واکنش‌ها به این‌جا ختم نشد. یکی از علمای عراق فتوا داده که تجمع جلوی مرز و بستن راه‌ها حرام است. نخستین فشارها، ولو محدود وارد شده و تجمع اثر نخستین خودش را گذاشته، باز باید گفت ولو محدود. تا خدا چه بخواهد... رفقای عراقی هم امیدوارتر شده اند و حالاحالاها می‌خواهند این‌جا بمانند. داشتند یک چادر جدا برای ما می‌زدند که موفق نشدند. حین کار و برپای چادری، که شبیه چادرهای کوچک هلال احمر است، بهم گفت امشب را هم تحمل کنید تا فردا. گفتم بله همین امشب است و فردا برمی‌گردیم. با تعجب گفت کجا؟! حالاحالاها باید بمانید. نمی‌دانم از سر مهمان‌نوازی گفت یا واقعا حضورمان مهم است. https://eitaa.com/al_harkah

چیزی که مهم باز شدن جبهه جدیدی علیه صهیونیست‌ها است. اگر قرار باشد برای فلسطین کار جدی کنیم، غیر از فعالیت رسانه‌ای و فرهنگی و مستندنگاری و تاریخ‌پژوهی و کنفرانس و همایش و نشست و تجمع و راهپیمایی در تهران و بغداد و قاهره، باید دید چه فشار سیاسی واقعی می‌توان ایجاد کرد. ما که با اسرائیل مرز نداریم. اما می‌توانیم در عراق حاضر شویم. عراق هم با اردن مرز دارد. و اردن کشور حائل است و مثل یک کمربند محافظ عمل می‌کند. غیر از این برای صهیونیست‌ها هم خوب است تا بتوانند فلسطینی‌ها، خصوصا ساکنان شرق سرزمین را، به آن‌جا کوچ دهند. به همین دلیل در اردن یک جامعه مهمی از آوارگان فلسطینی تشکیل شده که اتفاقا برخی‌شان موقعیت ممتازی دارند. سوال این است که آیا می‌توان میان مقاومت عراق و این جامعه فلسطینی اردن‌نشین یک ارتباط موثر که منجر به رابطه مستمر با مقاومت درون فلسطین برقرار کرد. این رابطه صهیونیست‌ها را خیلی می‌ترساند. تجمع عراقی‌ها از این‌جهت خیلی استراتژیک است و ترس تولید کرده. از آن طرف حمایت و حضور ایرانی‌ها بسیار مهم تا جوانان عراقی در هدف‌شان مستحکم بمانند. لازم نیست همه سلاح بردارند و یا همه کار فرهنگی کنند. می‌توان با بدنه مردمی یک فشار سیاسی واقعی تولید کرد. البته همه این‌ها محاسبه بشری است. ما شاء الله و لا قوة الا بالله. https://eitaa.com/al_harkah

و اردن و اردن و اردن که پایگاه کلاسیک بریتانیاست... https://eitaa.com/al_harkah

روایت زنده‌ی حضور نیروهای جبهه‌ی مقاومت در مرز عراق و اردن در نقطه‌ی چاووش طربیل؛ یک‌شنبه، ۳۰ مهر ۱۴۰۲، حوالی ساعت ۱۰:۱۵ صبح؛ برنامه‌ی نقش‌جهان، شبکه‌ی افق سیما...

بسم الله حمید برای صبحانه بیدارم می‌کند. پیرجوان‌های مازندرانی سفره مرتبی انداخته اند و بگو بخند می‌کنند و دعوت به صبحانه. نان و پنیر چای عراقی. انصافا مرتب‌ترین روز این سفر طربیل است به همت این پیرجوان‌های خوش‌سلیقه. هم راحت خوابیدیم، هم صبح پیرجوان‌ها بعد اذان نماز جماعت خواندند. یک‌وقت‌هایی که همه‌چیز مرتب می‌شود یعنی وقت رفتن است. باد شدیدی می‌آید و همه جا را خاک گرفته... https://eitaa.com/al_harkah

