع) به درد چنین جامعه‌ای نمی‌خورد و جامعه با علی(ع) همراه نمی‌شود؛ او هم نمی‌خواهد به روش دیگران عمل کند؛ چون رشد را برای مردم می‌خواهد، نه صرفا ظاهرِ رشد را. علی(ع) به درد چنین جامعه‌ای نمی‌خورد چون این جامعه دردش ظواهر است؛ حتی در خواستنِ دنیا هم به سطحی‌ترین و ظاهربینانه‌ترین شکل عمل می‌کند. اما علی(ع) برای انسان، حقیقتِ کمال را می‌خواهد - چه مادی، چه معنوی- نه فقط ظاهر آن را. پیامبر(ص) نگران کثرت منافقین بود در امت... #رضا_طبیب_زاده #یادداشت_های_یک_طلبه_نوپا T.me/reza_tabibzade #احوال_حوزه #شیراز #حوزه_علیمه_فارس #منافق #انحراف #غدیر_خم #پیامبر کانال #احوال_حوزه را دنبال کنید https://eitaa.com/ahvaalehowze

🔻 امام جواد علیه‌السلام، الگویی کامل برای مقابله با جریان‌های انحرافی ▫️ امام جواد(ع)، همواره شیعیان را در برابر فرقه‌‌ها و جریان‌های انحرافی زمان خود راهنمایی می‌کردند. ▫️ یکی از این فرقه‌‌ها، «اهل حدیث» بودند که خدا را جسم می‌‌پنداشتند. امام(ع) درباره آنان به شیعیان می‌‌فرمودند که اجازه ندارند پشت کسی که خدا را جسم می‌‌داند نماز گزارده و به او زکات بپردازند. ▫️ «واقفه»، یکی دیگر از فرقه‌‌های انشعابی از شیعه بود که پس از شهادت امام کاظم(ع) بر آن حضرت توقّف کردند. وقتی از امام(ع) درباره خواندن نماز پشت سر واقفی‌مذهبان سؤال شد، آن حضرت شیعیان را از این کار نهی کردند. ▫️ «زیدیه» نیز فرقه‌‌ای منشعب از شیعه بود که دشمنی آنان با امامیه و طعن آن‌ها بر امامان(ع) سبب موضع‌‌گیری تند ائمه در برابر آن‌ها شد؛ چنانکه در روایتی از امام جواد(ع)، واقفیه و زیدیه مصداق آیه وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ خَاشِعَةٌ عَامِلَةٌ نَاصِبَةٌ خوانده شده و در ردیف ناصبی‌ها قرار گرفتند! ▫️ «غُلات» نیز به سبب آن که در بدنام کردن شیعه سهم بسزایی داشتند، مورد تنفر امامان(علیهم‌السّلام) بودند. خطر این‌ها برای شیعیان بسیار جدّی بود؛ زیرا آن‌ها به‌نام امامان روایاتی را جعل کرده و بدین وسیله شیعیان را به انحراف می‌‌کشاندند. امام جواد(ع) درباره «ابوالخطاب» که از سران «غُلات» بود، فرمودند: «لعنت خدا بر ابوالخطاب و اصحاب او و کسانی که درباره لعن بر او توقف کرده و یا تردید کنند.» #میلاد_امام_جواد #انحراف کانال #احوال_حوزه را دنبال کنید 📌@ahvaalehowze