ارسال شده از سروش+: #دشمن_شناسی ┄━═✿♡﷽♡✿═━┄ ✍در دهه آخر صفر سال١١ هجرى پيامبرصلى الله عليه وآله بيمار شد. در حال بيمارى، اُسامَه فرزند زيد را، که در آن زمان هجده‌ساله بود، به اميرى لشکرى گماشت که برود به سمت شام و با نصاراى روم شرقى بجنگد . دستور فرمود که در آن لشکر، ابوبکر و عمر و ابوعبيده جرّاح سَعد بن عُباده و ديگر سران صحابه از مهاجر و انصار شرکت کنند، و تأکيد فرمود که کسى از ايشان، از رفتن با آن لشکر، تخلّف نکند. و فرمود: "لَعَنَ الله مَنْ تَخَلَّفَ عَنْ جَيش اُسامَه. "يعنى خداى لعنت کند هرکس را که از لشکر اسامه تخلف کند (و با آن لشکر نرود. پس از آن، حال پيامبرصلى الله عليه وآله، در اثر آن بيمارى، سنگين شد. به لشکر اسامه، که در بيرون مدينه بود، خبر دادند که پيامبرصلى الله عليه وآله در حال احتضار است. آنها که مى خواستند در امر خلافت دخالت کنند به مدينه بازگشتند و صبح روز دوشنبه دور پيامبر جمع شدند. پيامبرصلى الله عليه وآله فرمود: "تونى بِدَواه وقرطاس أَکتُبْ لَکمُ کتاباً لَن تَضِلُّوا بَعَدهٌ اَبَداً. "يعنى: قلم و کاغذ بياوريد تا (وصيت) نامه‌اى براى شما بنويسم که بعد از من هرگز گمراه نشويد. عمر گفت: "انَّ النبى غَلبَهُ الوَجَعُ و عنِدَکم کتابُ اللهِ؛ حَسْبُنا کتابُ الله"یعنى بيمارى بر پيامبر غلبه کرده‌است - کنايه از اين که نمى‌داند چه مى‌گويد - و نزد شما کتاب خداست و کتاب خدا ما را بس است. در روايت ديگر، در طبقات ابن‌سعد، آمده‌است که، در آن حال، يک نفر از حاضران گفت: "انَّ نَبىَّ اللهِ لَيجهْيُر. "يعنى همانا پيامبر خدا هذيان مى‌گويد. گرچه در اين روايت گوينده را تعيين نکرده‌اند، ليکن، با توجه به روايت صحيح بخارى، گوينده همان‌کس بود که گفت "حَسْبُنا کتابُ الله. پس از اين گفت و گو و مجادله، بعضى از حاضرين خواستند که قلم وکاغذ بياورند، امّا پيامبرصلى الله عليه وآله فرمود: "اوَبَعْدَمَاذا؟!" يعنى آيا پس از چه ؟! (بعد از اين سخن، اگر قلم و کاغذ مى‌آوردند و پيامبرصلى الله عليه وآله وصيت نامه‌اى مى‌نوشت که در آن اسم علىعلیه السلام بود، مخالفان مى‌توانستند چند نفر را بياورند و شهادت دهند که پيامبرصلى الله عليه وآله آن وصيت نامه را در حال هذيان نوشته‌است.) پس از اين ناسزا گويى پيامبر فرمود: "قُوُموا عَنّى لا ينبَغى عِندَ نَبّى تَنازُعُّ. " يعنى از نزد من برخيزيد، که در محضر پيامبر، نزاع کردن شايسته نيست. در سحر روز دوشنبه، در وقت اذانِ صبح، بلال طبق معمول به در خانه پيامبر آمد و نداى الصلاة  يا رسول الله را سر داد. پيامبرصلى الله عليه وآله ، در حجره عايشه و در حال بيهوشى بود و سرش بر زانوى على علیه السلام قرار داشت. عايشه به پشت در آمد و به بلال گفت: به پدرم بگو بيايد و نماز جماعت را اقامه کند. ابوبکر آمد و ايستاد به امامت نماز صبح، پيامبرصلى الله عليه وآله به هوش آمد و متوجه شد که در مسجد نماز جماعت بر پاست در حالى که على بر بالين او نشسته است. پيامبرصلى الله عليه وآله با آن حال بيمارى برخاست و وضو گرفت و بر بازوان فضل بن عباّس و حضرت علىعلیه السلام تکيه کرد. پيامبرصلى الله عليه وآله در را در حالى به مسجد آوردند که از شدّت بيمارى پاهايش روى زمين کشيده مى‌شد. ابوبکر ايستاده‌بود به نماز. پيامبرصلى الله عليه وآله به جلو ابوبکر آمد و نماز او را شکست و به طور نشسته نماز خواند و صحابه به پيامبرصلى الله عليه وآله اقتدا کردند و نماز صبح را به جاى آوردند. بقيه وقايع در همان روز دوشنبه رخ داد و در همان روز، پيامبرصلى الله عليه وآله رحلت فرمود . 📚 سقيفه، علامه عسگرى ═✼@nahjolbalaqh✼═ ═✼@nahjolbalaqh✼═ 🖥 کانال علی(ع) راز نهج البلاغه ✍#مروری بر تاریخ