آن‌قدر باد شدید است که چادر را انگار می‌خواهد بکند پیرجوان‌ها خیلی فرز از جا بلند می‌شوند تا چادر را محکم کنند. مازندرانی‌ها ماشاءالله خیلی روحیه دارند و حاضر به ترک طریبیل نیستند... https://eitaa.com/al_harkah

سید خودش آمد دم چادر. صحت خبر سنجار را ازش پرسیدم. تایید کرد. آمده بود بگوید باید بروید و دل‌داری‌مان بدهد. خیلی زحمت کشیده بود تا بتوانیم بیاییم این‌جا و حالا او بود که احساس شرمندگی می‌کرد. می‌گفت المیادین خبر حضور شما را در اینجا کار کرده و حالا که آمریکایی‌ها دارند عملیات می‌کنند و تهدید کرده اند صلاح نیست بمانید. اصرار فایده نداشت. پیرجوان‌های شجاع رفتند با رییس‌اش صحبت کنند تا مگر راضی‌اش کنند بمانیم. نشد. او هم تاکید کرد برگردید بغداد. مرز اردن برای نخستین بار تهدید شده و آغاز واکنش‌هاست... https://eitaa.com/al_harkah

از طریبیل به سوی بغداد از این تقاطع می‌گذریم. تقاطع ۱۳۵ جایی که مقاومت عراق شهدای زیادی را تقدیم جهاد با داعش کرده است. بله داعش؛ یعنی یک شکل تکفیری از اعتقاد که رابطه‌اش با واقعیت منقطع است و در بهترین حالت لبریز از استدلال‌های صلب و پیچیده عقیدتی است. آن‌قدر از واقعیت بریده که به سادگی ابزار دست این و آن می‌شود اگر محصول مصنوعی آن‌ها نباشد. مقاومت عراق شر داعش را کند. و حالا این منطقه امنیت دارد، زمانی نمی‌شد این‌جا سرعت ماشین را از ١۴٠ به ١٣٠ رساند، از ترس تعقیب تکفیری‌ها. حالا اما امنیت طوری است که ماشین ما کناری می‌زند تا بنزینی به رگ باکش بزند و مسافرانش خستگی‌ای در کنند. بله مقاومت برای عراق زندگی آورد. به سوی بغداد بر می‌گردیم از فلوجه می‌گذریم و انتظار حوادث می‌کشیم... https://eitaa.com/al_harkah

توی راه عراقی‌های همراهمان مسابقه‌ای راه انداختند. برای این که ملال از تن و سر ایرانی‌ها برود. یکی‌شان که بلاگری است شروع می‌کند به پرسیدن سوالات عمومی از زندگی نورانی امام زمان علیه السلام. هر کس جواب درست بیشتری به سوالات بدهد برنده می‌شود. می‌خندند و سر به سر ایرانی‌ها می‌گذارند تا سر حال بیایند؛ ضیافت توی خون‌شان است. فکر کنم امیر برنده شد. کار به مداحی و سینه‌زنی هم رسید. عراقی و ایرانی. از نجف تا مشهد. جاهایی هم سوز و گداز و حسرت و دل‌تنگی و تمنا. عجیب است؛ بی‌هیچ تصمیم و برنامه‌ای فضا می‌شود شبیه دورهمی‌های رزمندگان دفاع مقدس. چیست این فرهنگ شهادت که خمینی کبیر احیایش کرده؟ چیست این شعاع نور صاحب الزمان علیه السلام که شمال و جنوب و شرق و غرب را گرفته و عرب و عجم و ترک و فارس و کرد را متحد می‌کند؟ و چطور چشم‌ها خود را به کوری زده اند و گوش‌ها به کری؟ ای با همه در حدیث و گوش هم کر ای با همه در حضور و چشم همه کور... https://eitaa.com/al_harkah

بسم الله عزیز برادری است، مدت‌هاست توفیق دیدارش دست نداده... راه تماس تلفنی با ایشان ندارم از سر شفقت و خیرخواهی فرموده حتما دعایش می‌گویم و عرض می‌کنیم: اگر در چاله‌ای افتاده اید به جای توقف کردن، آن‌قدر بکَنید تا به آب برسید!

چرا باید ادامه داد؟ و چگونه؟ صبح زنگ زدم تهران به علی‌رضا. جسارت کردم به ایشان عتاب گفتم باید دیگر چه بشود که بلند شوی و بیایی بغداد؟! گفت تو بگو برنامه چیست؟ گفتم مگر معلوم نیست؟! فشار سیاسی به اردن از طریق بدنه مردمی عربی و عراقی. تا حالا که جواب داده و جبهه استکبار هم واکنش نشان داده. ولو این که جمعیت خیلی هم نبوده اند. این بار باید با جمعیت بسیار انبوه‌تری حرکت کنیم. گفت از من چه کاری ساخته است؟ گفتم با اعتبار و روابط ات بتوانی خرد و کلان را راضی کنی. گفتم الان شرایط بسیار خطرناک است. ممکن است همه چیز خفه شود. ممکن است کلک حماس را بکنند. ممکن است تا مدت‌ها دیگر نشود کاری کرد. با فراست همیشگی اش گفت به همین دلیل نمی‌شود کاری کرد. چطور؟ ایران می‌خواهد اسرائیل از درون بپاشد بی‌آن‌که جنگ گسترش یابد. آمریکا، که دیگر الان مطمئنیم صحنه‌گردان اصلی است، می‌خواهد اسرائیل را نگه دارد، حماس را نابود کند و جنگ گسترش نیابد. به همین دلیل است که در موقعیت موازنه وحشت هستیم. بازی شدیدا حساس و ظریف است. حرکت‌ها باید بسی ماهرانه و دقیق باشند. از این رو است که بسیاری از بازیگران موثر وارد بازی نمی‌شوند، از خوف این که حرکت نابه‌جایی کنند. و پس شاید چنان فعالیت‌های اجتماعی نادرست باشند. عرض می‌کنم قبول الان شرایط موازنه وحشت است. و قبول که حرکت‌ها باید بسیار ظریف باشند. ولی آیا دلیل این وضعیت، پیش‌بینی‌پذیری حرکت‌ طرفین نیست؟ آیا وقت آن نرسیده تا نیرویی وارد صحنه شود که رویش حساب نمی‌شده؟ تا مگر سرنوشت نبرد به نفع مقاومت پایان یابد و صلح مخرب و مرگ‌آور آمریکایی نباشد؟ قبول می‌کند. حتی بغداد آمدن را. از صبح احساس نگرانی می‌کنم. هنوز کاری نکرده ایم و نبرد در وضعیت خاصی قرار دارد. نه پیروزی بزرگی در نزدیکی دیده می‌شود و نه مغلوب‌ایم. راهبرد همان قبلی است‌، پنج کلمه است: مشارکت سیاسی مردم در جنگ این چیزی فراتر از فعالیت رسانه‌ای و فرهنگی و حتی حمایت مالی است که همه آن‌ها سرجای خود. به یک جمعیت انبوه مردمی نیاز است. آنقدر انبوه که دولت‌ها را منفعل کند. دقیقا چیزی که قابل پیش‌بینی نیست. برای این جمعیت انبوه همه گروه‌های مختلف با اراده مستقل سیاسی‌شان باید مشارکت کنند و منابع را پای کار بیاورند. سهم ایرانی‌ها محدود باید باشد، اما ایرانی‌ها پیشتاز و الهام‌بخش اند؛ به قول یکی از برادران عراقی در ساعات پایانی حضور در طربیل، قدوه. برنامه‌‌ریزی برای حضور منسجم در بغداد آغاز شده. تجربه قبلی پیش روست و درس باید گرفت تا اشتباهات تکرار نشوند. مذاکره با طرف‌های عراقی و عربی هم آغاز شده. مجموعا کار بسیار دشواری پیش رو داریم؛ اما تنها راه است تنها راه. برای فراخوان آماده می‌شویم. ماشاءالله و لاحول و لا قوة الا بالله. https://eitaa.com/al_harkah

بسم الله... نوای تکبیر می‌آید از مأذنه‌های مساجد اهل سنت این اطراف... الان بغداد در جامع امام علی بن ابی طالب ایم. https://eitaa.com/al_harkah